Poliflw

Op deze pagina vind je onze belangrijkste standpunten. Gebruik de zoekfunctie om specifieke standpunten te vinden of ga naar de alfabetische lijst met standpunten.

Administratie. Werkdruk. Formulieren. Maar geen aandacht voor waar het echt om gaat: de mensen. Als je tegenwoordig een dienstbaar beroep hebt, word je behandeld alsof je een productiemedewerker bent van BV Nederland. Dat is mijn conclusie nu we halverwege de kantinetour zijn. In kantines ga ik in gesprek met de stille motor van Nederland. Mensen die niet schreeuwen, niet klagen, maar Nederland draaiende houden. De buschauffeur, de wijkagent, de postbezorger, de wijkverpleegkundige, de basisschooldocent, de jeugdbeschermer, de kinderopvangmedewerker. Mensen met een groot hart voor hun vak. Een vak waar ze veel verstand van hebben en dat ze met veel liefde doen. Toch draait het niet meer om vakkennis, en de bezieling om iets te betekenen voor anderen. Ze worden afgerekend of de juiste vinkjes wel op de juiste formulieren staan. Je doet je werk goed als je binnen twee minuten een steunkous kan aantrekken, niet als je daarna aandacht geeft aan de mens erachter. Neem Anneke. Ze werkt al twintig jaar in het basisonderwijs, met steeds minder plezier. “Je ziet wat de kinderen nodig hebben”, zegt ze, “maar ik kan het ze niet geven.” Te veel kinderen in de klas, te veel papieren om in te vullen, te veel extra taken, van leren tandenpoetsen tot technieklessen. Of Yvonne, die al jarenlang werkt in de jeugdbescherming. De jeugdzorg is verkwanseld aan de markt, stelt zij. Het gevolg? Ze is voor haar gevoel een administratief medewerker geworden en voelt zich dagelijks tekortschieten. Vroeger kon ze eens in de twee weken langs bij elk kind onder haar bescherming. Nu niet meer. Ze moet nu kiezen welk kind ze kan zien en welke niet. Zij wel, hij niet. Als je al die verhalen achter elkaar hoort, in Doetinchem, Den Bosch, Hoofddorp, Alkmaar, Amsterdam Slotervaart, dan word je er stil van. Achter het telkens weer moeten invullen van bergen papier, zit stress. Werkdruk. Een gevoel van gewantrouwd te worden. Het gevoel van tekortschieten. En dat alles vanwege het economisme. Het idee dat geld verdienen altijd boven zorg en aandacht gaat. Dat alles gereduceerd kan worden tot een rekensom. Het idee dat de belangen van multinationals zwaarder wegen dan die van gewone mensen. Het idee dat politici of managers beter weten wat er nodig is op de werkvloer dan de mensen die het vak beoefenen. Keer op keer wint het economisme van rechtvaardigheid. Shell en Co krijgen 1,4 miljard cadeau door het afschaffen van de dividendbelasting, terwijl Anneke en Yvonne dagelijks op hun tanden moeten bijten. We zijn daar allemaal de dupe van. Onze kinderen krijgen niet de aandacht die ze verdienen. Onze ouders niet de zorg die ze broodnodig hebben. Toch zie ik ook elke keer iets bijzonders gebeuren tijdens de kantinetour. Iets dat mij hoop geeft. Elke keer staat er namelijk weer iemand op en zegt: Wat jij meemaakt in het onderwijs, maak ik mee in de zorg, of als politieagent op straat, of in de jeugdbescherming. Jouw verhaal is het mijne. Mijn verhaal is het jouwe. Die verbinding kunnen we macht geven. Dat is mijn droom. Mijn ambitie. Samen staan we sterk, en daar gaan we de komende maanden samen aan werken.

Hoe wil jij er in 2030 bij zitten (met je (klein)kinderen)? Hoe verwarm je je huis? Waar komt de stroom voor al je apparaten vandaan? Hoe vervuild is je omgeving?