Poliflw

Door de coronacrisis kan de 25e editie van Pride in Amsterdam dit jaar niet doorgaan, dat wil zeggen: niet in de oorspronkelijke vorm. Er wordt een alternatief programma georganiseerd, online en in de open lucht, zodat de LHBTQI+-gemeenschap toch zichtbaar zal zijn in deze belangrijke week van het jaar. Waaróm is pride-week zo belangrijk? Raadslid Tirza de Fockert gaat in gesprek met lhbtqi+’ers over wat Pride voor hen betekent. Vandaag deel 1: met Jason Bhugwandass (22), student Social Work aan de HvA.

“Pride heeft voor mij ontzettend veel betekend. Toen ik drie jaar geleden bij de genderpoli liep, was ik net uit de kast was als transman. Ik was ontzettend kwetsbaar, helemaal niet weerbaar genoeg om tegen alles te kunnen waar je tegen moet kunnen zodra je als trans uit de kast komt. Want: je kan het niet op bepaalde plekken wel vertellen, en op andere plekken niet. Ik moest het wel vertellen op mijn werk, op school. Omdat je in transitie gaat, wil je ook dat mensen je aanspreken met je nieuwe naam. Overal waar ik actief was, moest ik het vertellen. En dat durfde ik eigenlijk helemaal niet. Iedereen heeft een mening over je. Oude vrienden van vroeger sturen je een bericht of je niet verward bent ofzo. Dat was echt lastig. Maar toen kwam Pride. Als je weet hoe het voelt dat niet iedereen je accepteert, dan is Pride echt een warm bad. Het lijkt opeens alsof iedereen die dagen aan jouw kant staat,  je voelt dat je niet alleen bent. Je loopt de stad in, en iedereen draagt regenbogen. Dat is heel veilig. Je bent opeens niet meer in de minderheid.”  

"Voordat ik uit de kast kwam kende ik een jongen die trans was, die ik had ontmoet in een gesloten jeugdzorginstelling. Ik wist toen ook al dat ik trans was, maar ik durfde er niet voor uit te komen. Ik zag van dichtbij hoe de reacties op hem waren. Die vond ik zo heftig, dat ik besloot nog even in de kast te blijven. De reacties op mij waren uiteindelijk beter dan bij hem, maar je moet echt een dikke huid hebben als je trans bent. En die had ik niet, dat heb ik moeten leren. Ik voelde me daarnaast ook schuldig, ik dacht: mensen moeten zich aanpassen, ze moeten me aanspreken met ‘Jason’, en met ‘hem’, ik vraag te veel van ze.  Je hoort vaak: “Nederland is zo tolerant, het moet vast fijn voor je geweest zijn om hier uit de kast te komen.” Relatief gezien klopt dat waarschijnlijk wel, maar ik heb ook het gevoel dat het erg overschat wordt hoe prettig mensen reageren op het lhbtqi+-zijn, of trans-zijn in het bijzonder.  Toen ik mijn moeder vertelde dat ik een vriendin had was ze blij, toen ik haar later vertelde dat ik trans was, was haar reactie heel anders. Ik moet er wel bij zeggen dat ze nu heel supportive is, echt op ieder gebied."  

"Het zou helpen als trans-mensen beter gerepresenteerd worden. Je ziet ze nooit in een andere rol dan in hun trans-zijn, alleen wanneer ze ergens uitgenodigd worden omdat ze trans zijn. Terwijl we ook verpleegkundige kunnen zijn. Mensen denken vaak dat trans-mensen altijd flamboyante mensen zijn, of ze worden verward met drags. En begrijp me niet verkeerd: ik vind die scene een mooie kant aan de lhbtqi+-gemeenschap, maar het gaat niet over mij."   

"Volgend jaar is er wel weer een pride, tenzij er weer een pandemie uitbreekt, haha. Wat ik dan wil doen? Gewoon, picknicken in het park. Met vrienden. Het is zo basic, maar het allerfijnste wat er is. Gewoon zíjn, tussen alle regenboogvlaggen.”

Pride Amsterdam wordt dit jaar in aangepaste vorm gevierd. Meer informatie over het evenement vind je hier: https://pride.amsterdam/events/