Deze week was er een bijzondere vergadering van het Europees Parlement. Er moesten knopen worden doorgehakt over de goedkeuring van een corona noodfonds. De bespreekstukken waren via de email beschikbaar en het stemmen kon ook op afstand. Toch vond ik het belangrijk om fysiek aanwezig te zijn om u te informeren over urgente Brusselse zaken die uw aandacht verdienen. Uiteraard nadat we de benodigde voorzorgsmaatregelen hadden genomen en het team beperkt tot het hoogstnoodzakelijke. Het is een afweging die in deze tijd door iedereen gemaakt zal moeten worden. Wanneer verlaten we het huis, en wanneer niet?
Veertien dagen heb ik in zelfisolatie gezeten. Het Europees Parlement had op 10 maart plots haar laatste zitting in Brussel. We hadden die week eigenlijk in Straatsburg moeten vergaderen, maar het weekend ervoor werd dat afgelast vanwege de snelle uitbraak van het coronavirus. Halsoverkop werden door het parlement maatregelen genomen. Dit terwijl ik al op 12 februari via een officiële brief aan David Sassoli, de president van het Europees Parlement, had gevraagd om met een plan te komen. Helaas bleef het antwoord uit.
Mijn zelfisolatie was nodig omdat na thuiskomst een directe collega uit Brussel ziek was geworden. Ik heb van 11 tot 25 maart vanuit huis gewerkt en samen met mijn familie al het contact met andere mensen vermeden. Door de zelfisolatie was ik er zeker van dat ik geen besmettingsbron was en kon daardoor - zonder andere mensen in gevaar te brengen - de bijzondere vergadering van het Europees Parlement in Brussel bijwonen. Aanwezigheid vergroot de slagkracht.
En dat is ook wat er nu moet gaan gebeuren in onze economie. We moeten - waar mogelijk- zo snel mogelijk weer aan de gang. Met de ‘intelligente lockdown’ is gezorgd dat de exponentiële verspreiding van het virus eindelijk kan worden gestopt en het aantal besmettingen onder controle komt. Het gevolg van dit soort maatregelen is wel dat de wereldeconomie een ongekende deuk oploopt. Ook in Nederland. Maar op dit moment kan het niet anders, want de zorgverlening loopt al op zijn tandvlees. De grote vraag die momenteel de wereld bezighoudt is waar de balans ligt, tussen het redden van levens en het redden van de economie. Het is een duivels dilemma, waar niemand een eenduidig antwoord op heeft.
Toch moeten er besluiten worden genomen. Ondernemers zien hun inkomsten opdrogen terwijl de kosten doorlopen. Het water staat snel tot aan de lippen. Onze regering heeft gelukkig in korte tijd een aantal steunmaatregelen afgekondigd om te zorgen dat de liquiditeit beschikbaar blijft. Nu is het zaak dat deze snel kunnen worden geëffectueerd. Daarvoor moet het ambtenarenapparaat op volle toeren gaan draaien. Terwijl dit gebeurt moet de aandacht alweer naar de volgende fase van het probleem, want de steunmaatregelen zijn slechts een economische waakvlam.
Het vuur moet zo snel mogelijk worden opgestookt voordat ook de waakvlam dooft. De oplossing is dat bedrijven daar waar mogelijk weer snel open gaan voor zaken. Als duidelijk is dat mensen geen drager van het virus zijn, moeten ze weer aan het werk. Hierbij mag uiteraard geen verdere verspreiding optreden, en dat kan alleen als personen snel getest kunnen worden. In andere landen zijn er testen beschikbaar die binnen tien minuten uitsluitsel geven. Die moeten wij dus ook hebben. En wel nu, want meten is weten.
Bij beheersen hoort het testen op koorts bij binnenkomst van scholen, bedrijven, winkels, horeca, openbaar vervoer etc. en het dragen van persoonlijke beschermingsmiddelen op alle plekken waar mensen samen komen. We kennen allemaal de ‘rare beelden’ van mensen met mondkapjes in Azië. Wij nuchtere Nederlanders zijn dat niet gewend en hebben er een unheimisch gevoel bij. Maar om levens én de economie te redden moeten we daar wel tijdelijk aan gaan geloven. Testkits, mondkapjes, wegwerphandschoenen, infrarood-thermometers moeten met spoed beschikbaar komen. Daar ligt nu een cruciale taak voor onze overheid. Ook moeten we aan de grens bewaken wie er binnenkomt. Waar komen deze mensen vandaan, waar zijn ze de afgelopen veertien dagen geweest en zijn ze vrij van koorts? Op weg naar Brussel heb ik de grenscontrole van onze zuiderburen meegemaakt en de vertraging was slechts een paar minuten.
Het redden van levens én onze economie is nu topprioriteit en daar moet alle aandacht naar uitgaan. De vraag waarom Nederland zo slecht was voorbereid en hoe het zover heeft kunnen komen is voor latere zorg. Maar gezien de beelden en informatie uit China, is het gebrek aan testmateriaal en mondkapjes voor een welvarend land als Nederland ongehoord. Om over de aanvankelijke strategie van groepsimmuniteit en de gebrekkige communicatie van de regering nog maar te zwijgen.
Daarbij zal ook Sassoli verantwoording af moeten leggen. Ik wil van hem weten waarom ik nooit een antwoord op mijn brief heb gekregen.
Rob Roos is Europarlementariër voor Forum voor Democratie.
Volg hem op:
Facebook: https://www.facebook.com/RobRoos.MEP
Instagram: robroos.mep
Twitter: @rob_roos
LinkedIn: linkedin.com/in/robroosnl