Poliflw

Onlangs was ik, samen met mijn vrouw, met (wandel)vakantie in Oostenrijk. Voor de tweede keer in ons leven met de trein. Dat was een hele bewuste keuze. We wilden zo groen mogelijk reizen. Bovendien heb ik nooit erg veel zin in autorijden. Tot zover onze nobele overwegingen om te gaan treinen.

In Oostenrijk hebben we nog een aardig traject gespoord, om het zo te zeggen. Om precies te zijn reiden we op een dag van Schladming in Steiermark naar Salzburg. Op de stations vielen ons twee dingen op. In de eerste plaats was er op elk station een stationschef aanwezig en in de tweede plaats zagen de stations er ontstellend netjes uit. Wij vroegen ons af of er een verband bestaat tussen de aanwezigheid van personeel op het station en de netheid. Mijn vrouw en ik veronderstelden van wel en we vroegen ons af of we in Nederland niet te snel veel functies hebben laten verdwijnen of op afstand van de mensen hebben gezet.

Kijk eens naar de aanwezigheid van de politie. Toen ik in Baflo opgroeide woonden er twee politieagenten. Iedereen kende Schuring en Blink. Zij verscholen zich nog niet in een auto, maar reden gewoon op hun Gazelle door het dorp. Zij waren niet zomaar agenten. Nee, het waren politie Schuring en politie Blink. Ik wil daarmee zeggen dat ze niet anoniem waren. Als je als kind iets had uitgevreten, was je als de dood dat politie Blink je pa tegenkwam en met hem het gesprek over je gedrag aanging. En dat in een tijd dat de enige overtreding die je kon begaan, voetballen op straat was!

Terug uit Oostenrijk lagen de raadsstukken op me te wachten. In de bestuursrapportage las ik dat er tijdelijk een extra beheerder voor de sporthal was aangesteld. Reden? Er was een tijdje ‘gedoe’ (mijn woorden) geweest. Waarschijnlijk druk ik me met dat ‘gedoe’ te voorzichtig uit, maar daar gaat het niet om. Mijn vrouw en ik werden in ons gelijk bevestigd. Er is geen of te weinig toezicht en er ontstaat overlast. Cynisch heb ik in de raad opgemerkt dat een ‘burgerinitiatief’ heeft geleid tot nieuwe werkgelegenheid en dat de PvdA blij is met het feit dat het college werk heeft gecreëerd. In zijn beantwoording zei de wethouder financiën dat die maatregel veel geld kost.

Ja, als we iedereen aan het werk willen hebben, dan kost dat geld. We roepen wel dat werk goed is voor ontwikkelingskansen voor mensen, dat werk het gevoel geeft erbij te horen en dat werk ritme geeft in het leven, maar wat hebben we daarvoor over? Ik zie heel veel kansen om maatschappelijke banen te scheppen. En dan heb ik het niet over onzin-banen. Kijk alleen al naar mijn bovenstaande voorbeelden. Maar ik denk vooral ook aan conciërges op scholen. Het is toch van de gekke dat leraren zelf staan te kopiëren. Zij moeten lesgeven en aandacht aan hun kinderen besteden en niet kopiëren, koffiezetten en vuilniszakken dichtknopen en naar de straat brengen.

Je zou kunnen zeggen dat ik graag de Melkert-banen terug wil. Ja, dat wil ik. Maar ondertussen ben ik niet erg hoopvol. Want, laat ik eerlijk zijn, de gemeenten kunnen dit niet. Zeker niet omdat het Rijk allerlei taken aan de gemeenten heeft overgedragen met veel minder middelen, waardoor de tekorten bij de gemeenten zich opstapelen. Denk aan de afbouw van onze SW-bedrijven, denk aan de enorme tekorten op de jeugdzorg en je realiseert je dat de mogelijkheden om mensen aan het werk te helpen op Het Hogeland zeer beperkt zullen zijn.

‘Den Haag’ moet over de brug komen als ze serieus willen dat niemand langs de kant staat. Maar zoals gezegd, ik ben niet hoopvol. Vooral niet als de grootste partij van ons land gemakzuchtig roept dat er op de bijstand gekort moet worden. Alsof dat mensen aan het werk helpt.

In de titel van mijn column schrijf ik dat ik de stationschef terug wil. De vraag is of dat nog moet, wellicht koester ik het verleden dan te veel. Maar de stationschef staat voor mij symbool voor alle maatschappelijke en zinvolle banen. En omdat Baflo het enige dorp is dat nog een station heeft blijft mijn pleidooi richting het Rijk: De stationschef terug, te beginnen in Baflo!

