Maandagavond 12 februari was Jesse Klaver in Alkmaar voor zijn kantinetour. Hij wilde graag horen wat de ervaringen zijn van mensen uit beroepsgroepen als onderwijs, zorg, politie openbaar vervoer etc. Onze lijsttrekker Hannie Lutke Schipholt was daarbij en doet verslag:
"Een politieagent maakt zich grote zorgen over het toenemend aantal ggz-patiënten die niet opgenomen worden en grote problemen hebben en soms ook veroorzaken. Een medewerker uit de psychiatrische zorg sluit zich daarbij aan en vertelt dat ze door alle bezuinigingen en de vele administratieve handelingen die ze moeten verrichten niet de zorg kunnen leveren die ze eigenlijk zouden willen en moeten leveren. Er is te weinig budget voor genoeg mensen om al dat werk te kunnen doen.
Dat blijkt in het onderwijs ook het geval te zijn. Veel jonge leraren stappen uit het onderwijs omdat er te weinig tijd is voor het echte werk; lessen voorbereiden voor de leerlingen. Kinderen worden in een mal geduwd, er is geen tijd voor individuele aandacht. Passend onderwijs voor kinderen met een beperking is een prachtig ideaal, maar zoals het nu is georganiseerd geeft het teveel extra druk, met klassen van 30 leerlingen. De zware werkdruk zit hem in administratie en alle andere taken om het lesgeven heen. Bovendien is er nauwelijks carrièreperspectief en vinden ze dat leraren slecht worden betaald, zeker de basisschoolleraren.
Jesse Klaver luisterde en concludeerde dat de problemen waar men tegen aanloopt vaak erg op elkaar lijken. Werkdruk, te weinig handen voor het werk, lage beloning, administratieve last. Sinds de jaren ’80 is het mantra dat de overheid moet krimpen, en hij vindt het onbegrijpelijk dat we in onze samenleving nog steeds in dat mantra geloven. Als er maar even een meevaller is, wordt er lastenverlichting van een paar tientjes per huishouden uitgedeeld in de vorm van belastingverlaging, en nog grotere bedragen voor het bedrijfsleven. Wat je met dat geld aan goede dingen kunt doen voor de samenleving, en om de problemen die we hier horen te kunnen oplossen, daar hebben de mensen veel meer aan dan aan die paar tientjes per jaar, vindt hij.
Ik vind dat hij groot gelijk heeft. Als we meevallers nu eens gebruiken om de werkdruk voor mensen te verlagen en het wantrouwen tegen zorgverleners en onderwijzers te verlichten, zouden we als samenleving als geheel veel rijker zijn. Nu ligt de nadruk op individuele rijkdom waardoor de ongelijkheid groter wordt, en de samenleving in zijn voegen kraakt. Daar moeten we toch weer eens goed over gaan nadenken.”
