Poliflw

Karin staat op de foto bij het beeld Het Gezin."Het wordt de hoogste tijd dat we álle gezinnen weer gaan zien als hoekstenen van de samenleving."

Eenoudergezinnen, samengestelde gezinnen, gezinnen met een vader en een moeder, twee vaders of twee moeders, gezinnen met twee werkende ouders en gezinnen met werkeloze ouders, het zijn allemaal gezinnen, maar ze worden lang niet allemaal meer als de hoekstenen van de samenleving gezien. Veel gezinnen hebben zelfs het gevoel dat zij de molensteen om de nek van de samenleving zijn. Ze voelen zich tot last, omdat ze bij de gemeente aan moeten kloppen voor kindertoeslag. Het wantrouwen naar deze gezinnen toe, die leidde tot de toeslagenaffaire, heeft vervolgens ook gemaakt dat zij niet als hoeksteen maar als molensteen werden gezien. Dit is gelukkig zeer onterecht gebleken en dat moet nu anders.

De kinderopvang wordt binnenkort gratis, met als gevolg dat ouders met een klein inkomen daarvoor geen toeslag meer aan hoeven te vragen. Gelijke kansen voor iedereen en de drempel naar kinderopvang wordt hiermee aanzienlijk lager.

Kinderopvang is goed voor de ontwikkeling van kinderen, ze groeien samen op en leren van elkaar. Ik werk zelf met veel plezier in de kinderopvang maar ik signaleer wel dat we nu al te maken hebben met een groot tekort aan personeel en ruimtes. Als de kinderopvang gratis wordt dan voorzie ik hier problemen. Het is dan ook belangrijk dat we meer collega´s krijgen en meer locaties om al die kinderen op te kunnen vangen, want meer mensen zullen een beroep doen op de kinderopvang en we moeten wel zorgen dat de kwaliteit geborgd blijft.

De gratis kinderopvang is bedoeld voor kinderen van werkende ouders, maar eigenlijk zouden ouders die een afstand hebben tot de arbeidsmarkt ook de mogelijkheid moeten krijgen om gebruik te maken van deze gratis opvang. Deze ouders kunnen zich dan richten op scholing of andere trajecten die naar werk leiden, zodat ook zij meer kansen krijgen op de arbeidsmarkt.

Gratis kinderopvang is namelijk bedoeld om kansengelijkheid te bevorderen, ook voor de ouders die nog geen werk hebben.

Ik hoop dan ook echt dat álle gezinnen dezelfde kansen krijgen om gebruik te maken van kwalitatief goede kinderopvang en dat wij alle gezinnen weer gaan zien als de hoekstenen van onze samenleving. 

Wil staat op de foto in Kerkelanden."Er moet meer aandacht komen voor de bewoners van Kerkelanden."

In 1966 is begonnen met de bouw van de wijk Kerkelanden en eind jaren tachtig is de wijk verder uitgebreid. Er wonen nu een kleine 6000 mensen in Kerkelanden en ik ben daar één van, inmiddels al 32 jaar. Ik heb hier in de beginjaren met veel plezier gewoond, maar jammer genoeg is de overlast en criminaliteit van jongeren hier de afgelopen jaren erg toegenomen, wat maakt dat ik mij niet meer veilig voel in mijn wijk. Ik durf jongeren niet aan te spreken op hun gedrag, want voor je het weet heb je een baksteen door je raam.

Het is al jaren bekend bij de gemeente en de politie dat hier in de wijk veel vernielingen, geweld en diefstallen worden gepleegd, maar er gebeurt nagenoeg niks om dit probleem op te lossen. Zelf probeer ik al jaren contact te maken met mijn allochtone buren hier in het hofje, maar het blijft bij een “goedemorgen, mooi weer praatje”. Ik vind dat jammer, want zo leer je elkaar nooit kennen en begrijpen.

Een eerlijke kans om op een goede manier samen te leven, elkaar te accepteren, te leren van elkaar, te genieten van elkaars keukens is er bijkans niet meer, omdat alles wordt overschaduwd door de problemen die de jongeren met zich meebrengen. Als ik aanbel bij mijn buren voor een praatje zijn ze bang dat ik kom klagen over het gedrag van hun kinderen en blijft de deur gesloten. Zo komen we natuurlijk nergens met onze multiculturele samenleving.

