#wijzijngelijkwaardig
We vieren vandaag Internationale Vrouwendag. Nou ja, ‘vieren’… Ik krijg mixed feelings bij deze dag en bij de vraag of ik – als vrouw! – wat wil schrijven over dit verschijnsel. Ik wil namelijk eigenlijk geen feminist zijn. Althans, niet zo genoemd worden. Het woord roept een soort van allergische reactie bij me op. Iets wat ooit begon als beweging om vrouwen te bevrijden, lijkt soms om te slaan in een beweging die mannen aan- dan wel afvalt.
En daar wil ik niet aan. Ik ben dan ook wel content met het thema van dit jaar. Gelijkwaardigheid. Ik ben namelijk wel voor een feminisme dat gaat over gelijkheid, zodat vrouwen en mannen als gelijken worden behandeld. Maar niet omdat we hetzelfde zouden zijn, want dat is niet zo, maar omdat we mensen zijn.
Natuurlijk ben ik blij dat vrouwen (in Nederland) kiesrecht hebben, dat ze recht hebben op een veilige en legale abortus en dat er gelijke arbeidsrechten bestaan. En in mijn beleving ben ik een Westerse, geëmancipeerde vrouw. Daarom ben ik dan ook wel weer voor de ‘viering’ of in ieder geval de aandacht voor deze dag.
In andere landen heb ik namelijk vrouwen ontmoet die nog niet eens durven dromen van ‘het staan op de zeepkist’. En toch ontmoette ik ook de sterke en stoere Bibi en Bonna in Tanzania. Stoere tantes die zich inzetten voor de minderheden van hun gemeenschap. Bedachtzame en verbindingzoekende Gladys in Rwanda, die verzoeningsprojecten leidde tussen vrouwen van hutu’s en tutsi’s. Inspirerende Ruth in Uganda die als directeur van Isis WICCE (Isis Women’s International Cross Cultural Exchange) velen inspireerde om op te komen voor eigen en andermans belangen en gelijke rechten. En tot slot noem ik een groep vrouwen in Ethiopie die lach-lessen kreeg om anderen te sterken in bewustzijn en positief (om)denken.
Allen vrouwen die iedere dag kleine en soms grotere revoluties proberen te ontketenen in hun omgeving. In dorp en maatschappij. Door meer invloed en waar mogelijk macht te veroveren. Dit zijn duidelijk geen desperate housewives. Veel landen zouden specifiek beleid moeten maken en wetten aan moeten nemen die zorgen voor gelijke rechten op alle gebieden. En dan heb ik het nog niet eens over geweld tegen meisjes en vrouwen dat per direct zou moeten stoppen.
Wereldwijd moet er dus nog een hoop gebeuren op het gebied van emancipatie. Maar die hoop is er en heb ik. Door ontmoetingen met deze sterke dames. De eerste stap is bewustwording van de huidige situatie. Daarbij moeten we de rol van de Nederlandse overheid niet onderschatten.
Vandaar toch maar de oproep aan alle vrouwen (en geemancipeerde mannen) op deze Internationale Vrouwendag, om actief deel te nemen aan politiek en op 21 maart in ieder geval gebruik te maken van het stemrecht.
- Monirah Schep -
