Poliflw

In Beweging vindt het belangrijk dat iedereen, ongeacht zijn/haar beperking, zelf een stem kan uitbrengen tijdens de komende Europese verkiezingen van 6 juni 2024. Tijdens de Tweede Kamerverkiezingen op 22 november 2023 bleek dat de stemmal voor blinde en slechtziende inwoners een perfecte uitkomst was om zelfstandig en zonder hobbels hun stem uit te brengen.

In Beweging ziet dat inwoners het liefst in hun eigen, vertrouwde omgeving willen stemmen. Het ideaalbeeld is daarom ook dat er in iedere kern een stemmal komt te liggen, maar in de praktijk wordt dit een dure grap. De prijs van 1 stemmal bedraagt al gauw €3000, voor 5 kernen komt de prijs op €15000 te liggen. Iedere verkiezing opnieuw, want de stemmal is door een steeds veranderende stembiljet maar 1 keer te gebruiken.

Om toch zoveel mogelijk inwoners gebruik te laten maken van de stemmal, wil In Beweging dat het college gaat onderzoeken of het mogelijk is, om die ene stemmal gedurende de dag “rond te laten reizen” langs verschillende kernen/buurtschappen in de Hof van Twente zodat méér inwoners met een visuele beperking en/of andere leesbeperking in hun eigen vertrouwde omgeving kunnen stemmen en niet naar Goor af hoeven te reizen (wat in de praktijk niet gebeurt).

In Beweging is ervan overtuigd dat het rond laten reizen van de stemmal, voorziet in een behoefte. Daarom dienen we deze motie in tijdens de raadsvergadering van 26 maart 2024.

Wat heb jij nodig om een waardevol leven te leiden? Zo, goedemorgen, dat is nog eens een vraag om mee te beginnen. Misschien zelfs op het eerste oog een zweverige vraag. Of niet? Is het juist een hele kernachtige vraag? Vraag het tien mensen en je krijgt waarschijnlijk tien verschillende antwoorden. Wat voor de één waardevol is, geldt niet automatisch ook voor een ander.

Je kan het dan over heel concrete dingen hebben. Bijvoorbeeld dat je een eigen huis zou hebben. Dat je tijd zou hebben voor jouw hobby. Dat jouw kinderen naar het onderwijs kunnen gaan dat voor hun passend is. Dat je vervoer hebt waarmee je naar je moeder kunt gaan om haar te helpen in het huishouden. Etcetera.

Wat je in ieder geval niet nodig hebt, zijn zorgen. Zoals zorgen om geld. Kom ik de maand, week of zelfs de dag door? Kan ik mijn kinderen geven wat ik ze gun? Is deze situatie mijn eigen schuld? Hoe kom ik ooit weer uit deze situatie? Wanneer krijg ik duidelijkheid over mijn aanvragen? Wat zullen anderen wel niet over me denken? Dit zijn dagvullende, energievretende zorgen. Continue stress, geen rust in je hoofd. In Beweging gunt dat mensen perspectief hebben, eigen keuzes kunnen maken en gelijke kansen hebben. Voor iedereen.

De gemeente is bezig om het minimabeleid te evalueren. Daarvoor hebben ze onderzoek gedaan onder de gebruikers van de huidige voorzieningen. Eind maart is er een informerende raad over dit thema. In Beweging kijkt uit naar deze bijeenkomst. We hopen op een inspirerende bijeenkomst waarin de gemeente haar visie op het armoedevraagstuk zal toelichten. Met daarbij niet alleen aandacht voor de geldkant, maar ook aandacht voor perspectief, keuzes hebben en gelijke kansen. Ja, dat is complex en ingewikkeld, maar een waardevol streven!

