Uit de PZC een artikel over Porthos, het samenwerkend zorgloket op Walcheren.
In Zeeuws Vlaanderen is de gezamenlijkheid om tot een zorgloket te komen al enige jaren geleden verlaten. Een gezamenlijk Centrum voor Jeugd en Gezin kon wel enige jaren op steun rekenen van met name Hulst en Terneuzen en in mindere mate van Sluis met haar eigen Porthos-model maar ook dat strandde toen Hulst de richting van een zorgloket op ging met “Hulst voor Elkaar”, en Terneuzen daarmee gedwongen werd de WMO-organisatie aan-z verder op te tuigen.
Eerlijk gezegd waren dat gedwongen keuzes, keuzes die we beter niet hadden kunnen maken.
Het is al enorm moeilijk om al die vormen van zorg onder een organisatie te brengen. Als je opgeleid bent als jeugdhulpverlener ben je geen WMO-consulent. Hoe kun je nu met behoud van professionele kwaliteit antwoord blijven geven aan de grote verscheidenheid aan hulp, ondersteuning en zorg als jouw specialisme plotseling ontkend wordt en je als “generalist” ingezet wordt op allerlei zaken die belangrijker geacht worden dan waar jij voor opgeleid bent?
Op Walcheren zijn ze blijkbaar met dit concept verder gekomen dan in Zeeuws Vlaanderen. Hoewel de kop doet vermoeden dat het alleen om falende gemeentelijke samenwerking gaat, gaat het vooral om de zoektocht hoe je professioneel om kunt gaan met de veelheid aan opdrachten die op je bord komen.
‘Walcherse gemeenten falen als het gaat om samenwerking’
DOMBURG – De Walcherse gemeenten falen door niet te kiezen voor een gezamenlijk zorgloket. Dat stelt onderzoeksbureau JED-Consultancy in een evaluatie over het functioneren van Porthos, het loket waar Walchenaren aankloppen als ze hulp nodig op het gebied van ouderen- en jeugdzorg.
Volgens het bureau wordt hiermee de oorspronkelijke gedachte, ‘Walcheren voor elkaar’, verlaten. ,,De gemeenten hebben een voorbeeldrol en houden die niet vast.”
Vooral Middelburg is ontevreden over het functioneren van Porthos, waardoor de drie gemeenten nu elk afzonderlijk kijken hoe ze kunnen regelen dat inwoners die zorg krijgen die nodig is. JED komt echter tot de conclusie dat Porthos niet de kans en de tijd krijgt om te bewijzen dat het zijn taken aankan. Vanaf 2015 werkt het als het Walcherse zorgloket, sinds het Rijk die taken overhevelde naar de gemeenten. Volgens het bureau kreeg Porthos vanaf de start te maken met tal van onvoorziene problemen. Zo bleek al direct dat het veel meer mensen moest helpen dan waarop was gerekend. Dat zorgde voor onrust, waardoor het loket niet de rust en ruimte kreeg om goed ingewerkt te raken.
In het diepe
Partners van Porthos werden, aldus het bureau, direct in het diepe gegooid en moesten wennen aan een nieuwe werkwijze en andere organisaties om mee samen te werken. Ze hadden vaak elk een eigen opvatting van het werk, waardoor er tal van discussies ontstonden over bevoegdheden en taken. ,,Gezamenlijk werken aan het grotere belang werd daarbij helaas nogal eens overschaduwd door het eigen belang.”
JED stelt ook vast dat Porthos vanaf het begin te maken heeft met verschillende opdrachten vanuit de drie gemeenten. En binnen de afzonderlijke gemeenten wordt er ook nog eens verschillend gedacht over wat het loket precies kan en mag. Hierdoor zijn opdrachten vaak niet op elkaar afgestemd en krijgt het personeel tegenstrijdige boodschappen.
Vertrouwen
JED concludeert dat er onvoldoende vertrouwen is tussen de partners die met en binnen Porthos samenwerken. ,,Vertrouwen wordt opgebouwd door transparantie en elkaar op tijd informeren. Maar ook door elkaar vast te houden als het even net anders loopt, en niet snel terugvallen in eigen stellingen. Ook hier laten partijen nogal eens steken vallen.”
Het bureau haalt ook stevig uit naar het bestuur: de raadsleden. ,,De verhouding tussen besturen en politiek bedrijven blijkt vaak scheef. Daar waar besturen nodig is, blijkt regelmatig dat de politieke kleur bepalend is in de discussie.”
