Carin Wevers, politiek filosoof en raadslid in Kerkrade, heeft onderstaand opinieartikel over Rijkdom en de verdeling daarvan geschreven voor de krant, vanzelfsprekend toegespitst op de situatie in Kerkrade. Er is enkel gebruik gemaakt van openbare gegevens! Het artikel heeft even online gestaan maar is voor om ons onbegrijpelijke redenen verwijderd uit de digitale krant. De SP is altijd voor transparantie, daarom plaatsen wij het originele artikel nu op de SP-site en op facebook.De krant heeft nu een andere versie online gezet, maar wij publiceren hier het originele artikel.
Inmiddels hebben we begrepen dat de burgemeester een melding heeft gedaan bij de integriteitscommissie in Kerkrade tegen de fractie van de SP. Deze melding vinden wij buiten alle proporties en is in strijd met de vrijheid van meningsuiting.
Deze integriteitscommissie is een interne commissie die enkel bestaat uit raadsleden.
De SP heeft geweigerd om plaats te nemen in deze integriteitscommissie, omdat we vinden dat het niet zo kan zijn dat raadsleden, die met elkaar in de politieke arena zitten, een andere pet op moeten zetten en vermeende integriteitsproblemen moeten beoordelen.
Wordt vervolgd.
Hier het originele artikel van Carin Wevers:
Rijken horen niet te bedelen
Voordat iemand mij beschuldigt van afgunst ten opzichte van de rijke medemens: met drie ton deels geërfd geld en een tweede huisje in het buitenland voel ik mezelf vermogend. Ik heb meer dan genoeg.
Zo’n 15 jaar geleden liet de filosoof Peter Singer zich filmen voor de etalage van een Versace-filiaal op 5th Avenue. Wijzend op de duurste tassen ter wereld stelde hij dat het wel degelijk uitmaakt waar je je geld aan uitgeeft. Wie kan kiezen tussen het kopen van een tas van 50.000 euro of het doneren van 10.000 klamboes waarmee de dood van duizend kinderen voorkomen kan worden, maakt een morele afweging.
In de kerstperiode las ik het laatste boek van filosoof Ingrid Robeyns waarin ze een krachtig pleidooi houdt voor het begrenzen van extreme rijkdom. 10 miljoen euro moet genoeg zijn, alles daarboven mag van haar naar de staatskas. Haar morele en praktische argumenten overtuigen. Als filosoof en gemeenteraadslid in Kerkrade vroeg ik me af hoe ik deze theorie van het Limitarisme zou kunnen vertalen naar bestuurlijk handelen.
De lijst van organisaties die van Kerkrade een gemeentelijke subsidie krijgen, beslaat enkele pagina’s. De verstrekte bedragen variëren van een paar honderd euro tot enkele tonnen per jaar. Zo kunnen huurders of verenigingen van eigenaren subsidie aanvragen voor een straatfeest. Zo’n feest is goed voor de binding in de wijk, dus ook rijke wijken mogen subsidies aanvragen. De gemeente vraagt bij de subsidieverstrekking niet naar het persoonlijk vermogen van de bestuurders die zich veelal op vrijwillige basis inzetten.
In 2020 heeft een aantal multimiljonairs zich verenigd in de Phoenix groep met het doel om Roda JC weer financieel gezond te krijgen. Een voorzichtige schatting is dat deze investeerders samen goed zijn voor ruim 1 miljard euro. Ze hebben samen ettelijke miljoenen in de voetbalclub gestoken en kregen een maand na oprichting de gemeenteraad van Kerkrade zo ver dat deze een nieuwe huurverlaging voor het Parkstad Limburg Stadion accepteerde.
In juli 2023 kregen deze rijken het voor elkaar dat de huurschuld van Roda JC uit de boeken verdween, wat mij betreft een dieptepunt in de Kerkraadse politiek. Het heet in de officiële stukken dat Roda daar een ‘gepaste tegenprestatie’ voor gaat leveren. Wat dat inhoudt is een half jaar na het wegstrepen van minimaal 2,85 miljoen euro nog niet duidelijk. Burgemeester Petra Dassen, zelfverklaard Roda-fan, praatte bij de KNVB als Brugman om hiervoor goedkeuring te krijgen. Haar echtgenoot Roger Dassen werd in 2022 tot de bestbetaalde bestuurder van Nederland uitgeroepen omdat hij in 2021 als CFO van ASML 20,1 miljoen binnen harkte. Dus de familie Dassen had de gemeente niet nodig om Roda financieel te steunen.
Het is tegen de goede zeden om publiekelijk iemands extreme rijkdom ter sprake te brengen. Maar waarom eigenlijk? Superrijk zijn is geen verdienste; je geboorteplaats, je ouders, je intellect, je fysieke eigenschappen, je karakter, zijn allemaal een kwestie van geluk. Net als iedereen profiteren ook superrijken van de gemeenschap, maar ze hebben ook geboft te leven in een tijd waarin extreme rijkdom mogelijk is. Ik vraag mij af waarom deze mensen bij de gemeenschap om geld durven te bedelen, ook al doen ze dat niet voor zichzelf. De ethische vraag of bij deze ongelijke verhoudingen een beroep op de gemeenschap nog moreel juist en rechtvaardig is, wordt door deze superrijke bestuurders blijkbaar niet gesteld. Het wordt tijd voor de hamvraag: Wanneer heeft u genoeg en wat zou het betekenen als u alles boven de 10 miljoen euro jaarlijks afroomt en in de gemeentekas van uw woonplaats stort?
Carin Wevers is SP-raadslid in Kerkrade en auteur van ‘Kan ik daar wat aan doen? Denken over professioneel handelen in zorg en welzijn.