Marianne Hutten

Foto: Ted Eytan

Het is net kerstvakantie geweest. Twee weken nauwelijks politiek. Twee weken de kinderen thuis. Twee weken geen deadlines. Heerlijk! Natuurlijk hebben we in die twee weken ook 2023 afgesloten en gaan we vloeiend 2024 in. Hoe kijk ik politiek terug op 2023? En wat neem ik mee naar 2024? Dan bedoel ik niet inhoudelijk, maar hoe politiek gaat en hoe ik dat ervaar.

Tijdens de kerstdagen vroeg iemand mij: ‘ben jij wel politiek genoeg?’. Wat is dat nou voor rare vraag, dacht ik. En aansluitend dacht ik: dat is geen rare vraag, dat is een heel moeilijke vraag! Wanneer ben je ‘politiek genoeg’? Daar hoort namelijk ook de vraag bij of ik politiek leuk vind. Het eerlijke antwoord? Ik weet het niet. Als het over de inhoud gaat, ja, dan vind ik het leuk. Ik ben echt benieuwd naar argumenten van anderen en regelmatig word ik daardoor ook aan het nadenken gezet of ik mijn mening daarom niet wat moet bijstellen. Daar leer ik van en worden besluiten beter van. Maar vaak gaat politiek ook over hoe mensen met elkaar omgaan. En dat vind ik toch wel lastig.

Je hebt een burgemeester, drie wethouders en 25 compleet verschillende gemeenteraadsleden. En iedereen heeft hetzelfde doel: Hof van Twente nog beter maken. Maar om dat te bereiken, zijn er veel verschillende standpunten en vooral verschillende werkwijzen. Afgelopen jaar heeft het me veel energie gekost om daarmee om te gaan. De enige oplossing bij frustratie is: maak dingen bespreekbaar. En dan kan je natuurlijk nog steeds van mening verschillen, maar dan weet je dat in ieder geval van elkaar. Dat scheelt al zoveel!

Heeft u de oudejaarsconference gezien met Micha Wertheim? Eigenlijk waarschuwt hij voor bubbels. Internet is een fuik geworden. Internet rekent netjes uit wat jouw belangstelling heeft en zorgt dat je dat als eerste ziet. En wij maar denken dat we een brede belangstelling hebben, want oh, alles wat we op internet tegenkomen, heeft mijn interesse! Nee, dat is een bubbel. En hoe meer en langer je in die bubbel vastzit, hoe minder begrip voor alles daarbuiten. Stap dus regelmatig uit die bubbel! In die zin zijn die 25 compleet verschillende raadsleden een cadeau. Ze houden me scherp. Weerstand is niet leuk, maar leert mij absoluut mijn eigen mening over onderwerpen en werkwijzen te ontdekken, te verwoorden en ervoor op te komen. Daarom blijft mijn voornemen voor 2024: stap regelmatig uit je eigen bubbel. Misschien ongemakkelijk en frustrerend, maar vooral interessant en leerzaam. En dat is nog waardevoller!

Over bubbels gesproken: proost op 2024!

Marianne Hutten

“Oh, daar ben ik heel enthousiast over!”. Oké, dat begint goed. Ik heb een ambtenaar aan de lijn van een gemeente die al een tijdje ervaring heeft met een bepaald beleid rondom alcohol, het zogenaamde OKO-beleid. OKO staat voor ‘Opgroeien in een Kansrijke Omgeving’. Steeds meer gemeenten in Nederland pakken dit model op. Ook Hof van Twente wil nu met deze aanpak aan de slag. Het college heeft daarvoor een raadsvoorstel gemaakt.

