Beste heer/ mevrouw,

Dit is een verhaal… ons verhaal….

Onze dochter inmiddels bijna 19 jaar heeft een LVB en autisme. Een kwetsbaar meisje van 18 jaar die woont op een nieuw gevormde woonplek speciaal ontwikkeld voor  de jongeren in Nederland die door hun problematiek nergens in Nederland terecht kunnen…. ze is met tijd en wijle suïcidaal en automutileert. Ze moet idd soms tegen zichzelf beschermd worden omdat ze handelt vanuit paniek….

Ons rechtssysteem welk aan alle kanten rammelt vanuit de bopz. De Rm die nodig is om haar tegen te mogen kunnen houden en mijn plaats hierin als haar curator maar bovenal haar moeder.  De Rm wet die in ons geval meer schade toebrengt dan goed doet! De Rm wet die mij als curator maar bovenal als moeder geen ruimte geeft om voor haar te beslissen maar ons afhankelijk maakt van een geneesheer directeur die haar niet kent zoals ik haar ken… een geneesheer directeur en bopz arts die niet bereikbaar zijn om het moment dat ze het hardste nodig zijn met alle gevolgen van dien! Het systeem wat aangepakt moet worden omdat het faalt op het moment dat het het hardste nodig is…. deze wet moet gewijzigd worden en ik vraag om uw hulp…. smeek om uw hulp… voor mijn dochter en alle andere mensen die dit is/ kan overkomen. Ik ben haar moeder en curator… ben 100% capabel om de juiste beslissingen voor haar te maken en heb dit ook altijd gedaan. Niet handelend vanuit mij emotie als moeder zijnde maar vanuit rationeel standpunt!

Wat als het systeem faalt….je in de steek laat….

Het is ons overkomen afgelopen week….

Hieronder een soort van samengevat verhaal over de hel die mijn dochter en ook ik afgelopen dinsdag hebben moeten doorstaan. Laat ik vooropstellen dat ik de dienstdoende begeleiders niets verwijt. Ook ik ben zo realistisch dat ik weet dat ze zo kan verdwijnen als het knopje omgaat en dit niet altijd te voorkomen is!

Het is geschreven vanuit mijn beleving/ gevoel en heb mijn uitlatingen wat gecensureerd want ik was niet altijd  “netjes” met mijn uitspraken naar de betrokken medewerkers in de betreffende instelling (waarvoor ik hier, openbaar nogmaals mijn excuses wil aanbieden). Wat ik hiermee wil bereiken is dat jullie de onmacht en paniek kunnen ervaren als het SYSTEEM FAALT! En geloof me het systeem heeft ons in de steek gelaten deze bewuste nacht!!

De gevolgen voor mij dochter zijn duidelijk zichtbaar. De gevolgen voor mij… ik….die echt niet snel onder de indruk is als er iets voordoet zijn ook te merken… ik heb er nachtmerries van en als ik er aan denk moet ik huilen (en geloof me ik huil niet snel). Ik hoop oprecht dat NIEMAND dit ooit zelf hoeft mee te maken…..

Het is ‪dinsdagavond‬ 4 Juni.  Mijn mobiel gaat. De woongroep van mijn dochter belt dat ze is weggelopen en ze haar niet kunnen vinden! Ik leg een contactje uit en al snel krijg ik bericht waar ze naar toe is. Ze zit in een toren (ca 32 m1 hoog) Ze zit op een hoogte van ca 20 m1 en wil eraf springen. Ze wil rust in haar hoofd en is de controle kwijt….ze wil rust….ze kan niet meer…..en vanuit haar paniek handelt ze….een besluit handelend uit onmacht…..

Een begeleider snelt naar boven en praat met haar, terwijl een andere begeleider mij telefonisch op de hoogte houd. De ambulance en politie zijn gebeld. Ze valt iedere keer weg dus de begeleider krijgt haar niet naar beneden en de politie schiet te hulp. Aangezien ze zich heeft gesneden (auto mutileren)  met oud ijzer wat er lag, word ze meegenomen naar het ziekenhuis om de “schade” te bekijken en te behandelen. Ondertussen rijd ik in alle ijl richting apeldoorn.

