Deze column stond in het Nederlands Dagblad (ND) van 6 december 2022. Dealen met drugs? Dit is mijn laatste column in het Nederlands Dagblad. Ik heb dus nog maar één kans om hier aan de lezer iets mee te geven ... keuzestress! Lang neigde ik ernaar om iets te schrijven over de Wet open overheid (Woo). Over de schijntransparantie die deze wet oplevert en hoe lastig het wordt om nog met lef en onbevangenheid ambtenaar te kunnen zijn. Over dat de Woo ons als samenleving veel tijd en geld gaat kosten, maar heel weinig gaat opleveren. Het zou aardig zijn om dit hier even goed te onderbouwen. Maar het is niet datgene waar ik mij nu het meeste druk om maak. Mijn laatste column gaat over het onderwerp dat me de afgelopen jaren steeds meer zorgen baart en waarvoor naar mijn gevoel in het bredere maatschappelijke en politieke debat nog steeds te weinig aandacht is: hoe krijgen we een beweging op gang om de normalisatie van drugs tegen te gaan? De normalisatie van drugs lijkt een vreemd anachronisme, dus niet van deze tijd. We zien steeds meer bewustzijn, vooral bij wetenschappelijk opgeleiden, als het gaat om gezondheid, milieu en mensenrechten. Waar het eten van vlees, suiker of E-nummers en vliegen steeds meer 'not done' is, zie ik aan de andere kant dat het steeds normaler lijkt te worden om af en toe drugs te gebruiken. En dat men vindt dat we daar 'niet zo moeilijk over moeten doen'. Aan de ene kant is er dus vlees-, vlieg-, stook-, Primark- en WK-schaamte, maar aan de andere kant steeds meer drugs-onverschilligheid. Hoe past dit in hetzelfde denkraam? Ik vind het heel moeilijk om dat te doorgronden. appels met peren Als argumenten krijg ik dan te horen: 'maar alcohol is ook slecht', of 'legaliseer het gewoon, dan is de criminaliteit weg'. Vroeger leerde je als kind al dat het eerste argument niet heel verstandig was om op te volgen. Want als Jantje of Pietje in de sloot springt, spring jij er toch ook niet achteraan? Dat het ene middel slecht en ingeburgerd is, betekent toch niet dat je het andere ook maar moet laten gaan? Bovendien is een bijzonder aspect van de giftigheid van xtc de onvoorspelbaarheid. Onderzoeksinstituut Trimbos geeft aan dat veilig gebruik van xtc niet bestaat. Het komt voor dat één pil fataal is. In de afgelopen jaren heb ik meerdere families gezien die hun kind moesten missen als gevolg van drugs. Verhalen over één glas alcohol met een fataal effect ken ik niet. Maar het is sowieso onverstandig om appels met peren te vergelijken. Als veilig gebruik niet bestaat, hoe kan een overheid dan legaliseren? Is het devies dan: doe maar lekker wat je zelf wilt en de gevolgen voor je hersenen zijn voor je eigen rekening? En als je dan wilt legaliseren, waar begint en eindigt het dan? Xtc, coke, GHB, meth? Iedereen die vindt dat drugsgebruik alleen gevolgen heeft voor de gebruiker zelf, heeft waarschijnlijk nog nooit een verslavingsarts gesproken of een gezin meegemaakt waar een ouder of een kind zwaarverslaafd is. drugsafval dumpen Tot slot het milieuaspect. Steeds meer vaker zien we resten van drugs in het riool en grondwater. Daarnaast vinden er in Nederland, juist in de mooiste afgelegen natuurgebieden, meer en meer dumpingen plaats van drugsafval. Op een dumpplek gaan praktisch alle dieren en planten dood. Ook hier geldt: zelfs legale productie zal gepaard gaan met veel chemicaliën en/of torenhoge energiekosten. Milieuvriendelijke drugsproductie bestaat niet. Het is denk ik wel duidelijk: ik ben een tegenstander van drugs. En ik blijf, ook na mijn columns in het ND, de strijd voeren voor een sterke normering van drugsgebruik. Ik hoop dat ik snel op steun kan rekenen van al die Nederlanders die zich zorgen maken over de sociale en milieueffecten van vliegen binnen Europa, een ongezonde leefstijl en de gevolgen van onze consumptie voor het klimaat. Want als we de gezondheid van onze jeugd serieus nemen, dan vertellen we ze, ook als overheid: een snuif of een pil, is niet wat je wil.