Het voorstel staat deze week op de agenda van de raadsvergadering. De cijfers van alcoholgebruik in Hof van Twente zijn opvallend hoog. Er wordt al ingezet op minder alcoholgebruik. Dit OKO-beleid is daar dan een schep bovenop. Het OKO-beleid is gebaseerd op ervaringen uit IJsland waar alcohol een zeer groot probleem was. Inderdaad, ‘was’. De cijfers van alcoholgebruik zijn daar inmiddels al jaren stabiel laag. Hoe? Niet door te focussen op alleen de alcohol, maar vooral op de hele omgeving – van school tot sportvereniging tot thuis (met een belangrijke rol voor de ouders!). Als raad hebben wij via een openbare, informerende raad keurig de informatie gekregen van de GGD en het Trimbosinstituut over de cijfers en het idee achter de aanpak. Goed dat de betrokken partijen uit het raadsvoorstel hier ook allemaal aanwezig waren. De ambtenaar die het raadsvoorstel heeft geschreven, maakt op een later moment tijd vrij om al mijn vragen en mitsen-en-maren te beantwoorden. Ik besluit toch ook nog even te bellen met andere gemeenten om hun ervaringen te horen. Ervaringen uit de praktijk zijn voor mij toch vaak het meest overtuigend. En dan krijg je dus deze ambtenaar aan de lijn. En ik vuur gewoon al mijn vragen af. Zoals: mooi, dat succes in IJsland, maar IJsland was op landelijk niveau en Nederland is toch geen IJsland? (“klopt, daarom is het ook geen blauwdruk, maar gebruik je wat past”). Waarom de focus op alcohol, er is bijvoorbeeld toch ook een toenemend drugsgebruik? (“je focust op beschermingsfactoren, die gelden ook voor drugsgebruik”). Dit kost toch heel veel geld? (“het kost vooral tijd”). Dit moet je toch integraal oppakken, niet alleen door de mensen van sociaal domein? (“je begint met de mensen en organisaties waar de energie al zit, de rest volgt”). Mensen gaan toch steigeren als je dingen gaat verbieden? (“focus ligt niet op verbieden, wel op alternatieven bieden”). Je kan toch niet alle ouders bereiken? (“daarom stap voor stap en zijn we blij met elke ouder die wél aanhaakt”). Ik heb de indruk: hier zit de juiste persoon op het juiste beleid. We ronden het gesprek af. Zij zegt tot slot: “Ik ben heel blij met deze aanpak! Had ik dat al gezegd?” Ja hoor, dat had je als eerste al gezegd. En anders was dat overduidelijk.

Voor de zekerheid bel ik nog een gemeente. Het wordt een vergelijkbaar gesprek. Ik ben overtuigd. We – iedereen, ja, ook ouders – gaan naar nieuwe normen toe. Dit beleid valt niet te kaderen, we moeten geen snelle cijfermatige resultaten verwachten als gemeenteraad. Wel vraagt deze OKO- aanpak vertrouwen van de raad aan het college, een lange termijn visie, geduld, commitment en ruimte. De steun daarvoor van In Beweging krijgen ze. Ik hoop dat ik op een later moment ook de trekker van dit beleid voor onze gemeente spreek en dat die ambtenaar hetzelfde zegt als de ambtenaar in dit blog: “ik ben héél blij met deze aanpak!”

Marianne Hutten

Het regende. Heel hard. Buiten was het donker. Het was op een avond, ongeveer negen jaar geleden toen ik in Goor kwam wonen. In het lokale nieuwsblad had ik gelezen over avondeten bij mensen thuis. Om met elkaar in gesprek te gaan. Met mensen die je niet kent. Met mensen met verschillende achtergronden. Dat klonk interessant! Maar ik had me niet aangemeld en ik wist ook niet waar het was. In het gemeentehuis brandde licht. Misschien konden zij mij verder helpen. Natgeregend stond ik bij de balie. De baliemedewerker had geen idee. Maar ze zou even gaan bellen. De secretaresse van het college kwam naar beneden (ik kende haar niet, dus ik wist op dat moment niet dat zij dat was). Ze dacht misschien wel te weten wat ik bedoelde. Dat heet de Dag van de Dialoog. En dat was in de moskee. Ze wilde mij wel even brengen! Het regende immers zo hard en zij was toch met de auto. Tjonge. Ik weet nog dat ik dacht: dit is wel een héél servicegerichte gemeente! We hebben een paar rondjes gereden (want waar zit die moskee nou ook alweer precies?), maar ik ben keurig afgezet en heb een zeer interessante avond gehad. Veel geleerd over verschillende culturen. Simpelweg door het gesprek met elkaar te voeren. En met een zeer positieve indruk van de gemeente: als deze service kenmerkend is voor de mensen hier, dan mag Hof van Twente daar trots en zuinig op zijn! Ik ga nog steeds naar de Dag van de Dialoog. En ik leer elk jaar weer nieuwe mensen kennen. Nieuwe culturen. Nieuwe inzichten. Nieuw begrip.

