Poliflw

Gisteravond besloot de raad in meerderheid om vluchtelingen met een verblijfsstatus geen voorrang meer te verlenen bij het zoeken naar huisvesting. Wij noemden dat een triest besluit.

“Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld.” Zo begint art. 1 van onze grondwet. Het siert de entree van de Lelystadse raadzaal.

Gisteravond besloot de raad in meerderheid om vluchtelingen met een verblijfsstatus geen voorrang meer te verlenen bij het zoeken naar huisvesting. Wij noemden dat een triest besluit. Waarom? Mensen met een verblijfsstatus hebben nu geen andere rechten dan andere Lelystadse woningzoekenden.

De indieners van het voorstel spraken zelfs van “gelijke behandeling”. En daar zit nou net de kneep. Inderdaad, gelijke behandeling. Om dat begrip goed te begrijpen staat hierboven het eerste deel van art. 1 van de Grondwet. Dat artikel eist, terecht, dat mensen “in gelijke gevallen gelijk behandeld” moeten worden, met andere woorden: iemand met een verblijfsstatus die (volgens de landelijke regels) in Lelystad gehuisvest moet worden, heeft op dat moment geen huisvesting. En is wel burger van deze stad. Voor deze mensen geldt hetzelfde als bijvoorbeeld voor die (in het debat ook aangehaalde) gescheiden vrouw met kinderen die haar huis uit moet. In gelijke gevallen gelijk behandelen betekent dan dus voor beiden: een voorrangsstatus op de sociale woningmarkt.

Maar er zijn tal van andere redenen waarom de samenleving er belang bij heeft deze groep snel adequaat te huisvesten. Om goed en snel te integreren zijn drie factoren cruciaal: de taal, actieve deelname aan de samenleving (liefst door werk) en een woning. Overigens geldt dat ook voor vele anderen. Daarom is er ook zo’n actief armoedebeleid in Lelystad en proberen we zo veel mogelijk mensen aan het werk te krijgen.

Daarom is het ook zo schrijnend dat de meerderheid in de gemeenteraad er maar niet aan wil dat fatsoenlijk in de behoefte aan sociale woningbouw voorzien moet worden. Zij blijven vasthouden aan strakke percentages. Ondanks toenemende wachtlijsten. Alsof 5 procent meer sociale woningbouw leidt tot een ramp voor de stad, zo klinisch wordt daarnaar gekeken. En ook dat vinden wij van GroenLinks Lelystad triest.

GroenLinks Lelystad is erg verontrust over de nachtsluiting van de Spoedeisende Hulp (SEH) in Lelystad vanaf maandag aanstaande.

Afgelopen woensdag trokken we met collega-raadsleden, bijna het voltallige college van B&W, ambtenaren en inwoners van Lelystad naar Den Haag voor het tweedekamerdebat over het faillissement van de MC ziekenhuizen en de dreigende sluiting van het ziekenhuis in Lelystad.

We waren heel blij met de steun in de Tweede Kamer, die zich via een motie van onder andere ons Tweede Kamerlid Corinne Ellemeet uitsprak voor behoud van een volwaardig ziekenhuis in Lelystad (met spoedeisende hulp en acute verloskunde). Ook blij met de uiteindelijke financiële steun die minister Bruins toezegde om spoedeisende hulp en acute verloskunde mogelijk te maken. Het is goed dat de minister eindelijk zijn verantwoordelijkheid neemt en het voortouw neemt in de afwikkeling en mogelijke doorstart van het ziekenhuis in Lelystad.

Een belangrijk argument voor deze motie was het feit dat de norm van 45 minuten (van melding tot aankomst in het ziekenhuis) zonder ziekenhuis in Lelystad niet op alle plekken in de provincie gegarandeerd gehaald kan worden, met alle consequenties van dien. Die 45 minuten zijn cruciaal, een kwestie van leven of dood. Gesteggel of je het net wel haalt of net niet past niet bij deze materie. Als het gaat om leven of dood neem je de marges zo ruim mogelijk en is het duidelijk dat het gewoon niet kan, hoeveel ambulances of helikopters je ook stand-by hebt staan. Dat geldt zeker als het gaat om acute verloskunde, dan telt elke minuut. Gaat de SEH ’s nachts dicht, dan kunnen thuisbevallingen niet meer plaatsvinden in Lelystad, zo geven verloskundigen aan, omdat de afstand naar een ziekenhuis te groot is geworden.

Daarom is de nachtelijke sluiting van de SEH zo zorgelijk. Als oorzaak wordt gebrek aan personeel genoemd. Alle begrip voor personeel dat ‘eieren voor z’n geld kiest’. Of misschien beter gezegd: dat op zoek gaat naar een baan waar ze wel zeker zijn van salaris aan het eind van de maand. Maar is nachtelijke sluiting dan de oplossing?

Moeten we echt wachten tot het eerste spoedgeval ’s nachts met dodelijke afloop vanwege de langere rijtijden? Bij de overhaaste overplaatsing van patiënten van het MC Slotervaart zijn er al ontoelaatbare risico’s genomen over ruggen van patiënten heen. Gelukkig daar zonder al te grote gezondheidsgevolgen naar het lijkt. Laten we hier daarom goed nadenken over de beste oplossing voor de patiënten van Lelystad en omgeving.

