Poliflw

De afgelopen week was niet de beste voor politiek Achtkarspelen. Het begon op maandag. ’s Avonds had Roobol, de organisatie die het openbaar onderwijs in onze gemeente verzorgt, een bijeenkomst voor het openbaar bestuur georganiseerd. Er waren drie raadsleden. Drie… Drie raadsleden die ook na de verkiezingen geïnteresseerd zijn in de wijze waarop wij met onze jongste inwoners omgaan, in de manier waarop wij willen investeren in hun toekomst. Drie. En het waren juist de allergrootste fracties die niemand hadden kunnen vinden die zijn of haar tijd aan dit detail wilde opofferen. Ook het college liet verstek gaan. En zelfs de wethouder van onderwijs vond het niet nodig z’n gezicht te laten zien… Drie raadsleden, dat was alles. Drie…

Later die week, op donderdag, de raadsvergadering. Als gebruikelijk om half acht ’s avonds. Dat zullen de meeste mensen tenminste gedacht hebben. Maar dat was dus niet zo. De heren en dames volksvertegenwoordigers bleken namelijk diezelfde avond te zijn uitgenodigd op een feestje. Toegegeven, het was wel een belangrijk feestje. Het betrof Silence of the Bees, het bijenconcert in de Kruidhof. Hiermee werd op artistieke wijze aandacht gevraagd voor de schrikbarende afname van het aantal insecten en de biodiversiteit die ten gevolge daarvan onder druk staat. Een activiteit in het kader van de Kulturele Haadsted, even was het vizier op Buitenpost gericht. Best een belangrijk feestje dus. Bovendien was het gratis. Tenminste voor raadsleden, voor de rest van de mensheid weet ik het eerlijk gezegd niet. Maar goed, belangrijk of niet, gratis of niet, zaken gaan voor het meisje en de raadsleden worden geacht volksvertegenwoordigers te zijn en de gemeente naar eer en geweten te besturen. Maar toch, er waren er kennelijk een paar die dat feestje eigenlijk veel belangrijker vonden.

Op de agenda van de raad stond ondermeer het wijzigen van het bestemmingsplan Fûgelkamp in Harkema. De omwonenden waren daar mordicus tegen. Het college wilde het toch. Ongetwijfeld zou de publieke tribune weer vol zitten. Zoals dat hoort in een democratie, mensen dienen te kunnen zien, te kunnen horen en te kunnen voelen wat hun vertegenwoordigers nu precies wel en niet uitspoken. Maar dat feestje… Uiteindelijk is de knoop doorgehakt en werd besloten dat het feestje belangrijker was dan de Fûgelkamp. De raadsvergadering ging naar de middag. Het overgrote deel van de omwonenden kon er dus niet bij zijn, die moesten werken. En dus kon de informatie van het college deze maal niet weersproken worden en werd het voorstel aangenomen. Voor vijf uur waren we klaar. Ruim op tijd voor het feestje. Tsja, wel jammer voor Harkema natuurlijk. Maar ach, dat feestje, dat snapt toch iedereen, dat was zo belangrijk. En bovendien nog gratis ook.

Ik hoop dat het een leuk feestje was. Ik had geen zin. Ben in plaats daarvan maar ‘ns naar de Fûgelkamp gefietst…

Het bericht Niet de beste week… verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.

Natuurlijk, ik weet het, het is een zwaktebod. Je moet immers altijd uitgaan van de winst. Een olympisch atleet die afreist naar de spelen onder het klassieke motto ‘meedoen is belangrijker dan winnen’ is niet meer van deze tijd. In het voetbal gaat ook de vaste degradatiekandidaat elk seizoen weer voor het kampioenschap en in de aanloop naar de de raadsverkiezingen wordt elke partij de grootste. Zelfs de gedachte aan een iets andere uitslag zou zoals gezegd gezien kunnen worden als een zwaktebod.

En toch, wat is er eigenlijk tegen een zwaktebod? Neem nu het volgende, een paar weken geleden zat ik te praten met een ongeruste moeder over Jobinder, het vervoersysteem voor leerlingen- en WMO-vervoer. Het systeem in kwestie is met ingang van dit jaar ingevoerd en de kinderziektes waren niet van de lucht. Veel ouders dachten met weemoed terug aan de situatie zoals die was. De moeder beschreef mij dan ook in detail wat er allemaal beter kon in de huidige praktijk. En volstrekt logisch dat ze behoorlijk chagrijnig op mij was, voor haar was ik het gezicht van een verandering die haar zoontje in de war maakte. Op enig moment betraden we een zijpad, ze vertelde – bijna met een nostalgische blik van heimwee in de ogen – over de chauffeur van vroeger. Hoe hij haar zoontje ’s ochtends steevast begroet had met een high five. Hoe de chauffeur z’n pappenheimers kende, een opbeurende opmerking waar nodig, even dimmen als het te gek werd. Hij hield van de kinderen en was dus geknipt voor deze baan. Ik keek haar aan, de moeder die dus eigenlijk nog behoorlijk boos op mij was. “Eigenlijk…”, zo begon ik voorzichtig, “Eigenlijk lijkt het mijzelf ook wel een geweldige baan…”. Zij op haar beurt keek mij aan, aarzelde een moment en sprak toen recht uit haar hart: “U zou er ook heel geschikt voor zijn, ik zou mijn zoontje graag aan u meegeven…”. En dan te bedenken dat ze boos op mij was. Echt waar. En tegelijkertijd zegt ze zoiets geweldigs. Het voelde als een ridderslag, zelden kreeg ik zo’n compliment.

Ach, natuurlijk gaat de PvdA de verkiezingen winnen en ik wil ook heel graag nog een periode door als wethouder. Maar stel nu dat er bij de formatie komend voorjaar onverhoeds een kink in de kabel komt. Stel nu dat… dan heb ik een Plan B!

Het bericht De ridderslag verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.