Poliflw

O jee, soms beginnen mensen tegenwoordig als volgt tegen mij: “Marianne, ik weet het, je bent wars van spelletjes en strategie, maar…” en dan volgt er een voorstel hoe iets voor elkaar te krijgen. Dat je eerst die ene persoon moet spreken, daarna de andere partij om iets anders moet vragen, dan via het vragenhalfuurtje moet zorgen dat je op de agenda komt en daarmee ook vaak de pers haalt en dus wat druk uitoefent en de kiezer ook weet waar je mee bezig bent en zo nog wat doorgedachte stappen. Ik ben daar dus niet zo goed in. Dat voelt allemaal voor mij als stiekem. En dat is juist niet wat ik wil.

Of die andere uitspraak: “Politiek is heel leuk, vooral als je het spelletje doorhebt”. Spelletje?! Ik merk dat ik daar nogal allergisch op reageer. Ik zie het allemaal niet als een spelletje. Misschien ben ik te serieus voor de politiek (mijn man zegt dan: ‘nee, je bent niet te serieus, je hebt wat moeite met loslaten’. O ja, iets met spijker op de kop…). Als ik een (bord)spel speel, heb ik lol, ben ik erg fanatiek en ja, dan manipuleer ik ook (dat is wat anders dan vals spelen, daar doe ik niet aan). Maar dat is een spelletje! Dit is politiek! Iets met verantwoordelijkheid voelen, afgevaardigde zijn van onze inwoners. Dus elke keer als ik die opmerking hoor dat politiek ‘een leuk spel’ is, haak ik af. Inmiddels vat ik het maar anders op. Ik denk dat mensen bedoelen (ja, ik zal het vaker checken) dat het meer gaat om het kennen van de regels, hoe politiek werkt. Zoals de spelregels bij een spel.

Ik vergelijk het maar even met Catan. Ik heb dat spel oneindig vaak gespeeld. Het spel wordt een stuk leuker als je de regels kent en het wordt nog leuker als je álle regels kent (ook die van de uitbreidingsversies) en het wordt helemaal leuk als je uit ervaring hebt geleerd welke strategie bij wie het beste werkt. In de politiek begin ik de spelregels wat te leren kennen (wat mag wel, wat mag niet, welke instrumenten heb ik) en de ervaring leert ook welke instrumenten ik wanneer het beste kan inzetten. Het verschil zit voor mij in het gevoel van stiekem doen. In de politiek zal ik mijn aanpak steeds hardop zeggen: ‘ik heb die en die al gesproken en ik ga die en die ook nog bellen. Het gaat me namelijk om het volgende…’. Dus eigenlijk is het heel simpel: ik wil best meedoen aan politieke spelletjes. Maar alleen met open vizier.

Marianne Hutten

Ik heb een paar hele korte vragen voor je. Vragen die iemand ooit aan mij stelde. Misschien wil je de vragen ook proberen te beantwoorden tijdens het lezen van dit blog. Komen ze… Heb je kinderen? Hebben jouw buren kinderen? Vind je jouw kinderen leuk? Vind je de kinderen van de buren leuk? Houd je van jouw kinderen? Houd je van de kinderen van de buren?

Vaak beantwoorden mensen de eerste vijf vragen met ‘ja’. En de laatste met ‘nee’. En soms erachteraan: ‘natuurlijk niet, ze zijn niet van mij’. De kinderen van de buren zijn leuk, maar je zal er minder hard voor door het vuur gaan dan voor je eigen kinderen. Voor je eigen kinderen zal je waarschijnlijk meer opkomen.

Vervang nu eens het woord ‘kinderen’ in de vragen door het woord ‘ideeën’ en beantwoord de vragen nog eens. Ook weer 5x ja en als laatste een ‘nee’ als antwoord? Je kan heel enthousiast zijn over de ideeën van een ander, maar voor je eigen ideeën ren je toch het hardst… Je kan het woord ‘kinderen’ ook vervangen door ‘problemen’, ‘uitdagingen’, etc. De boodschap: zorg dat een idee van iemand zelf is. Je kan een ander niet overtuigen, je kan alleen jezelf overtuigen. Dus: bevraag, bevraag, bevraag. Ik weet het, ik heb het daar vaak over mijn blogs. Ik vind dat besef belangrijk.