Kent u misschien het filmpje met de titel ‘the greatest video of all time’? Een filmpje waarin steeds twee kinderen worden geïnterviewd met de simpele vraag: wat maakt jullie verschillend van elkaar? Waar wij volwassenen denken “dat lijkt me duidelijk: de ene heeft het syndroom van Down en de ander niet” of “de ene is Aziatisch, de ander blank”, zie je de kinderen nadenken en daarna iets antwoorden als “zij houdt van spruitjes, ik niet” of “ik woon boven, hij woont een verdieping lager”. Kinderen hebben een heel andere blik en dat kan wel eens heel prettig zijn. Of misschien zelfs nodig zijn.

De landelijke verkiezingen zijn geweest. Laat ik het zo zeggen: ik had de uitslag niet op deze manier verwacht. Inmiddels zijn we twee weken verder. Wat blijft is het verontwaardigde gevoel naar mezelf: ‘in welke bubbel leef ik dat ik deze uitslag zo onverwacht vond?’. Ik heb wel behoefte aan vaker zo’n Dag van de Dialoog en ik heb wel behoefte aan een andere blik. Dus een oproep aan mezelf: kom uit die bubbel. En ga in gesprek! Dat was ik al van plan, maar nu nog meer. Sinds een paar weken gaat Janne één dag per week naar de opvang. Hopelijk om tijd te hebben voor meer dialoog, voor een andere blik, voor meer gesprek… En dan vooral niet: ‘Zoek de Verschillen’. Maar wel: ‘Vind de Overeenkomsten’!

Marianne Hutten

Wat doet de politiek voor jongeren in de Hof van Twente? Wordt er met jongeren gepraat? Worden ze wel gezien? In Beweging zoekt voor het bestuur een vrijwilliger met hart en aandacht voor jongeren. Als nieuw algemeen bestuurslid krijg je de kans om jongeren te vertegenwoordigen in de leukste politieke partij van de Hof van Twente!

Bijgaande oproep bevat aanvullende informatie om je te oriënteren, ook als je jezelf niet meer zo jong vindt. Aarzel niet om geheel vrijblijvend contact op te nemen met onze voorzitter Jarik Bijlsma. Zijn mailadres en telefoonnummer staan in de bijlage.

Als je de biodiversiteit wilt verbeteren, ga je alle wilde planten toch een kans geven? En niet alles wat je niet kent verwijderen. Daar begint het  mee. Het is ook vaak eetbaar. Net als bij paddenstoelen. Een beetje kennis is wenselijk. Op internet is alles te vinden.

In onze omgeving staat een strakke grasmat nog steeds op plaats één.  En waarom? Zo is het altijd geweest. Het moet er netjes uitzien, want zo hoort het. Zo’n grasmat heeft natuurlijk verzorging nodig. Kunstmestkorrels en kalk voor het perfecte gras. Ja, en…er mag niets anders groeien. En hoe krijgen we dat voor elkaar? Zal wel een of ander giftig goedje voor zijn. En zo zijn de meeste mensen nog steeds bezig. De lente is nog niet begonnen of je  hoort de grasmachines al weer hun werk doen.

Beste mensen, kom In Beweging en geef de biodiversiteit meer ruimte, maai minder en laat bloemen en kruiden staan.

