Als woordvoerder Onderwijs was ze wars van lege modieuze trends en hield zij steeds de focus op de kwaliteit van onderwijs en de positie van de leraar hierin. Zo pleitte Ursie vurig voor kleinere klassen, tot ergernis van toenmalig minister Netelenbos. ‘Dat is droomdenken, onhaalbaar.’ Maar Ursie hield stug vol en anderhalf jaar later werden de klassen verkleind. Mede door Ursie’s tomeloze inzet maakte D66 in de Paarse regeerperioden het thema onderwijs tot het voornaamste speerpunt, het onderwerp waar de sociaal-liberale waarden het meest concreet worden. Vele partijleiders zijn aan haar schatplichtig.
In de periode van 2003-2006, Ursie’s laatste periode als Tweede Kamerlid, bestond de fractie uit zes personen. D66 nam deel aan het kabinet Balkenende II, met CDA en VVD. Naast onderwijs werd Ursie woordvoerder asielbeleid. Met hartstocht verzette ze zich tegen het strenge asielbeleid van minister Rita Verdonk. Het gedwongen terugsturen van Iraanse homo’s die hun land waren ontvlucht, was voor Ursie een kabinetscrisis waard. Ze speelde het hard en minister Verdonk bond in.
De twaalf jaren dat Ursie Tweede Kamerlid was waren politiek gezien enerverende jaren. Daarbij was haar man Ad van Gils haar steun en toeverlaat.
Haar Brabantse afkomst vergat ze intussen nooit; ze was trouw bezoeker van lokale afdelingen en hield de lijnen kort. Iedereen die je spreekt over Ursie roemt haar deskundigheid én haar gemeende menselijke interesse. Ze herinnerde zich van al haar medewerkers persoonlijke details en had altijd een luisterend oor.
Ook na haar Kamerlidmaatschap bleef ze zeer betrokken bij het onderwijs. Ze was voorzitter van de Evaluatie- en adviescommissie passend onderwijs, lid van de Onderwijsraad en tussen 2013 en 2021 bestuursvoorzitter van het Schoolleidersregister PO, waarvan zij een belangrijke aanstichter was. Bij reünies van de fractie uit de periode 1994-1998 was Ursie altijd aanwezig, optimistisch, vrolijk en betrokken.
Zij zal enorm worden gemist.
Boris Dittrich en Boris van der Ham, Den Haag, 22 april 2024.