Leo maat nam op 4 juli op een drukbezochte bijeenkomst met leden van GroenLinks afscheid als wethouder van Alphen. Lees hier zijn afscheidsspeech!
Beste mensen,
Een zomerborrel had dit moeten zijn. Maar de zomer is even verdwenen achter een depressie. Hoe toepasselijk. Want afscheid nemen is zelden feestelijk. De Fransen hebben er een mooie uitdrukking voor: Partir c’est mourir un peu. En zeker een onverwacht, gedwongen afscheid. Gedwongen, niet om inhoudelijke, politieke redenen, maar vanwege problemen met de gezondheid.
Mark Twain zei ooit: de berichten over mijn dood zijn schromelijk overdreven. Dat zeg ik niet. De berichten over mijn dood zijn grotendeels juist, ze zijn alleen wat prematuur. Dat geldt immers voor iedereen. Dus ik kan u geruststellen. Het gaat naar omstandigheden goed met me. Wat wel juist is: als je als wethouder je ontslag neemt, sterf je een onmiddellijke politieke dood.
Hoe weet je dat? Een dag na je ontslag word je uit de app-groep van het college verwijderd, na een week word je uit de app van de coalitie gegooid en een paar weken later verdwijn je ook uit de fractie-app van GroenLinks. Je kamer in het stadhuis heb je dan al ontruimd, je sleutels en de tablet ingeleverd. In het politieke bedrijf ben je niet meer aangesloten. Dat is – zacht gezegd - na ruim twaalf jaar wethouderschap even wennen.
Dat is de pijnlijke kant van het verhaal. Maar de centrale vraag is natuurlijk: is er leven na de dood? En het antwoord is ja, althans na een politieke dood. Je merkt al gauw hoezeer je bent opgeslokt door het wethouderschap. Het wethouderschap is topsport, alles moet ervoor wijken.
Tijd voor vrienden, tijd voor familie, kinderen en kleinkinderen ontbreekt. Tijd voor gezond bewegen, tijd voor ontspanning, tijd om te koken, tijd voor een goed boek, tijd voor tuinieren, tijd om een taal te leren, tijd om iets voor anderen te doen. Je krijgt een hoop nuttige tijd na een politieke dood.
GroenLinks is een tegendraadse partij. Wij nemen het op tegen onrecht en ongelijkheid. We nemen het op tegen de hebzucht van het neo-liberalisme. We nemen het op voor een gezonde, duurzame leefomgeving, voor een levende natuur, voor gelijke rechten voor iedereen. We zijn de linksbuiten van de politiek. We hebben nog veel om voor te vechten, te veranderen.
We schuwen daarbij niet de traagheid van de bestuurlijke weg. We zijn voor radicale hervormingen, maar via de democratische weg. GroenLinks neemt daarom bestuursverantwoordelijkheid. Ik had de eer de eerste GroenLinks-wethouder van Alphen aan den Rijn te zijn. We hebben bewezen dat we verantwoordelijkheid kunnen dragen en we – fractie en wethouder – hebben tegelijk bewezen dat we belangrijke veranderingen in gang kunnen zetten. Op het gebied van duurzaamheid, dierenwelzijn en cultuur en cultureel erfgoed.
En gelukkig is mijn voortijdige vertrek voor GroenLinks in Alphen geen drama. We hebben in Erik van Zuylen een bekwame, nieuwe wethouder, die voortvarend van start is gegaan. Een zonneweide bij de Bosrand, energiecoaches bij het Ahsram-college. Ook op het gebied van cultuur en cultureel erfgoed staat er nog veel op stapel, wat in de komende jaren zichtbaar wordt.
Natuurlijk zijn er nog genoeg vraagstukken die om een oplossing vragen. De afvalberg moet kleiner worden, de natuur hersteld, de verstedelijking moet in goede banen worden geleid, het onderwijs en de culturele sector moeten eindelijk de aandacht krijgen, die ze verdienen.
De fractie, versterkt met een financieel expert, zal nog zijn handen vol hebben tot de gemeenteraadsverkiezingen van 2022. Ik wens de nieuwe wethouder en de vernieuwde fractie veel sterkte en wijsheid. Ik zal jullie op gepaste afstand, maar met gepaste trots blijven volgen. Ik weet op dit moment eerlijk gezegd niet hoe mijn toekomst eruit ziet, maar ik zie de toekomst van GroenLinks in Alphen in elk geval zonnig tegemoet.
Leo Maat