Poliflw

Omdat het Amsterdamse AEB problemen heeft met de verwerking van Amsterdams afval, wordt dit binnenkort onder andere op de vuilstort aan de Lelystadse Zeeasterweg opgeslagen. GroenLinks Lelystad vindt dit een onwenselijke situatie en heeft daarom vragen gesteld aan het college.

Volgens de gemeente gaat het hierbij om bedrijfsafval, en is dit een verantwoordelijkheid van de provincie. Het zou de bedoeling zijn dat het afval hier permanent gestort wordt, en dus niet meer wordt gerecycled of verbrand voor energie-opwekking.

GroenLinks Lelystad maakt zich hier zorgen over, want het storten van afval is niet duurzaam en we zouden dan ook graag weten of er nog alternatieve oplossingen zijn. Bovendien is het een dubbele boodschap aan Lelystadse burgers, die we juist als gemeente willen aansporen om hun afval zoveel mogelijk te recyclen.

Daarom hebben we schriftelijke vragen gesteld (zie onder) aan het college over deze kwestie. We hebben bovendien nauw contact met onze collega’s van de provinciale Statenfractie, aangezien dit een provinciale verantwoordelijkheid is.

Met een aktie tegen "weesfietsen", wordt ook gestart met het weghalen van de fietsenklemmen op het stationsplein.

Omroep Flevoland maakt melding van een aktie tegen "weesfietsen" en "weesbrommers" in de stad. In de marge stond daar ook nog even bij dat het stationsplein fietsvrij gemaakt zou worden. De klemmen en stallingen worden verwijderd.

De Intercity naar Zwolle kwam, het aantal inwoners in de stad groeit, de economie trekt aan en we zien het aantal mensen dat met de fiets naar het station komt ook jaarlijks groeien. Uit oogpunt van duurzaamheid stimuleert de Gemeente het gebruik van de fiets.

Als het op het parkeren van de fiets bij het station gaat, zijn wij voor een goede, structurele en toekomstig bestendige oplossing met voldoende capaciteit voor de fietsen en brommers.

Dit is voor GoenLinks reden om schriftelijke vragen te stellen aan B&W.

Tijdens de laatste raadsvergadering voor het reces, werd een amendenment van GroenLinks unaniem aangenomen om bij de invoering van het omgekeerd inzamelen extra flankerende maatregelen te nemen om zwerfafval en bijplaatsen te voorkomen.

Deze maatregelen zijn onder andere, het gratis afhalen van grof vuil en weghalen van bijgeplaatst afval en bewoners daar zowel in algemene communicatie als in het maatwerk per buurt gelijktijdig van op de hoogte te brengen en waar dat meerwaarde heeft bij te betrekken.

Zie voor de volledige text de bijgevoegde pdf

 

Deze week precies twee jaar geleden, op 20 maart 2016, ging de Turkijedeal in, die de trek van vluchtelingen en migranten via Turkije en de Griekse eilanden naar West-Europa moest stoppen. Europarlementariër Judith Sargentini maakt de balans op.

Volgens de deal voerde Turkije zijn grenspatrouilles op zodat smokkelbootjes niet meer konden vertrekken en ging akkoord met het terugnemen van Syriërs die die overtocht toch hadden gemaakt. In ruil daarvoor bood de Europese Unie drie miljard aan financiële steun voor de opvang van vluchtelingen in Turkije en beloofde het voor iedere teruggestuurde Syriër een kwetsbare vluchteling vanuit Turkije op te nemen. 

Doorslaand succes

Twee jaar later lijkt de deal – samen met het grenshek tussen Macedonië en Griekenland – voor regeringen in West-Europa een doorslaand succes: er konden asielzoekerscentra dicht. Maar een bezoek aan Lesbos en Chios toont de wrange realiteit. De vluchtelingen op de Griekse eilanden verkeren nog steeds in doffe ellende. Zij arriveerden na 20 maart 2016 en komen daarom niet in aanmerking om hervestigd te worden naar een ander land in Europa. Teruggestuurd naar Turkije worden ze vooralsnog ook niet. Verschillende rechtszaken in Griekenland daarover lopen nog en de Griekse regeringspartij Syriza twijfelt aan de opvang in Turkije, ook al is Turkije volgens Griekenland officieel een veilig land voor vluchtelingen

Dat vluchtelingen niet terug zouden kunnen naar Turkije omdat het er niet veilig is, kon je zien aankomen. En als er niemand terug gaat, dan hoeven Europese lidstaten ook geen vluchtelingen uit Turkije naar de Unie te halen. In 2017 bleef de teller steken op tienduizend hervestigde Syriers. Nederland nam er daarvan - een oog koning - tweeduizend voor zijn rekening. 

Ondertussen oordeelde het Europees Hof van Justitie dat de Turkijedeal geen internationaal verdrag is en dat de Europese Commissie en de Europese Raad officieel geen partij zijn. Hierdoor acht het Hof zichzelf niet bevoegd om te oordelen over de zaken van de vluchtelingen die onder de Turkije deal vallen. 

Libië

Twee jaar na de deal met Turkije is dit het resultaat; Turkije houdt vluchtelingen tegen, Europa betaalt maar is niet juridisch aansprakelijk en de beloofde hervestiging komt niet van de grond. Op de eilanden zitten duizenden mensen vast zonder enig uitzicht op verbetering. Toch wordt de Turkijedeal aangehaald als een formule die elders navolging verdient. Laten we nu eens kijken wat er de laatste maanden in Libië is gebeurd. 

Europa heeft de Libische grenswachten getraind en van snelle boten voorzien. Sinds de Libiërs hun eigen wateren weer patrouilleren, komen er aanzienlijk minder migranten aan in Italië. We weten dat migranten die door de Libische kustwacht uit het water worden gered, in een onmenselijk detentiekamp in Libië verdwijnen. Drenkelingen die door schepen met Europese vlag gered worden, mogen niet terug naar Libië, want wij beschouwen dat land als onveilig. 

'Officiële detentiekampen'

Na de berichtgeving over de mensonterende situatie in de detentiekampen in Libië is er een grootschalige evacuatie op gang gekomen, geleid door de Internationale Organisatie voor Migratie en betaald door de Europese Unie. De illegale gevangenissen, gerund door mensenhandelaars, liggen nog buiten ieders bereik. Migranten worden uit de officiële detentiekampen bevrijd en terug naar huis gebracht. Vluchtelingen, die thuis het risico op vervolging lopen, worden met hulp van VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR in Niger gehuisvest. Met de regering van Niger is afgesproken dat dit tijdelijk is en dat Europese landen bereid zijn om deze vluchtelingen in Europa op te nemen. 

Van de naar schatting 47.000 vluchtelingen in Libië zijn er tussen november en februari 1.020 naar Niger overgebracht. Tot nog toe mochten er slechts vijfentwintig naar een Europees land (Frankrijk) vertrekken. Deze week werd bekend dat de UNHCR tijdelijk gestopt is met het evacueren van vluchtelingen van Libië naar Niger, omdat te weinig Europese landen hun belofte aan Niger nakomen. 

Twee jaar na de Turkijedeal lijkt de geschiedenis zich te herhalen. Libië houdt ze tegen, Europa betaalt maar is niet juridisch aansprakelijk en de beloofde hervestiging komt niet van de grond. Uitkomst: mensen zitten vast zonder enig uitzicht op verbetering. Deze formule werkt niet.