De wijk Kerkelanden behoeft aandacht. Aandacht voor de jongeren zodat die niet verder ontsporen en aandacht voor hun ouders, die niet weten waar ze terecht kunnen om te praten over hun kinderen. Wij, autochtone bewoners, hebben ook aandacht nodig. Én handvatten hoe we nader tot elkaar kunnen komen in plaats van, wat er nu gebeurt, verder van elkaar af komen te staan.

Bianca staat bij Noorderhaeve."Wij kampen met een woningnood in Hilversum. De oplossing lijkt alleen te liggen in nieuwbouw, en wat mij betreft nog steeds onvoldoende in het herbestemmen van bestaande panden."

Vrijwel iedere dag fiets ik langs Noorderhaeve, een leegstaand pand bij mij in de wijk en ik verbaas me erover dat dit pand al zo lang leeg staat. Er heeft ooit een hotel in gezeten en daarna kantoren, maar nu staat dit pand al jaren te verloederen en dat doet de wijk geen goed.

We hebben vaker te maken gehad met langdurige leegstand in de Geuzenbuurt: in de Leeuwenhoekstraat heeft een metaalwarenfabriek 16 jaar leeggestaan. Die leegstand is in 2012 nog onder de aandacht gebracht door de SP-jongeren. Daarna is er een langzaam proces van sloop en herbouw begonnen. De bewoners hebben hier 16 jaar lang tegenaan moeten kijken. Onbegrijpelijk.

In de Huygensstraat heeft ook jarenlang een rijtje huizen leeggestaan. Het motto van de gemeente was destijds dat Hilversum schoner, veiliger en groener moest worden, maar ook hier werd niks aan de leegstand en verkrotting van deze panden gedaan totdat de jongeren van de SP hiervoor actie gingen voeren. Nu staan er nieuwe huizen, wat de wijk een beter aanzien geeft en mensen de gelegenheid biedt om te wonen.

We willen graag dat Hilversum een tuindorp blijft én we willen meer woningen, het liefst sociale huurwoningen. Er zijn volgens mij nog genoeg opties om leegstaande panden te transformeren tot woonruimte. Denk aan leegstaande kantoorvilla's, het leegstaande GGZ-gebouw aan de Schapenkamp en nog vele andere panden. Het gebeurt nu mondjesmaat. Helaas zie je dan vooral dure woningen op de markt komen of zogenaamd betaalbare huurwoningen met een huur tussen de € 800 en € 1200. Ik noem dat niet betaalbaar.

Hier in Hilversum worden daarnaast panden onteigend en bestemmingsplannen gewijzigd ten behoeve van massale hoogbouw. Tegelijkertijd kunnen sommige eigenaren die woningen willen realiseren in hun bestaande panden dat niet doen, want de bestemmingsplannen “kunnen niet gewijzigd worden”. Deze bestemmingsplannen kunnen wel degelijk gewijzigd worden, maar het is de politieke keuze van dit college om dat niet te doen.

Wij kampen met een woningnood in Hilversum en de oplossing hiervoor ligt niet alleen in (massale) nieuwbouw, maar ook in het herbestemmen van bestaande panden. De SP maakte er een leegstandsboek over. Dat is nog steeds actueel.

Het is nu tijd voor andere politieke keuzes. Veel inwoners van Hilversum staan al op de barricades, tegen de hoogbouw, én voor het behoud van ons tuindorp. Er staan in Hilversum nog steeds veel lege gebouwen, we hebben braakliggende terreinen en daar kunnen we wat mee. En dan niet alleen dure appartementen en huizen, maar juist ook betaalbare woningen en sociale huurwoningen. Dat is wat we nodig hebben. 

Nienke staat op de hei op de foto."Iedere dag wandel ik met de hond op de hei en voel ik mij bevoorrecht dat ik hier woon."