Je mag geen reclame maken op of rond het stembureau. Dat is een duidelijke en strikte regel. Dus geen posters of flyers, geen kleding met partijslogans of stemadviesgesprekken met iemand achter het stembureau. Maar! Gek genoeg mag je in het stemhokje zelf nog wel reclame maken. Dan heb ik het over lijstduwers.

Lijstduwers zijn mensen die op de kieslijst staan om de partij te steunen, maar die niet bereid zijn om plaats te nemen in de politiek als ze gekozen worden. Dit gebeurt landelijk, provinciaal en lokaal. Ze zijn ambassadeur voor hun partij. Ze zijn pure reclame. Ik vind dat om twee redenen niet goed. Ten eerste omdat er dus geen reclame gemaakt mag worden bij het kiesbureau, terwijl je in het stemhokje zelf nog even een paar promoters onder je neus krijgt. Ten tweede vind ik het kiezersbedrog. Ik vind dat je mag verwachten dat als je je stem uitbrengt op iemand, dat diegene ook daadwerkelijk in de tweede kamer, provinciale staten of gemeenteraad gaat. Het heet immers een kieslijst. Het heet geen ‘je-mag-jouw-stem-op-me-uitbrengen-maar-ik-ben-eigenlijk-bedoeld-als-reclame-dus-ik-zal-bij-genoeg-stemmen-niet-in-de-politiek-gaan-lijst’.

En dan hoor ik: “ja, maar, ik sta laag, dus ik verwacht niet dat ik erin kom”. Nou, de praktijk leert dat dat toch met regelmaat gebeurt. Of ik hoor: “Ja, maar anders is onze kieslijst zo kort”. Nou, dan is dat zo. Dat is wel zo eerlijk naar de kiezer toe. Toch?

Ik pleit er daarom voor om de mogelijkheid van lijstduwerschap af te schaffen. En zo lang dat niet zo is, als politiek te zeggen: wij doen er niet meer aan. Te beginnen bij de lokale politiek. Hoe stoer als alle politieke partijen bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen (ja, dat duurt nog even, maar dan hebben we bij deze ruim de tijd om erover na te denken) geen lijstduwers meer hebben! Of weet iemand een argument waarom lijstduwerschap wél een goed idee is?

Fractievoorzitter In Beweging

Op 8 juni werd onder het genot van taart en koffie de eerste bijeenkomst ingeluid van de Klankbordgroep Toegankelijkheid. Acht ervaringsdeskundigen, drie ambtenaren van de gemeente en wethouder Hannie Rohaan gaan vanaf nu 3 à 4 keer per jaar bij elkaar zitten om ontoegankelijke pijnpunten te inventariseren en samen te zoeken naar oplossingen. Het initiatief voor deze Klankbordgroep Toegankelijkheid is door In Beweging genomen en we zijn ontzettend blij dat het college van B&W dit initiatief heeft overgenomen.

Acht ervaringsdeskundigen betekent ook acht verhalen met allerlei ontoegankelijke voorbeelden.

Eén van de ontoegankelijk pijnpunten zijn smalle, aflopende trottoirs die problemen opleveren voor mensen met rollators, in een rolstoel en voor ouders met kinderwagens. Wanneer deze smalle stoepen worden vol gezet met auto’s en otto’s, is het probleem nog groter. Hier gaan we als klankbordgroep in ieder geval even over nadenken.

Op dit moment gebeuren er ook al mooie dingen: in Delden hebben omwonenden in de Ruperts Erve het initiatief genomen voor een samenspeeltuin, die toegankelijk is voor iedereen. De gemeente is hierover al met de buurtbewoners en de toekomstige gebruikers in gesprek. Straks zal er een mooie speeltuin zijn die toegankelijk is voor iedereen: ook voor de kinderen van Brum Brum. We hopen dat dit een mooi voorbeeld is voor andere bewonersinitiatieven in de andere kernen. Wat zou het toch mooi zijn als iedere kern een speeltuin kent, waarin ook de jongere inwoners met een beperking kunnen spelen.  .

