Poliflw

GroenLinks heeft een initiatiefadvies ingediend om de Admiralenbuurt aan te wijzen als beschermd stadsgezicht.

Tegen de achtergrond van de huidige stedelijke ontwikkelingen vinden wij het verstandig alsnog aan de beslissing van de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed (RCE) gehoor te geven. Met name omdat wij signaleren dat de heersende bouwdynamiek tot gevolg heeft dat behoud van historisch erfgoed onder druk staat en het geregeld aflegt tegen financieel gewin. Ook al wordt dit soms door het bestuur als onwenselijk ervaren is hier met de huidige regelgeving niet altijd iets aan te doen. Een beschermd stadsgezicht geeft in die gevallen net iets meer bescherming.

In april 2019 heeft GroenLinks geadviseerd om bij de besluitvorming over het hotel aan de JP Heijestraat rekening te houden met de verkeersveiligheid. 

Het dagelijks bestuur (DB) van het stadsdeel heeft exact het tegenovergestelde gedaan. De Raad van State heeft het besluit van het DB vernietigd. GroenLinks heeft de portefeuillehouder aangesproken op deze opzichtige fout en gevraagd excuses te maken richting de omwonenden.

Op donderdagavond 6 februari vertoont GroenLinks Amsterdam in samenwerking met Stichting Impactmakers de documentaire Terug naar de Akbarstraat van Gülsah Dogan.

In 2001 streek Felix Rottenberg neer in de multiculturele Akbarstraat. Hij filmde er maandenlang en legde de buurt tot in de haarvaten vast. In 2018 keerde hij voor deze documentaire terug naar de wijk, die in de tussentijd een grootse stedelijke vernieuwing onderging. Duizend woningen werden gesloopt en veertienhonderd grotendeels koop- en luxere huurwoningen kwamen erbij. Wat deed dit met het buurtgevoel en de bevolkingssamenstelling?

Aansluitend aan de film gaan we in gesprek over de film, met onder andere GroenLinks-politici en buurtbewoners. Zo zal stadsdeelvoorzitter Fenna Ulichki bij de avond aanwezig zijn.

We raden je voor deze avond aan ook het eerste deel uit dit tweeluik te kijken, deze is te zien op 22 januari om 22.20 op NPO2.

Vooraf aan de documentaire is er wat te eten voor alle deelnemers. Hiervoor, en voor de hoeveelheid plekken in de zaal, is het fijn als je je aanmeldt. Dit kan door een mailtje te sturen naar nieuw-west@groenlinks.nl

18.30 inloop met een hapje eten 19.30 welkomstwoord en start film 20.45 nagesprek 21.30 afsluiting met drankjes

Stichting Aminah, Bos en Lommerweg 387. (Naast metro De Vlugtlaan)

De verschillende woningbouwverenigingen verkopen nog altijd sociale huurwoningen. Onlangs bezette bewoners een woning van stadgenoot om te voorkomen dat deze zou worden verkocht. In de stadsdeelcommissie is het belang van sociale huurwoningen in west benadrukt. Het dagelijks bestuur geeft deze signalen door aan de wethouder die de afspraken maakt met de woningbouwverenigingen.

GroenLinks vindt het onwenselijk dat winkels in de Van Limburg Stirumstraat en Tweede Nassaustraat steeds vaker worden omgezet naar andere functies.

Het laatste voorbeeld is de vestiging van een sportschool in het pand waar voorheen Blokker zat. De fractie van GroenLinks vindt dat dit ten koste gaat van het voorzieningenniveau in de wijk. De fractie heeft schriftelijke vragen gesteld aan het dagelijks bestuur van Stadsdeel West over de winkelvoorzieningen in de Staatsliedenbuurt.

Stadsdeelcommissielid Michiel Pijpers: ‘Veel bewoners in de Staatsliedenbuurt zijn minder mobiel en afhankelijk van de lokale winkels, voor vastgoedeigenaren is het lucratief om de functie te wijzigen. Hierdoor ontvangen ze meer huur. Het vastgoedprobleem van de snelle jongens mag niet ons voorzieningenprobleem worden.'

Het dagelijks bestuur heeft zes weken de tijd om te reageren op de schriftelijke vragen.

Deze week precies twee jaar geleden, op 20 maart 2016, ging de Turkijedeal in, die de trek van vluchtelingen en migranten via Turkije en de Griekse eilanden naar West-Europa moest stoppen. Europarlementariër Judith Sargentini maakt de balans op.

