8 Maart was internationale vrouwendag. Op die dag loop ik altijd mee met de Women’s March in Amsterdam. Het is belangrijk dat op deze dag extra stil staan bij de rechten van vrouwen in Nederland. Op papier zijn mannen en vrouwen gelijk, maar in de werkelijkheid is er nog veel ongelijkheid. Bijvoorbeeld: Vrouwen verdienen gemiddeld 15% minder dan mannen, dit terwijl vrouwen hoger opgeleid zijn dan mannen. Op de een of andere manier daalt het aantal uren dat vrouwen werken na hun 30e, hoe zou dat toch komen?.. Ander voorbeeld: Er zijn meer CEO’s die Peter heten dan vrouwelijke CEO’s. Dat zegt toch eigenlijk wel genoeg over de staat van vrouwen in de top van het bedrijfsleven. Zo kan ik nog wel even door gaan.
Ook de politiek wordt nog steeds gedomineerd door witte mannen. Daarom ben ik ook heel blij met de cursus ‘Hoe werkt de gemeenteraad?’ voor vrouwen dat door de gemeente Haarlem gegeven wordt. Vrouwen moeten (helaas) extra gestimuleerd worden om de politiek in te gaan. In de speeddate met de vrouwen van de cursus kwam dit ook naar voren. Waar mannen gewoon zouden beginnen willen vrouwen zeker weten of ze geschikt zijn. Tegen al die vrouwen die er aan denken om de politiek in te gaan zeg ik: gewoon doen! Mocht je met een vrouwelijk raadslid willen praten over de ins en outs van het raadswerk dan mag je mij berichten. Ik help je graag om je beslissing te maken. De politiek is een volksvertegenwoordiging en die moet een afspiegeling zijn van de samenleving. Zolang dat nog niet zo is blijven we doorvechten.
Equity
Het bord waarmee ik meeliep met de Women’s March had maar één woord erop: Equity. Samen met de symbolen voor rolstoel, gender gelijkheid, de regenboogvlag en een vuist. We strijden namelijk niet voor ‘Equality’ (gelijkheid) maar voor ‘Equity’ (kansengelijkheid). We strijden voor gelijke kansen om hetzelfde te bereiken. Iedereen begint namelijk op een andere plek op de ladder. Ben je wit, valide, cis, man, hetero dan heb je meer privileges en begin je op een hogere plek op de ladder, dan anderen die dat niet zijn. Het is dus niet een kwestie van iedereen hetzelfde geven, maar iedereen geven wat zij nodig hebben voor gelijke kansen.
Wat we in deze discussie niet moeten vergeten zijn de rechten van mannen. Mannen hebben het recht om thuis voor de kinderen te zorgen. Mannen hebben het recht om emoties te tonen, zacht te zijn en te huilen. Zolang we mannen en vrouwen nog steeds wezenlijk anders behandelen zal de roep om gelijkwaardigheid een roep blijven. Laten we ‘boys will be boys’ (en ‘girls will be girls’) los laten. Ik ben blij met de kant die de samenleving op gaat op dit gebied, maar het is nog lang niet klaar. Daarom zal ik ook volgend jaar meelopen met de Women’s March. Loop je dan met me mee?