Appen is het nieuwe roken, las ik. En, thuisblijven is het nieuwe reizen, 70 is het nieuwe 60 en lenen is het nieuwe hebben. In dat kader dacht ik: Zelf doen is het nieuwe bediend worden. Ook in de politiek.
Mijn dochter en ik zeggen vaak, als we geen zin hebben in een klusje: Dat komt door de genen van oma. Zij wilde vele malen liever bediend worden, dan dingen zelf doen. In haar tijd was dat in alle sociale lagen vrij normaal. De bakker en de melkboer kwamen langs de deur, voor iedere klus was er een andere vakman en ook politiek werd iedereen ‘bediend’. In die tijd besloten in Papendrecht gemoedelijk sigaren rokende mannen in de gemeenteraadsvergadering over wat goed was voor alle inwoners. Zelf doen was iets waar vierjarigen om vroegen aan hun moeder; het was geen maatschappelijk verschijnsel waar volwassenen warm voor liepen.
Maar zoals bij alles, komt na de these, de antithese. Nu is zelf doen de norm. Van je computer installeren tot je moeder verzorgen, van boodschappen scannen tot een vlucht boeken en van de belastingaangifte doen tot een huis verbouwen. Ja, zelf doen is het nieuwe bediend worden. Dan blijft de politiek, ook in Papendrecht, natuurlijk niet achter.
In Papendrecht wachten wethouders op locatie (op locatie is het nieuwe gemeentehuis) of inwoners iets komen melden. Ook op allerlei andere manieren wordt aan inwoners gevraagd te participeren in het politieke proces. Want: praten met inwoners is het nieuwe vergaderen. Het probleem is, dat slechts een handje vol inwoners hiervoor zijn huis uit komt. En dan zijn het ook nog bijna altijd dezelfde mensen. Het is geen afspiegeling van de Papendrechtse samenleving, want jongeren, vrouwen en Papendrechters met niet-westerse roots, zijn zwaar ondervertegenwoordigd. Als er goed naar de betrokken inwoners wordt geluisterd (en dat is de bedoeling), dan hebben die paar mensen een dominante invloed op wat er in Papendrecht gebeurt. Dat leidt, tegen de bedoeling in, tot minder in plaats van méér democratie. Wil je als inwoner straks nog dat ook jouw mening telt en dat jouw belangen worden behartigd, dan móet je wel participeren. Dan zijn we in Participapendrecht. Dan is moeten, het nieuwe mogen.
Misschien komt het door mijn oma, maar ik heb sympathie voor inwoners, die zeggen: “Ik ga politiek niet zelf doen, dus behartig alsjeblieft mijn belangen. Ik volsta met één keer per vier jaar naar de stembus gaan. Ik heb het al druk genoeg. Voor mij is minder het nieuwe méér. Als ik mijn mening wil geven, dan hoor je het wel. Dan wil ik graag dat de gemeenteraad die meeweegt samen met al die andere meningen en met het algemeen belang in het achterhoofd een beslissing neemt.” Als volksvertegenwoordiger doe ik dat. Voor mij wegen de belangen van de meepratende inwoner net zo zwaar als van de inwoner die bij de gedachte aan Participapendrecht, zegt: voor mij is afslaan het nieuwe aannemen, dus: nee, bedankt!
Trijntje van Es
(de column is ook gepubliceerd op Papendrecht.net)
The post (column) Participapendrecht appeared first on Papendrecht.