Er is een ambtenaar bij sociaal domein die dit – volgens mij zonder het bewust te weten en daarom is het juist zo krachtig – perfect beheerst. Zij is de specialist, maar ze is niet pusherig. De keren dat ik haar heb meegemaakt in een groep benoemt ze een probleem (dat ging in dat geval over de jeugdzorg). Er volgde geen PowerPoint. De groep kon niet achterover leunend de sheets gaan volgen. Iedereen in de groep ging bijna geïrriteerd rechtop zitten: verdorie, zitten we hier nou onze tijd te verdoen? Iemand ging maar eens een vraag stellen: om hoeveel jongeren gaat het hier eigenlijk? We kregen een deskundig antwoord. Hoe wordt de woonplaats voor een jongere die naar een pleeggezin gaat, eigenlijk bepaald? We kregen een deskundig antwoord. Hoeveel kost dat eigenlijk? We kregen een deskundig antwoord. De groep ging steeds rechterop zitten. Deze dame heeft er echt verstand van! En de vragen rolden door van: ‘Zit dit werkelijk zo in elkaar?’ naar ‘Maar dat is toch vreemd dat dat zo gaat?’ naar ‘Hoe kan dat anders?’ naar ‘En wat kan ik als raadslid daarin betekenen?’. Ik zat ook in die groep. Tot een uur geleden had ik nog geen idee. Zij heeft mij niet overtuigd. Ik heb mezelf overtuigd. Door haar. Dat dan weer wel…

Marianne Hutten

Bij de laatste ledenvergadering is onze visie vastgesteld. Niet dat we eerder geen visie hadden, maar met een groeiende groep mensen, kan je op deze manier blijven checken of we met elkaar dezelfde kant op willen en ook daadwerkelijk gaan. Een visie geeft houvast, een kapstok. In de ledenvergadering ging het niet om de punten en komma’s, maar was de hoofdvraag: herkennen wij ons hierin? Omschrijft dit waar we voor staan, waar we voor in beweging komen? Net als dat een reis ergens naar toe minstens zo interessant kan zijn als de bestemming zelf, zo zijn de gesprekken met elkaar over die visie minstens zo interessant geweest als het uiteindelijke document.

Ik heb altijd wat moeite met documenten over missies, visies, strategie, etc. Wat is nog missie en wanneer wordt het visie? Zulk soort discussies duren vaak lang en ik vind ze altijd lastig; ik heb het liever over de inhoud. En om iedereen het eens te laten zijn met de tekst, wordt – in mijn ervaring toen ik bij andere visies betrokken was – over elke komma uren gesproken en worden de termen in de visie steeds abstracter. Maar! Dit keer niet. Tenminste, dit keer ervaar ik het gelukkig anders. De visie helpt mij zeker voor gesprekken!

Ik vind bij een gesprek: als je écht wilt luisteren naar argumenten, moet je ook bereid zijn om – als je goede, relevante argumenten hoort – jouw standpunt te nuanceren of zelfs te veranderen. Voor een goed gesprek moet je wel weten van elkaar waaróm je ergens voor staat. Ken dus niet alleen elkaars standpunt, maar ken vooral elkaars beweegreden. Om dat te weten, gaf iemand mij een keer een simpel advies: vraag 3x waarom. Wel eens geprobeerd? Test maar eens! Bij deze een test bij mezelf. Laat ik mezelf eens 3x waarom vragen…

Waarom (1

keer) zet jij je in voor In Beweging? > Omdat ik wil dat er beweging komt in de politiek. Waarom (2

keer) wil je beweging in de politiek? > Onder andere omdat ik denk dat als er een aantal zaken veranderen, politiek aantrekkelijker en laagdrempeliger wordt voor meer mensen. Waarom (3

keer) wil je dat politiek aantrekkelijker en laagdrempeliger wordt voor mensen? > Omdat ik het belangrijk vind dat mensen zich verantwoordelijk voelen en de verantwoordelijkheid nemen voor de eigen omgeving waar ze in wonen en werken, onder andere via de politiek. Die verantwoordelijkheid neem je naar mijn idee makkelijker als politiek aantrekkelijker en laagdrempeliger is.