Ik kom aan in het Gelre ziekenhuis en word naar haar toe gebracht. Ze is bang en erg onrustig. Ze huilt vanuit paniek. De wondjes worden schoongemaakt en ze moet een tetanus spuit. Er worden pleisters geplakt en ze word verder nagekeken. Lichamelijk val het gelukkig mee.

Er komt een vrouwelijke psychiater die haar moet beoordelen. Ik heb haar dossier vd vorige keer gelezen dus ik ben wat op de hoogte….Waarom moet ze met haar praten….. beoordeelt worden?? Ze  woont op groot schuylenborg s heerenloo Apeldoorn, juist om deze problematiek (gesloten) het nieuwe concept juist voor dit soort mensen. Protocol, oké dan moet het maar al voegt het voor haar niets toe en is het alleen maar lastig ….Er word overlegd met een v.d. begeleiders of ze terug kan. Nee er is wel een nachtwaker aanwezig maar die is voor een andere cliënt. Een inluister systeem is aanwezig  op haar kamer maar de inschatting word gedaan dat het te lang gaat duren voor er iemand is als ze wel escaleert.

De paaz afdeling is open dus daar zou ze weg kunnen lopen in een onbewaakt moment, dus word er besloten tot een overnachting in een gesloten setting. Ik bied nog aan mee te gaan naar de woning aangezien ik toch de nacht bij mijn dochter door ga brengen, en daar op een matras naast haar te gaan liggen, maar ook dat is geen optie.

Mijn gedachte was een ziekenhuiskamer waarbij de afdelingsdeur dicht is. Prima doen we dat. Oke het word waarschijnlijk Doetinchem of Zutphen geeft de vrouwelijke psychiater aan, ik ga rondbellen waar er plek is.

De tijd verstrijkt en ik geef aan bij de twee begeleiders dat ik het vanaf dan wel red en dat het laat is. Ga maar…….ik blijf toch bij haar!

De vrouwelijke psychiater komt terug en zoekt contact met één van de begeleiders. De vraag wie er gebeld kan worden vanuit het ziekenhuis naar haar woonplek op s heerenloo. de begeleider belt en krijgt contact met helemaal niemand. Ze wil overleggen want mijn dochter heeft ook een RM.  Het moet dus wachten tot de volgende ochtend…. Maar hey mama is bij haar dus dat komt wel goed.

Het is inmiddels half 2 in de nacht (let wel we zitten er al vanaf half ‪9 – 9 uur‬) als de  vrouwelijke psychiater weer komt met nieuws. Mijn dochter is inmiddels lekker rustig op haar mob. netflix aan het kijken en goed gekalmeerd. Ik heb iets gevonden en het is in Warnsveld.  De ambulance komt jullie zo ophalen. Ik denk oke die naam ken ik maar verder dan ook niet. De vrouwelijke psychiater wenst ons succes,  de rit daar naartoe begint…….

Na een rit van ruim een half uur rijden we het terrein op……Ik denk jee lijkt wel een gevangenis terijl ik kijk naar de hoge hekken, maar relativeer het voor mijzelf als zijnde van ach ja zal wel een reden hebben.

Ik stap uit de ambulance en al snel volgt de brancard met mijn dochter erop. We moeten door een soort sluis en er staat een man ons op te wachten die alles behalve een vriendelijke uitstraling had. Ik zie mijn dochter onrustig worden. De deur achter ons moet eerst dicht voor de volgende open gaat.

