Hoe zie jij de wereld na corona? Vallen we terug in het oude systeem, of weten we op een nieuwe manier met elkaar en de wereld om te gaan? In deze serie spreken we Zwolse GroenLinksers over hun idealen. Wat is jouw droom na de coronacrisis?
Mijn naam is Anne Marth Kuilder. Ik werk in Kampen in de bibliotheek en houd me daar bezig met basisvaardigheden en de programmering. Vanaf mijn zestiende was ik lid van DWARS. Sinds een paar jaar heb ik mijn politiek lidmaatschap nieuw leven in geblazen en ben ik actief voor GroenLinks Zwolle in de campagne en het organiseren van activiteiten.
Mijn ouders komen uit protestantse kerken met weinig ruimte voor vragen. Al voordat ik geboren was, waren zij bezig zich daar losser van te maken. Ik ben zelf opgegroeid in een liberale protestantse gemeente en ging naar een katholieke basisschool. Ik heb stiekem communie gedaan, dus vanaf mijn achtste jaar ben ik een soort van oecumene. Toen ik twaalf was ben ik ook andere heilige boeken gaan lezen, toen nog in de overtuiging dat ik daarna kon zeggen dat ik de waarheid had ontdekt. Inmiddels noem ik mezelf nog altijd religieus en met aarzeling zeg ik daar dan ook christelijk achteraan, omdat die traditie mij het vertrouwdste is.
Mijn droom na Corona:
Een paar weken geleden werd een filmpje dat al drie jaar oud is opnieuw weer veel gedeeld. Het is een filmpje van een interview van Robert E. Kelly, een BBC-correspondent, waarin hij tijdens zijn serieuze verhaal live op televisie gestoord wordt door zijn twee kleine kinderen die zijn werkkamer binnenvallen. Zijn vrouw redderend en struikelend erachteraan in een poging de twee peuters buiten beeld te houden. Ik denk dat de situatie voor ouders van jonge kinderen die door Corona gedwongen thuis moeten werken erg herkenbaar was. Bij heel veel mensen zijn er de afgelopen weken deuken gekomen in zorgvuldig opgepoetste imago’s. Het is mijn wens dat er na deze crisis ruimte blijft voor dit menselijk gestuntel. Dat we niet meer hoeven te doen alsof we het allemaal alsmaar onder controle hebben.
Nu stuntelen we met nieuwe rituelen om iemand te begroeten, om met een hoogwerker tóch naar oma te kunnen zwaaien (die dat door alle emoties bijna niet aankan), met de 1,5-meter samenleving en wat daarin nu wel of niet mag. Ik hoop dat we blijven stuntelen en verdragen dat we het niet zo goed weten. Zodat we onszelf trainen in mededogen als we zelf of een ander niet voldoen aan een opgepoetst plaatje. In de hoop dat er zo meer ruimte ontstaat voor mensen voor wie betaalde arbeid niet passend is, die hebben moeten vluchten, die discriminatie aan de lijve ervaren, die niet in een heteronormatief M/V hokje passen, die armoede van huis uit meegekregen hebben, die gewoon vette pech gehad hebben... en net als iedereen gewoon maar mens zijn.
Spencer
Mijn naam is Spencer Roozeboom. Ik ben opgegroeid in Zwartsluis, maar ik woon al jaren in Zwolle. Ik weet nog goed hoe ik 12 jaar geleden, toen nog met een diesel rijdend op de snelweg, een vrachtwagen met varkens zag rijden. Opeens dacht ik: wie zijn wij om zo met dieren en met de aarde om te gaan? Sindsdien eet ik vega(n) en zet ik me in voor een schone aarde. Uiteraard heeft die diesel plaats gemaakt voor een elektrische auto.
Met veel plezier woon ik in een CO2-neutraal huis. Ons huis is zo duurzaam dat het energie oplevert! Wat mij zelf energie oplevert is het verduurzamen van de stad. Dat begon heel klein: met twee buren wilde ik een groen dak aanleggen. Dat heeft een sneeuwbaleffect veroorzaakt waardoor we nu bezig zijn om voor 500 huishoudens groene daken te realiseren – in totaal 10.000 vierkante meter aan extra groen in de stad!
Mijn droom na corona:
De coronacrisis nodigt uit om meer oog te hebben voor onze directe omgeving. We zijn allemaal meer thuis, misschien ook in de zomervakantie. In wat voor omstandigheden willen we eigenlijk wonen? Als ons gezin vroeger een dagje naar Zwolle ging reden we met de auto langs Milligen – toen nog allemaal prachtig weiland. Nu is dat bebouwd, en woon ik zelf in Stadshagen. Huizenbouw moeten we niet tegenhouden, maar als we het slim aanpakken kunnen we het groen bewaren, door duurzame opties de standaardkeuze te maken. En met Buurkracht Zwolle proberen we alle Zwollenaren daartoe aan te sporen.
Voor verduurzaming zijn twee dingen nodig: ten eerste moeten mensen weten dat het een heel haalbare optie is. Zeker als je samenwerkt, want iedereen kan meedoen. Dat verbetert de sociale cohesie in de buurt. Daarnaast moeten we leren iets verder vooruit te kijken. Verduurzamingskosten zijn investeringen die zichzelf terug betalen. Daarom moeten we ook kijken hoe we mensen met een laag inkomen de kans kunnen geven om hun huis te verduurzamen.
Mijn doel is om zoveel mogelijk impact te maken. We gaan nu richting de 10.000 vierkante meter groen dak in Zwolle. Ik heb goede hoop dat we dat doel gaan halen. Dat de subsidiepot hiervoor nu even leeg is, vind ik eigenlijk heel mooi. Er gaan veel meer mensen dan verwacht voor een groene en duurzame stad, dat is toch geweldig?