Misschien vindt een ander het totale onzin hoe In Beweging werkt en wat wij vinden, maar vindt diezelfde persoon het wél net zo van belang dat politiek laagdrempeliger wordt. Laten we het dáár dan over hebben!

In onze visie zijn eigenlijk die beweegredenen opgeschreven die naar boven komen als je 3x waarom vraagt. Wat vinden wij van belang, wat zijn onze kernwaarden? Ik citeer uit de visie: “alles wat wij doen en iedere beslissing die wij nemen toetsen wij aan onze kernwaarden: 1) Bevordert dit de gelijkwaardigheid van mensen? 2) Komt dit de toekomstige generaties ook ten goede? 3) Zijn we hiermee zuinig op onszelf, elkaar en de omgeving? 4) Zijn alle belanghebbenden gehoord?”

Nieuwsgierig geworden naar de hele visie? Kijk op www.politiekinbeweging.nl. Het staat op 1 A4. En het is niet eens een klein lettertype…

Marianne Hutten

Iemand zei me laatst: “je moet de details kennen om op globale lijnen te kunnen besturen”. Dat is een hele interessante! Het voelt voor mij als een tegenstelling: aan de ene kant moet je niet teveel op de details zitten (dan blíjf je bezig!), maar tegelijk moet je die details wel kennen om de goede discussie te kunnen voeren en besluiten weloverwogen te kunnen nemen. Ik ben het dus wel met hem eens. Het is weer zo’n hersenpuzzel in de politiek die me bezighoudt. Waar zit de balans?

Een voorbeeld: ik ben voorstander van pré-mantelzorgwonen (ook wel meergeneratiewonen genoemd). In een aantal gemeenten is hier beleid voor. Het is een aanvulling op het meer bekende mantelzorgwonen. Pré-mantelzorg biedt tijdelijke woonplek op het perceel van bijvoorbeeld familie, voor mensen waarvan te verwachten is dat ze op termijn zorg nodig gaan hebben. Hoe mooi als je dan kunt wonen op een plek bij mensen waar je je goed voelt? Volgens mij draagt de mogelijkheid van pré-mantelzorgwonen bij aan de doorstroming op de woonmarkt en heeft het een positieve impact op zaken als samenredzaamheid, eigen kracht en kan het eenzaamheid voorkomen. Als je hier als politiek beleid voor wilt maken, moet je het ook over details hebben, zoals ‘hoe lang is tijdelijk?’. Of zijn dat geen details?

Ik heb geprobeerd mij goed in het onderwerp te verdiepen: hoe doen andere gemeenten dit? Welke voorwaarden stellen zij? Wat zijn de huidige mogelijkheden in onze gemeente? etc. Dat gaat ook over details. Ik heb contact gezocht met de politieke partijen om eerste reacties te horen op het idee. Wat is vervolgens de balans tussen details en globale lijnen?

Ik heb een motie voorbereid, waarbij ik heb geprobeerd om het kort te houden, zodat we door de motie hopelijk het achterliggende principe (‘de globale lijn’) van pré-generatiewonen kunnen bespreken. De details, die laten we dan aan het college. Tenminste, als de raad het idee steunt. Daar ga ik mijn best voor doen! Ik hoop, tegen de tijd dat de motie wordt besproken, op een goede discussie. Ik ben benieuwd hoe gedetailleerd de reacties zullen zijn…