Volgens de deal voerde Turkije zijn grenspatrouilles op zodat smokkelbootjes niet meer konden vertrekken en ging akkoord met het terugnemen van Syriërs die die overtocht toch hadden gemaakt. In ruil daarvoor bood de Europese Unie drie miljard aan financiële steun voor de opvang van vluchtelingen in Turkije en beloofde het voor iedere teruggestuurde Syriër een kwetsbare vluchteling vanuit Turkije op te nemen. 

Doorslaand succes

Twee jaar later lijkt de deal – samen met het grenshek tussen Macedonië en Griekenland – voor regeringen in West-Europa een doorslaand succes: er konden asielzoekerscentra dicht. Maar een bezoek aan Lesbos en Chios toont de wrange realiteit. De vluchtelingen op de Griekse eilanden verkeren nog steeds in doffe ellende. Zij arriveerden na 20 maart 2016 en komen daarom niet in aanmerking om hervestigd te worden naar een ander land in Europa. Teruggestuurd naar Turkije worden ze vooralsnog ook niet. Verschillende rechtszaken in Griekenland daarover lopen nog en de Griekse regeringspartij Syriza twijfelt aan de opvang in Turkije, ook al is Turkije volgens Griekenland officieel een veilig land voor vluchtelingen

Dat vluchtelingen niet terug zouden kunnen naar Turkije omdat het er niet veilig is, kon je zien aankomen. En als er niemand terug gaat, dan hoeven Europese lidstaten ook geen vluchtelingen uit Turkije naar de Unie te halen. In 2017 bleef de teller steken op tienduizend hervestigde Syriers. Nederland nam er daarvan - een oog koning - tweeduizend voor zijn rekening. 

Ondertussen oordeelde het Europees Hof van Justitie dat de Turkijedeal geen internationaal verdrag is en dat de Europese Commissie en de Europese Raad officieel geen partij zijn. Hierdoor acht het Hof zichzelf niet bevoegd om te oordelen over de zaken van de vluchtelingen die onder de Turkije deal vallen. 

Libië

Twee jaar na de deal met Turkije is dit het resultaat; Turkije houdt vluchtelingen tegen, Europa betaalt maar is niet juridisch aansprakelijk en de beloofde hervestiging komt niet van de grond. Op de eilanden zitten duizenden mensen vast zonder enig uitzicht op verbetering. Toch wordt de Turkijedeal aangehaald als een formule die elders navolging verdient. Laten we nu eens kijken wat er de laatste maanden in Libië is gebeurd. 

Europa heeft de Libische grenswachten getraind en van snelle boten voorzien. Sinds de Libiërs hun eigen wateren weer patrouilleren, komen er aanzienlijk minder migranten aan in Italië. We weten dat migranten die door de Libische kustwacht uit het water worden gered, in een onmenselijk detentiekamp in Libië verdwijnen. Drenkelingen die door schepen met Europese vlag gered worden, mogen niet terug naar Libië, want wij beschouwen dat land als onveilig. 

'Officiële detentiekampen'

Na de berichtgeving over de mensonterende situatie in de detentiekampen in Libië is er een grootschalige evacuatie op gang gekomen, geleid door de Internationale Organisatie voor Migratie en betaald door de Europese Unie. De illegale gevangenissen, gerund door mensenhandelaars, liggen nog buiten ieders bereik. Migranten worden uit de officiële detentiekampen bevrijd en terug naar huis gebracht. Vluchtelingen, die thuis het risico op vervolging lopen, worden met hulp van VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR in Niger gehuisvest. Met de regering van Niger is afgesproken dat dit tijdelijk is en dat Europese landen bereid zijn om deze vluchtelingen in Europa op te nemen. 

Van de naar schatting 47.000 vluchtelingen in Libië zijn er tussen november en februari 1.020 naar Niger overgebracht. Tot nog toe mochten er slechts vijfentwintig naar een Europees land (Frankrijk) vertrekken. Deze week werd bekend dat de UNHCR tijdelijk gestopt is met het evacueren van vluchtelingen van Libië naar Niger, omdat te weinig Europese landen hun belofte aan Niger nakomen. 

Twee jaar na de Turkijedeal lijkt de geschiedenis zich te herhalen. Libië houdt ze tegen, Europa betaalt maar is niet juridisch aansprakelijk en de beloofde hervestiging komt niet van de grond. Uitkomst: mensen zitten vast zonder enig uitzicht op verbetering. Deze formule werkt niet.