Op 8 December 2018 organiseerde CDA-NH haar vergadering. CDA-NH Voorzitter Guido Oudekotte startte de vergadering met een overweging. Zijn tekst treft u hieronder aan: Naastenliefde, onze core-business. Iets wat mij niet loslaat is het vraagstuk van naastenliefde. In de huidige tijd waarin wij leven, staat namelijk een grote spanning op enerzijds het streven naar vrijheid en anderzijds de verbinding naar onze naaste. Daarin ligt een keuze. Kies ik voor mijzelf, of kies ik ook voor mijn naaste. Wie is mijn naaste, en hoe wil ik met hem omgaan? Wanneer ben ik bereid om een stukje van mijn eigen vrijheid op te geven voor een ander? Zelfs misschien wel volledig op te geven? Voor een eigen kind zeker. Dat is mij bij de geboorte van onze dochter op 9 november plotsklaps overduidelijk geworden. Ik bedoel, nu al zijn mijn vriendenuitjes tegenwoordig een uurtje samen squashen, en op zaterdag met de kids samen de auto wassen. Voor familie zijn we dus bereid onze vrijheid op te geven. Maar hoe ver gaan we daar in. Wat als u bijvoorbeeld geroepen wordt om zorg te leveren aan uw zieke man of vrouw. Of wat als je als kind je ouders moet verzorgen. Vinden we het dan net zo vanzelfsprekend om onze vrijheid op te offeren, te investeren in elkaar. Hoe ver rijkt onze naastenliefde. Voor uw buren? Voelt u zich aangedaan als de partner van uw collega ernstig ziek wordt? Of is het gedeelde leed tot vijf uur ͛s middags. Wat maakt iemand nu tot iemands naaste? Gaat het erom of je iemands naaste kan zijn, of gaat het erom dat je iemands naaste wil zijn. Kunnen of willen. Is daar naast een bewuste keuze nog iets iets voor nodig? Sympathie, dezelfde humor, enige betrokkenheid? Kunnen we bijvoorbeeld ook een totale vreemde als naaste zien? Of vereist het echt iets meer? Medelijden, gedeelde angst, gedeelde passie, een gevoel van gelijkheid? Gelijkwaardigheid. En dan een stapje verder. Hoe verhoudt zich dit vraagstuk over vrijheid en naastenliefde zich tot de onbesproken maar zichtbare diepe breuklijnen in onze samenleving. Naar mijn smaak zijn we te ver aan het doorschieten met ons liberale individualistische ‘ik’ denken. Het is niet meer ons Nederland, maar Mijn Nederland. Mijn rechten. Mijn mening. Mijn Nederland. Eens wereldberoemd om onze tolerantie en diplomatieke poldertalent. Misschien werden we wel gezien als de wereldse Haarlemmer smeerolie. Ons Nederland. Wel, dat Nederland zijn wel al lang niet meer. In de wereld staan we er inmiddels om bekend dat we de meest rechtse politicus van de wereld podium geven, in Europa staan we te boek als de steeds meer zeurende, kleindenkende luyden, en in Nederland kijken we vaak niet meer verder dan Mijn eigen mening. Ieder voor zich, en de staat, of ik bedoel God voor ons allen. Deze staat van samenleven verontrust mij, en ik maak me dan oprecht zorgen over de toekomst van onze dochter. Gaat het vrede en liefde kennen zoals wij als haar ouders haar zullen meegeven. Vrijheid van religie, zodat zij zelf haar goddelijke inspiratie vindt. Of zal zij gevoed worden met diep kwetsende woorden van haat. Meer of minder gelovigen. Meer of minder liefde, meer of minder naaste. Naaste liefde. Heb uw naaste lief als u zelve. Wat betekent dat nog in deze tijd. Heeft het nog betekenis voor u? Naastenliefde. Ik wil daarom afsluiten met een ode aan de liefde. Dat de liefde zich diep in onze harten mag nestelen, zodat we er altijd een beroep op kunnen doen als we voor de keuze staan tussen vrijheid of naastenliefde. 1 Korintiërs 13, De liefde Al zou ik alle talen van de wereld kunnen spreken, al zou ik de betoverende woorden van engelen machtig zijn, maar ik heb geen liefde, dan klink ik als valse muziek, een samenraapsel van onherkenbare tonen. En als ik de toekomst zou kunnen zien, en ik toegang zou hebben tot alle geheimen en alle kennis, en als ik al het geloof heb, zodat ik bergen kan verzetten, maar ik heb geen liefde, dan ben ik niets. En als ik al mijn bezittingen uitdeel, en als ik mijn lichaam overgeef voor het behalen van maximale roem, maar ik heb geen liefde, dan baat het mij niets. De liefde is geduldig, is zachtmoedig; de liefde is niet jaloers, de liefde is niet opzichtig, is niet verwaand, handelt niet oneerzaam, zoekt niet haar eigen belang, wordt niet verbitterd, rekent het kwade niet toe, verblijdt zich niet over de ongerechtigheid, maar verblijdt zich met de waarheid, alles verdraagt zij. Echt, liefde is echt. Is authentiek, werkelijk, bittere ernst, beslist, bestaanbaar, ECHT, inderdaad, serieus, ECHT. Alles gelooft zij. Alles hoopt zij. Alles verduurt zij. Naastenliefde is de core business van onze christendemocratie, en ik ben er dan ook waanzinnig trots op dat vandaag 180 van onze leden zich bereid hebben gevonden om als ambassadeurs via onze kandidatenlijsten dit geluid in Noord-Holland gaan laten horen.