Vluchtelingen. Een beladen onderwerp. We zijn bang dat ze onze welvaart en religie afnemen. Daarom houden zoveel mogelijk de boot af. We maken angstvallig onderscheid tussen echte vluchtelingen en zoals we dat noemen "gelukzoekers" En langzamerhand dempen we ons geweten. Erdogan, vrije pers? Vrijheid van meningsuiting? Sst, we zijn hem nodig. Met vele voorbeelden aan te vullen, welkom, maar niet in mijn achtertuin. En als we het dan niet kunnen voorkomen maken we ze geestelijk stuk door gedwongen nietsdoen, door ... En juist door deze arrogante houding kweken we verbittering die zich vroeg of laat tegen ons zal keren. Want heus, het gezin van de gemiddelde vluchteling groeit sneller dan uw familie. Wat nu? Is het erg als straatarme mensen hulp zoeken bij de rijken? Wie zegt dat je voor familie niet het geluk mag zoeken? Ligt er ook schuld bij ons in een geschiedenis van uitbuiting? Hebben we alles voor onszelf gekregen? Daarom de harten open. Leer de taal, ga aan studie en werk. En weet je zo welkom. Er is plek, er is werk. We kunnen nog veel van elkaar leren. Geluk, als voldoende eten, drinken,onderwijs, vrijheid het is hier te vinden. Een wet die waarden geeft en beschermt. Als je het land echter te min vind om haar echt te leren kennen, als je de boel verstierd door verminkingen, lanterfanteren, diefstal op ophitsing. Korte metten, wegwezen. Je zult het geluk in elk geval hier nooit vinden.