Gert-Jan Segers
Stille zaterdag als dag van hoop
Donderdagavond was er The Passion met een – wat mij betreft – indrukwekkend slot. ‘Kan ik iets voor je doen, kan iets voor je zijn, in je grote gemis’, zong de vertolker van Jezus, Dwight Dissels (https://youtu.be/LSpqqPhjSUk). Ruim drie miljoen mensen keken ernaar en hoorden deze ontroerende vraag.
De volgende dag zat ik met m'n moeder in de Leidse Pieterskerk en kwam het evangelie via de overweldigende Matthäus Passion tot ons. (En in de pauze was er overigens nog een vriendelijke man die m’n moeder bij het het afstapje uit de kerk een arm aanbood, zie https://www.instagram.com/p/BS3SXr4gx2m/).
’s Avonds had ik een kerkdienst in onze eigen kerk en de maaltijd van de Heer. Indrukwekkend. Het lijden en sterven van Jezus is niet onopgemerkt gebleven. ‘Wir setzen uns mit Tränen nieder..’
Nu is het zaterdag. Stille zaterdag. De dag na het bittere lijden en sterven, nadat alles is volbracht. Morgen zal het Pasen zijn. De dag van het nieuwe begin, met Jezus als het levende bewijs dat de dood niet het laatste woord heeft. En dat het in deze wereld niet zo ellendig zal blijven zoals het nu soms is.
Maar dat is morgen pas. Dan is het feest. Maar van die opstanding hadden Maria en de volgelingen van Jezus destijds op zaterdag nog geen weet. Deze stille dag is een dag van uithuilen en afwachten. Hopen op het beste, maar niet helemaal zeker weten of het wel goed komt.
Het is vaker stille zaterdag. Zo geloof ik dat God een nieuw begin aan het maken is in het Midden Oosten. Ik zie al wat groene scheutjes van nieuw leven opkomen daar, maar het is voorlopig vooral een vurige hoop die ik heb. En nog heel veel lijden. Ik heb de hoop en de diepe overtuiging dat de gekte van de jihadistische islam vroeg of laat zal worden bijgezet op de mesthoop van de geschiedenis, zoals dat eerder met de grootste delen van het fascisme en maoïsme is gebeurd.
En ik heb de hoop – misschien nog niet de diepe overtuiging, maar toch – dat ons land tot de ontdekking komt dat met het badwater van een soms benauwende christelijke cultuur tragisch genoeg ook het Kind zelf is weggegooid. Het is de hoop dat dit niet het einde van onze geschiedenis is.
Zelfs politiek gezien is het stille zaterdag. We zitten in nog onbestemd schemergebied tussen verkiezing en kabinet. Er is voor mij dan wel geen reden om te huilen, er is wel reden om te hopen. Of we nu in de oppositie blijven of niet, we hebben onze plannen gemaakt en geloven dat we opnieuw verschil kunnen maken.
Voor de toekomst van onze kinderen. Hun onderwijs, hun samenleving, hun klimaat.
Voor een samenleving waarin we omzien naar elkaar en vooral onze ouderen.
En voor onze vrijheid, om ons hart te kunnen laten spreken. De vrijheid van denken, van geloven, van spreken en schrijven. Een vrijheid die anderen elders in de wereld ook gunnen.
We zijn vandaag nog niet waar we moeten wezen. Maar het wordt vanzelf morgen. Het is de belofte van Pasen.
(Foto: The Passion/Willem-Jan de Bruin)