We gaan niet alleen bij elkaar zitten, we gaan ook daadwerkelijk ter plekke samen kijken waar verbeteringen nodig zijn. Waar is nog een verrassing, maar belangrijk is dat er tijdens deze bezoeken de ontoegankelijke pijnpunten werkelijk worden ervaren. Tijdens de bezoeken zal het om ervaring draaien: “hoe is het om in rolstoel door de Langestraat in Delden te rollen?” of “hoe zie je de gemeentelijke website door de ogen van iemand die weinig tot niets ziet?”.

In de klankbordgroep zitten op dit moment ervaringsdeskundigen uit Delden en Goor. Mocht jij in Hengevelde, Diepenheim, Markelo, Bentelo of het buitengebied wonen en je loopt daar tegen dingen aan of het je ideeën? Ook naar jouw verhaal luisteren we graag!

Aanmelden kan via info@politiekinbeweging.nl. Wij zorgen dan dat jouw aanmelding op de goede plek terecht komt.

Marije Averdijk-Varenbrink

Lid klankbordgroep toegankelijkheid en steunfractie In Beweging

O jee, soms beginnen mensen tegenwoordig als volgt tegen mij: “Marianne, ik weet het, je bent wars van spelletjes en strategie, maar…” en dan volgt er een voorstel hoe iets voor elkaar te krijgen. Dat je eerst die ene persoon moet spreken, daarna de andere partij om iets anders moet vragen, dan via het vragenhalfuurtje moet zorgen dat je op de agenda komt en daarmee ook vaak de pers haalt en dus wat druk uitoefent en de kiezer ook weet waar je mee bezig bent en zo nog wat doorgedachte stappen. Ik ben daar dus niet zo goed in. Dat voelt allemaal voor mij als stiekem. En dat is juist niet wat ik wil.

Of die andere uitspraak: “Politiek is heel leuk, vooral als je het spelletje doorhebt”. Spelletje?! Ik merk dat ik daar nogal allergisch op reageer. Ik zie het allemaal niet als een spelletje. Misschien ben ik te serieus voor de politiek (mijn man zegt dan: ‘nee, je bent niet te serieus, je hebt wat moeite met loslaten’. O ja, iets met spijker op de kop…). Als ik een (bord)spel speel, heb ik lol, ben ik erg fanatiek en ja, dan manipuleer ik ook (dat is wat anders dan vals spelen, daar doe ik niet aan). Maar dat is een spelletje! Dit is politiek! Iets met verantwoordelijkheid voelen, afgevaardigde zijn van onze inwoners. Dus elke keer als ik die opmerking hoor dat politiek ‘een leuk spel’ is, haak ik af. Inmiddels vat ik het maar anders op. Ik denk dat mensen bedoelen (ja, ik zal het vaker checken) dat het meer gaat om het kennen van de regels, hoe politiek werkt. Zoals de spelregels bij een spel.

Ik vergelijk het maar even met Catan. Ik heb dat spel oneindig vaak gespeeld. Het spel wordt een stuk leuker als je de regels kent en het wordt nog leuker als je álle regels kent (ook die van de uitbreidingsversies) en het wordt helemaal leuk als je uit ervaring hebt geleerd welke strategie bij wie het beste werkt. In de politiek begin ik de spelregels wat te leren kennen (wat mag wel, wat mag niet, welke instrumenten heb ik) en de ervaring leert ook welke instrumenten ik wanneer het beste kan inzetten. Het verschil zit voor mij in het gevoel van stiekem doen. In de politiek zal ik mijn aanpak steeds hardop zeggen: ‘ik heb die en die al gesproken en ik ga die en die ook nog bellen. Het gaat me namelijk om het volgende…’. Dus eigenlijk is het heel simpel: ik wil best meedoen aan politieke spelletjes. Maar alleen met open vizier.

Marianne Hutten