Bijdrage van Geert Bok
Mij is gevraagd om een ‘In Memoriam’ te schrijven over Teunis van Ooijen. Dat zal dan vooral gaan om zijn rol als gemeenteraadslid voor de partij waartoe ik ook behoor, de SGP.
Hierbij maak ik gebruik van hetgeen door onze burgemeester is gezegd tijdens de raadsvergadering van 22 februari jl., aangevuld met wat ik tijdens die vergadering over Teunis heb gezegd.
Op maandag 29 januari overleed Teunis. Niet geheel onverwacht, maar het was een grote schok voor de gemeenteraad. We hadden hem graag langer in ons midden gehad. Overigens geldt dit nog meer voor zijn vrouw Pieternel en zijn kinderen. Teunis was raadslid sinds 27 maart 2014. Hij voelde zich zeer betrokken bij de jeugd en bij de zorg. Naast het raadswerk voelde hij zich breder maatschappelijke verantwoordelijk, vooral door zijn docentschap aan de Gomarus in Gorinchem. In zijn raadswerk werd de verantwoordelijkheid zichtbaar als het ging over de WMO. Daarnaast wast hij betrokken bij onderwerpen rondom de GGD en Werkzaak. Dat heeft een belangrijke bijdrage geleverd aan controle en verantwoording over deze onderwerpen naar de samenleving.
Teunis is heel veel jaren actief geweest binnen de SGP. Eigenlijk weet ik niet beter of hij was erbij, ondanks het feit dat hij vier jaar jonger was dan mij. Ledenwerving, een periodiek uitbrengen, een excursie organiseren, hij deed er aan mee. Ook is hij lange tijd secretaris geweest van de SGP kiesvereniging. Vanaf 2002 was Teunis betrokken bij de SGP fractie als ondersteuner. Na er vier jaar tussenuit te zijn geweest is Teunis in 2010 op een 5e plek op de kieslijst gekomen en in 2014 in de raad gekomen. Teunis is daarin heel actief geweest om het SGP geluid te laten horen.
Maar toen, begin 2017, werd Teunis ziek, erg ziek, Leukemie was de diagnose.
Bij het vernemen van dit bericht stortte zijn wereld in. Zoals hij zelf zei: “Toen heeft de Heere God mijn leven stilgezet”. Een periode van zware ziekenhuisopnames met kuren en daarna weer herstellen brak aan. Teunis vocht zo goed hij kon. Teunis wilde weer de oude worden. Er voor zijn familie zijn. En weer aan het werk.
Bij de excursie, de traditionele opening van het raadswerk na het zomerreces, was Teunis weer aanwezig. Op 14 september 2017 maakte Teunis zijn terugkeer in de raad. Tijdelijk, had hij gezegd. Na de verkiezingen van 2018 zou hij stoppen. Voor de klas staan lukte nog niet, maar aanwezig zijn bij een raadsvergadering wel. Na de opening nam hij het woord. Kwetsbaar maar sterk. Dankbaar was hij dat hij daar mocht staan. Maar hij wees er ook op dat het net zo wonderlijk was dat de anderen daar zaten. Teunis vertelde uitgebreid over zijn ziekte. Hij was vol goede hoop. En sloot af met “Wat de toekomst brenge moge, Mij geleidt des Heeren hand”. Wat een klap was het dat de Leukemie begin dit jaar weer terug kwam. Er was in de gemeenteraad brede verslagenheid op dat moment.
Dan wordt de wereld weer anders. Of beter gezegd: de wereld telt minder, want er komt een overgang in zicht. Dat heeft Teunis zeer bezig gehouden. Hij wist zich een mens die zelf niet voor God kon verschijnen, zonder dat er een vrede was tussen hem en God.
De dag voor zijn sterven heeft hij bewust die vrede met God ontvangen. Ik heb in de besloten bijeenkomst van de gemeenteraad na het overlijden ook al gezegd 'Teunis heeft het nu oneindig veel beter dan wij hier bij elkaar'. Overigens, zonder het verlies voor vrouw, kinderen en anderen rondom hem te bagatelliseren. Dit sterven heeft ons allen wat te zeggen. Zoals overigens elk sterfgeval. Het is een roepstem. Memento Mori, gedenkt te sterven.
We zitten in de lijdenstijd. Over een aantal weken is het Goede Vrijdag en Pasen, waarbij we lijden, sterven en opstanding van Jezus Christus gedenken. Ook voor ons komt het erop aan dat wij door het offer van Jezus vrede met God hebben. God heeft recht op ons leven.