Wat een prachtige omgeving is dit en die moeten we koesteren. Buiten zijn en wandelen in de natuur verzet gedachten en geeft letterlijk en figuurlijk lucht. Ik kan namelijk enorm tobben over zaken, zoals  het feit dat mijn moeder in het verpleeghuis amper nog dagbesteding krijgt, over een kennis die als zzp’er de eindjes niet aan elkaar kan knopen en van de voedselbank gebruik moet maken, en over een vriendin die niet de huishoudelijke zorg krijgt die ze zo hard nodig heeft. Ook kan ik mij enorm druk maken over besluiten die genomen worden door het huidige college wat betreft de toekomst van Hilversum en haar bewoners. Een wandeling op de hei kan dan louterend zijn.

De natuur om ons heen is nu veelal beschermd natuurgebied; honden mogen niet meer overal loslopen en wij tweevoeters zijn ook steeds meer aangewezen op aangelegde wandel- en fietspaden. Ik heb lang geleden nog het genoegen gehad overal met mijn honden langs olifantenpaadjes te kunnen wandelen, ik heb zelfs nog hei geplukt.

Tegenwoordig kijk ik weleens met argusogen in mandjes en tassen van voorbijkomende fietsers en voetgangers of ze zich niet hebben vergrepen aan onze hei. Het is nu eenmaal zo dat wij onze natuur moeten beschermen tegen onszelf, en laten we daar lering uit trekken.

Een weg op of onder de hei, een geasfalteerd Gebed Zonder End en horeca in de natuur zijn niet de voorbeelden die we ons daarbij voor ogen moeten houden. Bescherming van onze natuur bereiken we ook niet als we de hei beschouwen als een park waar je kan voetballen en als een picknickplaats waar je je afval kan achterlaten.

Natuur behouden we als we haar zo veel als mogelijk met rust laten en ons als goede gasten gedragen als we haar wel betreden. En dan geeft de natuur ons datgene terug wat wij nodig hebben: haar schoonheid en haar rust.

Rien staat bij Windkracht Acht, het standbeeld bij de oude haven."Het kost steeds meer mensen veel moeite om zich staande te houden in de maatschappij en we hebben de SP hier hard bij nodig!"

‘Windkracht 8’ heet dit standbeeld: een vrouw in de storm, het hoofd fier geheven, hopend dat ze niet omver geblazen wordt, verlangend naar de luwte om wat rust te vinden.

We hebben volop tegenwind, van alle kanten: twee jaar corona, een oorlog tegen Oekraïne, een onbetrouwbare overheid, verlies van privacy en grondrechten. De februaristormen zijn geen toeval, daarvan ben ik overtuigd. Mensen die het al niet breed hebben, met minder kansen, komen nog meer en meer in de verdrukking te zitten. Gelukkig hebben we de SP, de enige partij die echt iets doet met de signalen uit de samenleving. Kijk maar naar de toeslagenaffaire. De overheid blies zo´n 70.000 kinderen en 30.000 ouders met windkracht tien omver, zij konden zich niet staande houden, waardoor maar liefst 11.000 kinderen uit huis zijn geplaatst en de ouders nog steeds, geheel onterecht, in de schulden zitten. De omvang van dit schandaal is pas echt aan het licht gekomen doordat de SP een meldpunt opende voor de gedupeerden.

De SP zet zich in voor mensen die in de verdrukking komen en dat zit je voor je het weet. Het verschil tussen mensen die het kapitaal hebben en de mensen die de arbeid leveren wordt steeds groter en de kansenongelijkheid neemt alleen maar toe. De meeste jonge tweeverdieners kunnen geen huis kopen. Ouderen, die weinig tot geen pensioenopbouw hebben, zien met angst en beven hun oude dag tegemoet, want van alleen AOW kun je niet meer leven.

Het kost steeds meer mensen veel moeite om zich staande te houden in de maatschappij. Daar hebben we de SP hard bij nodig!

Ben staat bij de Oude Haven op de foto."Ik zie hier, in mijn verbeelding, een stadspark voor me met ligweides waar gezinnen kunnen picknicken, jongeren kunnen chillen en waar je met je oma een wandelingetje kan maken."

Ook een uitspanning met koffie en zelfgebakken worteltaart, een ijscokar en natuurlijk een foodtruck met lekkere verantwoorde snacks passen in mijn fantasie. In de werkelijkheid zie ik echter alleen maar veel hondenpoep en afval in het gras, wat aangenaam verpozen nagenoeg onmogelijk maakt. Het is zonde, want dit stukje natuur midden in Hilversum is de uitgelezen plek voor een gezellig stadspark zoals we dat in de grotere steden ook zien.

