Tijdens de gemeenteraad van 23 juni is gesproken over een lastig dossier, Jeugdzorg. Onze raadsleden Annebeth Wilton en Sandra Beenhakker houden zich intensief bezig met dit onderwerp. Zij schreven samen een blog waarin ze hun kijk op de Jeugdzorg delen. Lees de blog hieronder:
“It takes a civil society (a village, a city, a community) to raise a child”. Praktisch iedereen heeft deze zin in een of meer variaties wel eens gehoord. Niet iedereen weet dat die zin eigenlijk uit Afrika komt waar het heel normaal is dat de ouders samen met de gemeenschap de kinderen opvoedt. In Europa is daar een ouderschapsconstructie tussen gekomen: de ouders voeden hier hun kind op en dat gaat zo ver dat we het ook maar moeilijk accepteren als iemand anders daar wat van zegt.
Zo moeilijk zelfs dat we ook niet goed de hulp van anderen durven inroepen als het nodig is. En dat heeft dan weer tot gevolg dat er pas wordt ingegrepen als het eigenlijk al veel te laat is. Daarvoor is ook die integrale gezinshulp heel belangrijk. Die moet gehandhaafd. Niet alles is opvoeding, dat weten we al lang, maar veel wordt vastgehouden in de context van het gezin.
Volgens het CBS is 1 op de 8 kinderen in Jeugdzorg. Dat is allemachtig veel. Zeker als daarin wordt meegenomen dat de problematiek onder kinderen helemaal niet is toegenomen maar het zorgverbruik wel. Zo ook in de regio Rijnmond. Niet meer kinderen, wel meer zorg.
Het lijkt erop dat er een tendens is om bepaald gedrag te problematiseren, druk of opstandig is niet afwijkend maar met een verlaagde drempel tot zorg wórdt het dat wel. Jeugdzorg kan problemen niet duurzaam oplossen, de gemeente, die community kan dat ook niet, maar die kan wel helpen: door een beter sociaal netwerk te creëren in de wijk, in de buurt, op school, bij de sportclub, de scouting, zodat er maatjes zijn, zodat kinderen een behoorlijke vrijetijdsbesteding hebben en kunnen participeren in de samenleving. Daarmee bouwen ook kinderen aan sociale omgangsvormen, aan competenties om het opgroeien, ook als dat pijn doet of moeilijk is, aan te kunnen, met elkaar.
En gemeente: erken dat de decentralisatie van de jeugdzorg vooral moet leiden tot versterking van het gewone leven en een betere samenwerking in de stad zelf. Niet Jeugdzorg lost de problemen op maar een goede omgeving om in op te groeien: dát scheelt aanzienlijk jeugdzorggebruik en is veel beter voor kinderen en hun ouders. Het helpt om gezinnen in balans te brengen zodat de veerkracht weer een kans krijgt en het samenspel van kinderen, gezin en omgeving weer ruimte geboden wordt. Zo komt iedereen weer terug bij die verantwoordelijkheid om er wat van te maken: met elkaar voor elkaar. We doen het samen met onze kinderen, elke dag weer.
Sandra Beenhakker en
Annebeth Wilton