Marianne Hutten

Een bewogen jaar, dat was het! We heten niet voor niks In Beweging! We zijn binnengekomen in de gemeenteraad met 3 zetels. Veel onderwerpen zijn al voorbijgekomen: onderwerpen die al op de agenda stonden (van de begroting tot het woonplan in de Molenstraat in Delden) en onderwerpen die we zelf hebben aangekaart (van de bomen in Stokkum tot de gewijzigde verkeerssituatie in Diepenheim). Als nieuwe fractie is het een zoektocht hoe je dit oppakt. We zijn een nieuwe partij en je hebt met elkaar uit te zoeken wat je werkwijze is. In theorie kan je van alles afspreken, maar of dat in de praktijk zo gaat, merk je alleen in de praktijk zelf. Mijn ervaring tot nu toe is dat we qua aanpak goed op één lijn liggen en dat is zeer prettig werken! De energie kan zo in de inhoud worden gestopt in plaats van discussies over de manier van werken. In de basis is onze werkwijze: we zoeken steeds naar de inhoudelijke argumenten en proberen niet te klagen, maar juist te zoeken naar wat wél kan en steeds vragen we ons hardop af: praten we nu óver de mensen wie dit onderwerp aangaat of mét de mensen? Eigenlijk is het zoals de burgemeester het zelf verwoordde in haar nieuwjaarstoespraak op 5 januari in een vol gemeentehuis: “niet praten over elkaar, maar met elkaar. Niet gelijk die mening klaar hebben, maar eerst willen luisteren en onderzoeken”. Precies dat, laten we dat als basisuitgangspunt aanhouden!

Onze werkwijze zetten we door! Om dat meteen concreet te maken, start In Beweging 2023 met een zogenaamde ledenraadpleging (dit hebben we bijvoorbeeld ook gedaan bij de stemwijzer in aanloop naar de verkiezingen). Dit keer gaat de ledenraadpleging over de themanotities. Even wat toelichting…

De coalitie heeft een bondig visiedocument opgesteld (zie de website van de gemeente voor de tekst en infographic) met daarin vijf pijlers: 1) Sociaal Domein, 2) Wonen, 3) Agrarische Sector, 4) Ondernemen en 5) Duurzaamheid. Dit Visiedocument is bewust nog niet heel concreet. De coalitie wil deze pijlers namelijk verder invullen sámen met de raadsleden door van iedere fractie input te vragen. Deze uitgestoken hand wordt zeer gewaardeerd. Dit gebeurt in themanotities. Daarbij wordt als zesde thema ‘participatie’ meegenomen. De besprekingen voor de themanotities vinden medio februari plaats. We willen daarbij ook de inbreng van onze leden meenemen en starten daarom weer een ledenraadpleging. Daarbij willen we rekening houden met leden die in verschillende mate betrokken willen zijn (leden die alleen op de hoogte willen zijn tot leden die inhoudelijke inbreng willen geven aan de fractie) en rekening houden met de manier waarop leden betrokken willen zijn (van digitaal in tekst tot live in gesprek). Klinkt als veel om rekening mee te houden en daarmee ingewikkeld, maar dat hoeft niet. Hoe doen we dat dan? Leden vullen eerst een korte vragenlijst in. Leden kunnen daarbij aangeven dat ze ook in gesprek willen. De leden die in gesprek willen, worden ingedeeld in groepjes en hebben tot eind januari om bij elkaar te komen en hun inbreng te verzamelen en aan de steunfractie te geven. De steunfractie gaat vervolgens met alle inbreng aan de slag! Tot nu toe blijkt deze vorm van ledenraadpleging voor ons als steunfractie heel waardevol. Ik ben eigenlijk wel benieuwd: doen andere partijen dit ook? Of iets vergelijkbaars? Zou mooi zijn!

We hopen voor de themanotities weer op waardevolle inbreng van onze leden. Geen lid? Geen probleem! U kunt zich ook aanmelden als belangstellende of simpelweg als lezer uw inbreng aan mij laten weten via social media, mail, telefoon of whatsapp! (mariannehutten@politiekinbeweging.nl / 06-41008824). Wij gaan aan de slag met alle input. Dank alvast! Samen kunnen we ook van 2023 weer een bewogen jaar maken!

Marianne Hutten