Naar aanloop van onze Vredesmars las ik het onderstaande gedicht van Gabriel Smit. Het gedicht is al oud en is geschreven als reactie op de de gebeurtenissen in Hongarije. Zestig jaar geleden en nog steeds actueel. Met Gabriel Smit hoop ik dat we ons afkeren van geweld en opnieuw leren kijken naar de schoonheid van het leven.
Goede kerstdagen en een prachtig Nieuw Jaar toegewenst.
Hongarije 1958
Wij moeten weer leren leven, Weer kijken of we wonen mogen, Weer in de aarde geloven, Leven met de bloedhond Van ons hart.
Leren in open ogen te kijken, Zeggen: het gaat nooit over, Zo is de mens, ook ik, En ben ik niet zo, Dan ben ik de kans.
En het is ook mijn schuld, Onder dezelfde sterren, Dezelfde stomme hemel, Hetzelfde kruis.
Wij moeten weer leren leven, Kinderen zien die niet Worden vermorzeld onder tanks,
Meisjes die niet Worden opgehangen, Jongens zonder handgranaten.
Leven zonder het noodweer Van mitrailleurs, zonder Stortzeeën van fosfor.
Gewoon leven, aandachtig Kijkend naar het herfstblad Van het geluk, Drakensbergen In het doodstille licht.