Het bericht De stationschef terug, te beginnen in Baflo? verscheen eerst op PvdA Het Hogeland.

De vorige maand had mijn column de titel ‘Participatie en inclusie, mooie woorden, maar in de praktijk ………..’ In mijn betoog vulde ik de titel aan met de woorden ‘…… komt er geen klap van terecht’. Ik baseerde mijn sombere kijk op het feit dat mensen met een beperking het perron op het station in Winsum veel te vaak niet op of af kunnen, het aantal kinderen dat naar het speciaal onderwijs wordt verwezen weer toeneemt, we vluchtelingen verhinderen werkervaring op te doen omdat ze de Nederlandse taal nog niet beheersen en mensen met een beperking op Het Hogeland nog te weinig mogelijkheden hebben om te sporten. Uiteraard is deze opsomming verre van volledig.

In deze column wil ik een blik op de arbeidsmarkt werpen. Ook op de arbeidsmarkt spelen de begrippen participatie en inclusie een hoofdrol. Overal lees je dat we naar een inclusieve arbeidsmarkt streven en als je al enige tijd geen werk hebt, dan heb je te maken met de participatiewet. Ook nu geldt weer: ‘Participatie en inclusie, mooie woorden, maar in de praktijk komt er geen klap van terecht’.

Laten we gewoon even naar de toekomstige gemeente ‘Het Hogeland’ kijken. In totaal zijn ongeveer 1800 mensen afhankelijk van de gemeente. Van die 1800 hebben ongeveer 400 mensen een dienstverband met Werkplein Ability omdat ze nog een beroep kunnen doen op de oude werkvoorziening. Dat betekent dat 1400 mensen een bijstandsuitkering ontvangen en ondersteund moeten worden bij het vinden van werk. Voor begeleiding naar werk of re-integratie is echter een zeer beperkt budget beschikbaar. Dat komt onder andere door forse bezuinigingen van het Rijk. De gemeente staat daarom voor de vraag: ‘Steken we het schaarse geld in alle mensen van die groep of investeren we in een beperkte groep ‘kansrijken’? Voor het laatste is gekozen. Dat doen overigens heel veel gemeenten.

De consequentie ervan is dat voor een hele grote groep (op Het Hogeland ruim 800 mensen) het doel om hen te re-integreren naar werk is losgelaten. De mensen in deze groep worden geplaatst in het zogenaamde participatiespoor. Voor hen lijkt betaald werk uitgesloten en daarom is maatschappelijke participatie het doel geworden. Om het even oneerbiedig te zeggen, maatschappelijke participatie is een verhullend taalgebruik voor ‘vrijwilligerswerk’.

Maar ook vrijwilligerswerk doe je niet zomaar. Ook dat vraagt begeleiding en ondersteuning, als je weinig werkervaring en mogelijk andere beperkingen hebt. En aan die begeleiding ontbreekt het omdat het geld er niet voor is. Bovendien zijn die zogenaamde participatiebanen er niet zomaar. Net als je voor ‘echte’ banen, werkgevers moet benaderen, zul je dat ook voor maatschappelijke banen moeten doen. En ook daar is geen geld voor. Als regelmatige en structurele begeleiding en ondersteuning voor deze groep ontbreekt en als participatiebanen niet in kaart worden gebracht, dan blijft het bij mooie woorden en komt er in de praktijk geen klap van participatie terecht. Dit staat nog los van de vraag of het wel rechtvaardig is dat je in een deel van de groep wel tijd en moeite investeert en in een ander deel van die groep niet. Iedere inwoner in de bijstand moet basisbegeleiding en ondersteuning naar werk kunnen krijgen en niemand verdient het om als kansarm ingedeeld te worden.

Laten we dan ook direct ophouden met het onderscheid tussen werk en vrijwilligerswerk. Iedereen wil werk en niet met vrijwilligerswerk afgepoeierd worden. Laten we bovendien erkennen dat werkgevers liever geen mensen aannemen die al langere tijd aan de kant staan en laten we ook erkennen dat het aantal banen in onze regio zeer beperkt is. Dat verplicht de overheid om de banen die ontstaan in de samenleving, in de buurten en dorpen door initiatieven van de bewoners, als echte banen of basisbanen te bestempelen. Basisbanen waarvoor een ‘echt’ salaris betaald wordt. Een salaris dat in ieder geval hoger is dan de uitkering.

Ik realiseer me dat dat geld kost. Maar als we het niet willen laten bij mooie woorden dan vraagt het moedige politieke keuzen. Van participatie werk maken, het kan, als we het willen.

Het bericht Werk maken van participatie verscheen eerst op PvdA Het Hogeland.