Dan staat er een team van 4 mensen (buiten de man die ons begeleide) op te wachten en mijn adrenaline begint te stijgen op het moment dat ik naar rechts kijk. Mijn eerste reactie is nee! Nee echt niet dit gaat niet gebeuren!! Mijn dochter word van de brancard gehaal en in een isoleercel “begeleid”. Ze slaat totaal in paniek en klapt met haar hooft tegen de muur en slaat en schopt om haar heen. Mama help mam nee ik wil niet in de gevangenis ik heb toch niks gedaan? Mevrouw u mag hier niet blijven en tegen mijn dochter werd gezegd: schoenen uit sierraden af en heb je nog meer? Ik geef aan dat ik nergens naar toe ga en pak mijn dochter vast, die inmiddels in alle staten is en compleet vast loopt. Ik blijf hier bij haar! Ik pak mijn dochter vast die inmiddels in haar eigen wereld is beland en zeg haar “kijk me aan…..kijk mama aan….we gaan hier weg! Ik bel een taxi en we gaan naar huis, dit is een vergissing. Haar sierraden werden mij in mijn handen gedrukt. Mama mijn ring, jou ring…..ik zeg tegen mijn dochter hier is onze ring doe hem maar weer om…..Mevrouw dit is tegen de regels….Jullie regels boeien mij niet ze krijgt die ring weer om!! Wij gaan weg al moet ik dwars door je heen!! Er staat een man die zich voorstelt. Ik ben de psychiater. Mooi ik ben haar moeder en tevens haar curator en wij gaan hier zo weg ze hoort hier niet!! De mannelijke begeleider/ bewaker staat intimiderend in de deuropening en ze willen dat ik met de psychiater mee loop voor een gesprek. Dat dacht ik niet….mijn gedachten gingen alle kanten op….ik sta hier alleen en als ik de keuze maak om in gesprek te gaan moet ik mijn meisje alleen laten….dat trekt ze niet….wat als ze de deur dicht doen dan kan ik niet meer bij haar…..in blinde paniek bel ik het nummer van de gedragswetenschapper die om half 3 s nachts wel zijn telefoon op pakte. Ik vertelde wat er gaan de was en hij zei nee dit kan niet echt niet….maar ook hij kon niets

De isoleercel is een betonnen hok met enkel een rubberen matras en een deken, de muren zijn zwaar aangetast door de vorige mensen die er zijn verbleven. In de hoek zit een gat in de grond met een rvs frame wat moet dienen als toilet. Het stinkt er…. urine

Er komt een vrouw bij die samen met mij contact probeert  te leggen met mijn dochter en dit lukt door te praten over “koetjes en kalfjes”. Dit geeft mij de kans om in gesprek te gaan met de psychiater. Ik benoem dit heel duidelijk naar mijn dochter toe en beloof haar dat ik ga regelen dat we weg gaan en dat ik na het gesprek meteen terug kom. Terwijl ik meeloop spreek ik de man aan om niet te gaan proberen om die deur dicht te doen zodat ik niet meer bij haar kan komen!! Mijn hart bonkt en ik heb van binnen complete paniek….straks gaat die deur dicht en dan….

Het gesprek volgt waarin ik moet zeggen dat de mannelijke psychiater zich veel vriendelijker opstelde. Ik bood mijn excuses aan voor mijn verbale uitlatingen en hij begreep me schijnbaar wel. Ik legde hem uit wie mijn dochter is en wat ze heeft. Ondertussen houd ik angstvallig het scherm in de gaten dat ik zag, met de beelden uit de cel waar mijn dochter zat. In elkaar gekropen huilend als een kleine baby. Ik gaf aan dat dit haar kapot maakt en dat als ze dit echt door zouden zetten ook ik haar vertrouwen kwijt zou zijn….ik de rode draad in haar leven….dat ze moesten beseffen wat ze haar aandeden en dat ze dit echt niet nodig had maar juist nabijheid, liefde en begrip….

Hij geeft aan in overleg te gaan en wil zsm terug naar mijn dochter maar bedenk me dat als ik terug kom zonder antwoord ze weer in paniek slaat. Ik besluit te wachten tot men het overleg had gehad en werd terug geroepen.

