De 65 witte huurwoningen in het Heilige Land staan er een eeuw. Als je er destijds kwam wonen, kreeg je er van de woningbouwvereniging een bed bij. Wel in een felle kleur geschilderd, zodat duidelijk was dat het meubelstuk onderdeel van de huurwoning was. Een buurt is altijd in beweging. Kinderen groeiden op in deze huizen, woningen werden verbouwd en de verhuurder veranderde van naam. Jaren geleden kwam de buurt in actie toen de verhuurder bekend maakte de huizen te willen slopen. Eendracht maakt macht en er was succes: de huizen bleven staan en de rust keerde terug.
Totdat in 2017 Woonbron bekend maakte de witte huizen definitief te willen slopen. Een bittere strijd was het gevolg. Bewoners verenigden zich samen met de SP in een actiegroep die de noodzaak van sloop betwistte en het tekort aan betaalbare huurwoningen in Delft aan de kaak stelde, evenals de historische waarde van de buurt. Handtekeningen werden verzameld, plannen werden gemaakt en corporatie Woonbron op het matje geroepen. De buurt werd door bewoners opgeknapt, de krant ingelicht, de gemeenteraad uitgenodigd. Iedereen was het er over eens: slopen van deze markante buurt is eeuwig zonde. Maar het mocht niet baten. Woonbron was niet in beweging te krijgen en zette de sloopplannen door. Twee jaar strijd voor je woning doet wat met je. Velen van ons hebben er wakker van gelegen. Het houdt een keer op. En dat is nu.
In de tentoonstelling 'Eeuwig Zonde' zien we bewoners die trots zijn op hun huis en dat nog eenmaal vast wilden laten leggen. De buurt is al veranderd, velen zijn verhuisd en de actieposters 'wij blijven' verbleekt. Zien we berusting, opluchting zelfs, of is de woede weggestopt? Tussen de beelden van individuele huishoudens door zien we een glimp van het collectief, de actiebijeenkomsten en de aanwezigheid van de SP die als motor achter de huurders draaide. Het geheel blijft de vraag oproepen: als werkelijk niémand in Delft deze woningen gesloopt wil hebben, waarom gebeurt het dan toch?