Kan de minister niet ook hier meer regie nemen en eisen dat de zorgverzekeraar alles uit de kast trekt om ook ’s nachts de beste zorg voor onze inwoners te regelen? Inhuur van tijdelijk personeel, inspringen van calamiteitenteams, oproep aan hiertoe gekwalificeerd overheids- of defensiepersoneel of nog een andere oplossing: als de SEH in Lelystad maar open kan blijven.

Handelen we niet, dan komt MC Zuiderzee op korte termijn in een neerwaartse spiraal terecht, wat nadelig kan zijn voor de langetermijnplannen waar woensdag / donderdag aanstaande meer duidelijk over komt. Vandaar ook deze oproep aan Minister Bruins en aan de Tweede Kamer: houd de spoedeisende hulp in Lelystad open, ook ’s nachts!

Fractievoorzitter Sjaak Kruis blogt over de onacceptabele situatie rond het faillisement van MC Zuiderzee. "De crisis in de publieke sector komt nu wel heel dichtbij."

Het is crisis in de publieke sector, zo kunnen we opmaken uit de vele verhalen die we horen van mensen die er werken over werkdruk, beloning, administratieve last en zo meer.  En dan plotseling komt die crisis heel dicht bij, in Lelystad, voor personeel en patiënten in het MC Zuiderzee ziekenhuis.  De zorgverleners ontvangen geen salaris meer. De zorgbehoevenden moeten uitwijken naar elders. Terwijl niemand zeker weet of daar wel plaats is.

Die situatie ontstaat niet omdat er slechte zorg geleverd wordt, integendeel. De zorgverzekeraar kiest er uit zakelijke motieven voor om de stekker eruit te trekken.

Keiharde keuze

“Surseance van betaling”, “een onaanvaardbare schuldenlast”, “onvoldoende vertrouwen in het reddingsplan”, “koude sanering”. Het zijn termen die ik slechts kende vanuit de kille zakelijkheid van delen van het bedrijfsleven en de bankwereld. En nu dus ook uit de gezondheidszorg. De MC-Groep dacht de gezondheidszorg in Flevoland en het Amsterdamse Slotervaart ziekenhuis een dienst te bewijzen met haar zakelijke aanpak. De ziektekostenverzekeraars keken er geïnteresseerd naar, maar trokken zich schielijk terug toen het hen wat heet onder de voeten werd. Ondanks hun riante eigen financiële positie. Zilveren Kruis Achmea maakt hier de keiharde keuze om de ziekenhuizen failliet te laten gaan. Zij gaan daar namelijk over. Zo ver is de marktwerking in de zorg doorgeschoten.

Gisteren werd het faillissement door de rechter uitgesproken. Maar het kan toch niet zo zijn dat een gemeente (provinciehoofdstad) met zo’n 78.000 inwoners in een regio (Dronten, NOP, Urk) van nog eens 117.000 inwoners geen fatsoenlijke ziekenhuisvoorziening heeft?

Overheid staat buitenspel

“Misschien wel de belangrijkste publieke voorziening in een stad, en de overheid heeft er niets over te zeggen”, twitterde een journalist er treffend over.  De enige maatstaf die de overheid richting zorgverzekeraars heeft is de wettelijke bepaling dat goede zorg geborgd moet worden. En die wordt vertaald in 45 minuten reistijd met de ambulance.

Of die ambulance vervolgens langs allerlei ziekenhuizen moet leuren om een plekje te vinden voor de patiënt doet er niet toe. Of die chronisch zieke de financiële draagkracht heeft om wekelijks naar elders te reizen telt niet. Het is bijna letterlijk om ziek van te worden. Het noodzaakt tot een heroverweging van de rol van de overheid ten opzichte van de zorgverzekeraars, een discussie die in de Tweede Kamer zeker gevoerd zal worden.

Gisteren werd het faillissement door de rechter uitgesproken. Maar het kan toch niet zo zijn dat een gemeente (provinciehoofdstad) met zo’n 78.000 inwoners in een regio (Dronten, NOP, Urk) van nog eens 117.000 inwoners geen fatsoenlijke ziekenhuisvoorziening heeft? Trouw publiceerde op 24 oktober een lijstje van de tien financieel meest en minst gezonde ziekenhuizen. Financieel gezonde ziekenhuizen zijn echt niet vooral de grote instellingen: Dirksland, Weerd en Winterswijk staan er bijvoorbeeld bij.

Onacceptabel

De gemeenteraad van Lelystad sprak afgelopen woensdag unaniem en gesteund door een overvolle tribune vol zorgverleners een helder “onacceptabel” uit (zie motie onderaan deze pagina). Een ziekenhuis is hard nodig om goede en bereikbare zorg in deze regio te waarborgen.

Op dit moment richten we als gemeenteraad en college al onze aandacht op het behouden van fatsoenlijke ziekenhuiszorg in Lelystad. We begrijpen dat inmiddels met een partij gesproken wordt die daar mogelijk invulling aan zou kunnen geven, en dat het de bedoeling is dat het ziekenhuis voorlopig open blijft.

Als van daar uit gewerkt kan worden aan modernisering van de ziekenhuiszorg, in combinatie met de zorg in wijken en buurten en hoog-specialistische zorg kan de ellende van nu toch nog gekeerd worden in een positieve kans voor de toekomst.