De man is inmiddels vergezeld door een vrouwelijke psychiater. Deze geeft aan dat mijn dochter vannacht daar moet blijven. Ik schreeuw, word zo kwaad en roep o.a. dat een hondenkennel nog beter zou zijn en ik niet akkoord ga  en we zo weg gaan. Ze geeft aan dat ze een Forensisch psychiatrische psychiater is en de grond zakt weg onder mijn voeten…..we zijn op een Forensisch psychiatrische ziekenhuis beland. Ik begin nog harder te schreeuwen en er komen tranen bij en roep…..mijn dochter is geen crimineel of psychopaat…..ze is een kwetsbaar meisje wat liefde, begrip en nabijheid nodig heeft….dat ze geen gevaar voor anderen is….De vrouw blijft bij haar besluit en ik begin in tranen te schreeuwen, heb jij zelf kinderen……ik ben haar curator ik ben haar moeder….al 18 jaar….en nu ze 18 jaar is, is ze ineens eigendom van onze overheid….nee….en ik zeg dat dit niet gaat gebeuren…..we gaan een taxi bellen en naar huis…..en dan komt de aap wederom uit de mouw, de instelling waar ze woont is niet bereikbaar voor overleg…..de telefoon word niet opgenomen….. Degene die de verantwoording heeft voor de RM….De eindverantwoordelijke voor zorg en wonen betreffende mijn dochter is niet bereikbaar…..niemand is bereikbaar……iedereen slaapt lekker terwijl mijn dochter en ik door een hel gaan…… na een lange discussie wordt er gezegd….je mag dan bij wijze van uitzondering vannacht bij haar blijven….ik zeg nee we gaan naar huis….naar mijn huis…..dat mag niet…..let jij maar eens op als je haar hier gaat houden breekt de hel los…….misschien niet nu want blijkbaar kan ik niets maar morgen….morgen stuur ik alles achter jullie aan wat ik maar kan incl. ons ministerie van VWS. ik ben bang dat ze door mijn uitlatingen ze besluiten mij te verwijderen uit het complex dus probeer me in te houden terwijl ik vanbinnen kapot ga……De vrouw zegt als er wat gebeurd zijn wij aansprakelijk door de RM. Kun je garanderen dat er niets gebeurd dan? Nee zeg ik dat kan ik niet dat kan niemand, maar we hebben een alarm op de woning dus ze kan niet ongezien weg….ze slaapt bij me, als ik al kan slapen….als ze bij mij is voelt ze zich veilig en gaat niets doen…..en dat was mijn eindpleidooi…..ik had alles gedaan wat ik kon en was afhankelijk wat de mensen die haar niet kennen zouden beslissen….

Samen gingen ze weer in overleg en ik werd wederom terug geroepen…..ze zagen in dat ik gelijk had. Ze probeerde nog of we wilde blijven tot de volgende ochtend maar ik gaf aan dat dit geen optie was. Beide  psychiaters gaven aan dit op te pakken met de directie van de betreffende instelling en ook ik gaf aan dat ik een klacht zou indienen.  We mochten weg……ik snelde me naar mijn dochter en vertelde haar het nieuws….ik zei haar dat de grote mensen een grote fout hadden gemaakt en we nu z.s.m. weg gingen naar huis…Ik belde een taxi en om half 6 de volgende ochtend waren we eindelijk thuis….. vanaf kwart over 2 snachts tot 5 uur smorgens heb alles moeten geven wat ik in me had om ons uit deze hel waarin we beland waren uit te krijgen en waarom…. omdat degene die bereikbaar had moeten zijn dat niet was…. waarschijnlijk lekker lag te slapen… niet bereikbaar was….

Ik zelf heb het al moeilijk met dit hele verhaal. Mijn dochter is kapot en heeft er een nieuw trauma bij. Ze is iedere keer compleet in paniek en is bang dat ze naar de gevangenis moet. Ze zit merendeels in haar eigen wereldje waarin je op sommige momenten moeilijk contact krijgt door de paniekaanvallen. Kan met momenten geluiden niet verdragen en Slikt als extra medicatie nu lorazepam om het enerzijds dragelijk voor haar te houden……hoe dit zich verder gaat ontwikkelen ik houd mijn hart vast……mijn dochter van bijna 19 jaar oogt op het moment als een heel klein meisje.

Ze is kapot gemaakt…..onnodig……onherstelbare schade…..alles omdat de mensen die alles zo goed weten hun werk niet goed deden!!! Omdat het systeem heeft gefaalt  !! Mijn hart huilt en als je onder de indruk ben van dit verhaal nadat je het gelezen hebt vermenigvuldig het dan keer 10 dan voel je iets van mijn pijn…..de pijn die mijn dochter van binnen ervaart is voor ons niet te bevatten….wat zal die erg zijn….Ik ben een sterke vrouw maar dit…..dit wat wij hebben meegemaakt die bewuste nacht valt met geen pen te beschrijven………..

Ik hoop dat iedereen die dit leest zijn/ haar les hieruit trekt! Dit had niet mogen gebeuren!!! Dit had nooit mogen gebeuren!!! Het is ons helaas overkomen en nu moeten we, maar met name mijn al zo kwetsbare dochter, proberen dit een plaatsje te geven…..

Ondertussen word er op de instelling waar ze woont alles onderzocht… hoe heeft dit kunnen gebeuren en hoe gaan we dit voorkomen…. dat is een geruststelling alleen is het kwaad voor ons al geschied…..

Jolanda