Poliflw

In de aanloop naar de verkiezingen nemen we een kijkje in het leven van GroenLinks-stemmers die een bijzondere band met Leiden hebben. Dit keer: masterstudent biologie en onofficieel museumdirecteur Auke-Florian Hiemstra (25). We ontmoeten hem in zijn nogal bijzondere studentenkamer. Wie is hij en waarom woont hij zo graag in Leiden?

De kaak van een citroenhaai, een opgezette Braziliaanse dwerguil, een onvolgroeid kangoeroe-jong en een leeuwentong op sterk water. Je denkt misschien dat we in het kantoor van Freek Vonk staan, maar niets is minder waar: we zijn op de studentenkamer van Auke-Florian beland. Denk: een rariteitenkabinet. We komen ogen tekort! En oren trouwens ook, want deze bioloog kan over elk object wel iets vertellen.

Auke-Florian kwam naar Leiden voor de liefde. De liefde voor Naturalis welteverstaan. Hij begon zijn studentencarrière in onze stad meteen goed. Bij de opening van de El Cid week vijf jaar terug op de Beestenmarkt werd hij als eerstejaars op de foto gezet voor het Leidsch Dagblad. Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid had zijn indrukwekkende kapsel er iets mee te maken. “Toen de journaliste hoorde dat ik van schrijven hield, liet zij doorschemeren dat er nog plek was voor een columnist in de krant. Ik had in de stad eerder een baan dan een studentenkamer! Ik schrijf inmiddels al vijf jaar voor de krant over mijn studentenleven evolutionair verklaard.”

Dat hij van de combinatie biologie en media/communicatie houdt, blijkt ook wel uit het feit dat hij ook nog een filmbureau heeft met zijn neef. Voor Naturalis maakt hij filmpjes en ook is hij een aantal seizoenen op televisie de ‘dierenexpert’ van kinderprogramma Willem Wever geweest.

Recent deed hij, als stage, ook onderzoek voor Naturalis. Zijn lievelingsplek in Leiden is dan ook ‘de zilveren toren’. “Deze opslagtoren staat bomvol met een collectie van wel meer dan 42 miljoen opgezette dieren, gesteenten en planten. Helaas is de toegang - mede vanwege de verbouwing - beperkt, anders zou ik er vaak ronddolen.”

Terug naar zijn kamer. Je zou er ’s ochtends maar zo kunnen eindigen met een inktvis in je yoghurt, want die staat op sterk water vriendschappelijk naast een identieke pot met cruesli. Het bureau, waarop ook een pijlgifkikker woont, doet tevens dienst als eettafel. Voor zijn vriendin zit er een grens aan de rariteiten. Als ze gaan eten, moet de pot met inktvissen van tafel.

Wij snappen dat.

Foto en interview door Annemieke Dubbeldeman