Poliflw

Ik heb weer de leukste foto’s voor in mijn album kunnen schieten. We wisten wel dat het er aankwam, maar stiekem dacht ik toch dat het een kleine sneeuwval van enkele centimeters zou zijn. Toen ik ’s morgens de ramen opendeed, geloofde ik mijn ogen niet. Het was helemaal wit. Mijn zoontje wachtte al dagenlang op dit mooie moment. We hebben de laatste keer in 2018 op de vlieten kunnen schaatsen. Mijn zoon en dochter paste hun schaatsen al niet meer, maar we hadden gelukkig nog een slee waar mijn jongste heel erg van heeft genoten. Ook ik voelde me ineens heel jong en heb met de slee op de hoek bij de molen aan de laan 40-45 naar beneden gegleden. In mijn jonge jaren was het niet anders. Het deed me denken aan de eerste winter in ’86, mijn eerste winter in Nederland. Wat hadden we toen een koude winter zeg. Ik hoorde toen temperaturen rond de -15 graden Celsius, het zou wel waar kunnen zijn omdat het in mijn geheugen gegraveerd is als 'mijn koudste winter ooit''.Ongeacht alle ongemak wat winters weer met zich meebrengt, is het superleuk en eigenlijk ook wel goed voor ons humeur. We hebben het eigenlijk met zijn allen wel erg zwaar gehad en zo te zien blijft het nog een tijdje onzeker hoe het zich verder uitpakt. Het is niemand ontgaan denk ik dat mensen massaal naar buiten zijn gegaan om te genieten van sneeuw en ijs.Spelende kinderen en genietende ouders. Het kwam als een beloning in zware tijden. Een tijd waarin onze vrijheden beperkt zijn. Tijden waar we niet kunnen genieten met onze dierbaren en het samen zijn een gevaar vormt voor de gezondheid van ons of naasten. Met de sneeuw en het ijs is me opgevallen hoe weerbaar wij toch zijn en het leven weer kunnen oppakken waar we gebleven zijn. Het kleinste moment meepikken, om te genieten van het leven. De schaatsen geslepen en de slee uit de schuur en lekker genieten. Misschien moeten we toch met zijn allen leren om meer in de natuur te zijn, recreatief. Waterrecreatie, wandelen en fietsen enz. Onze omgeving biedt deze mogelijkheden. Mehmet Çiçek

Vorige week zondagavond reed ik met de bus van Schiedam Centrum naar Maassluis. Onderweg tussen Vlaardingen en Maassluis ging de bus langzaam rijden en stopte hij, midden op de snelweg, voor een eend met haar jongen. Het was rustig op de weg. De chauffeur stopte voor moeder-eend, die bedacht had om de A20 over te steken met acht jonkies achter haar aan. Het getoeter schrikte moeder-eend af en ze rende terug naar de sloot, met haar jonkies in haar kielzog. Om het zekere voor het onzekere te nemen stopte de chauffeur de bus op de vluchtstrook en joeg, met nog een passagier, de eend met haar jongen terug naar de sloot. ‘Zo, die zijn gered van de dood.’ Een goede actie van een bevlogen chauffeur. Vorige week was ik namens onze fractie samen met Mehmet op bezoek bij Stichting Dierennoodhulp West Nederland. Zij rijden met vier dierenambulances in de regio van Vaardingen tot aan Hoek van Holland en zijn erg begaan met de dieren. Zij halen gewonde dieren op en brengen deze dan naar de opvang. Toen ik vertelde van de eendjes die gered waren door de chauffeur, zei een vrijwilliger: “Nou, maandagochtend vroeg hebben we allemaal jonkies van de A20 geplukt, tussen Vlaardingen en Maassluis”. Groot was mijn verbazing. Had die chauffeur zo zijn best gedaan om die eend met jongen te bewegen niet de A20 over te steken… Dieren bepalen dus zelf hun weg. Althans deze eend deed dat, met alle gevolgen van dien. Soms gebeuren er dingen, waar dieren niets aan kunnen doen. Zoals olie op het water. Zaterdag jl. lekte er een grote hoeveelheid olie weg uit een tanker in de derde Petroliumhaven. Die olie heeft veel zwanen getroffen. Vrijwilligers zijn al dagen in touw om zo veel mogelijk zwanen te vangen en hen van de olie te ontdoen. Een ongelofelijke klus! Zondag liep ik langs de opvangplek op het Hooft. Ik zag bootjes af en aan varen met gevangen zwanen, veel vrijwilligers en veel dierenambulances. Wat een organisatie. Hulde aan al die vrijwilligers die proberen alle zwanen en andere vogels te redden!