Ik wil hiermee niet zeggen dat we een grote stad moeten zijn, maar we hebben deze ruimte en daar moeten we gebruik van maken. Ook een plaats als Hilversum heeft behoefte aan een stadspark, al helemaal als we de ambitie hebben om voor jongeren betaalbare woningen te realiseren. Studenten uit Amsterdam en Utrecht moeten uitwijken omdat het voor hen onmogelijk is woonruimte te vinden in hun studentenstad. Hilversum ligt centraal, is met het openbaar vervoer makkelijk te bereiken én heeft zelf ook een ruim aanbod aan opleidingen.

Daarnaast moeten er ook betaalbare woningen komen voor alle Hilversummers, ook voor de jongeren die zich na hun studie in hun geboortedorp willen vestigen. Nu is dat onmogelijk. Starters, werkenden in de zogeheten essentiële beroepen en jonge tweeverdieners kunnen het nu financieel niet opbrengen om in Hilversum een woning te huren of te kopen.

Niet iedereen kan in Hilversum wonen, want zo groot is dit dorp niet, maar iedereen moet wel de kansen krijgen om in Hilversum te kúnnen wonen en die kansen hebben nu heel veel mensen niet. Maar als we meer woningen realiseren in bestaande panden zoals boven winkels, in leegstaande winkels, kantoorpanden en bedrijfspanden, dan komen we een heel eind in het realiseren van betaalbare huur- en koopwoningen. Ook op het Arenapark kan eventueel een soort  studentencampus komen.

Jonge mensen brengen levendigheid met zich mee en die levendigheid zie ik dan graag terug in de Oude Haven, het stadspark van Hilversum!

Ysbrand staat op de foto bij het voormalig badhuis op de Bosdrift."Badhuizen waren openbare gebouwen waar arbeiders niet alleen kwamen voor hun persoonlijke hygiëne, maar ook om elkaar te ontmoeten."

Dit volksbadhuis, ontworpen door Dudok, is in 1921 gebouwd voor de gewone man. Arbeiderswoningen hadden destijds geen sanitaire voorzieningen en aangezien er begin 19e eeuw  grotere aandacht kwam voor hygiëne en gezondheid zijn er badhuizen gebouwd in Nederland.Badhuizen waren openbare gebouwen waar arbeiders niet alleen kwamen voor hun persoonlijke hygiëne maar ook om elkaar te ontmoeten. Het badhuis droeg in die zin ook bij aan de mentale gezondheid van mensen. Vanuit het sociale oogpunt was een badhuis dan ook heel belangrijk.Tegenwoordig heeft iedereen een badkamer én internet. Het lijkt wel alsof “de ontmoeting” steeds ondergeschikter raakt in de huidige maatschappij. Praktisch gezien hoeven we de deur niet meer uit:  we kunnen thuis werken, onze boodschappen laten bezorgen, kleding en boeken online bestellen en contact met de buitenwereld hebben met Facetime, Twitter, Facebook en WhatsApp.

Jongeren die nu op Netflix de serie Friends bekijken, krijgen een inkijkje hoe communicatie in de jaren 90 van de vorige eeuw was. Ik hoorde laatst een meisje verzuchten: was ik maar jong geweest in die tijd, gezellig kletsen en discussiëren in een ontmoetingsruimte met thee en koekjes, zonder internet en zonder mobieltjes.

We dreigen vervreemd te raken van elkaar en dat doet onze mentale gezondheid geen goed. We zijn sociale wezens die behoefte hebben aan fysiek contact en de paradox is, dat we enerzijds het belang van buurthuizen en sterke buurten onderschrijven en anderzijds het individualisme faciliteren met de sociale media, die de behoefte aan fysieke ontmoeting nagenoeg teniet doet.

Nu hoeven we wat mij betreft echt niet terug naar de tijd van de badhuizen en laten we vooral genieten van het comfort van onze eigen badkamers, maar laten we elkaar niet uit het oog verliezen. Laten we voor dat kopje suiker en het bijbehorende praatje vooral even aanbellen bij onze buren en niet online een bestelling plaatsen bij een bezorgdienst zoals Flink, die bezorgers uitbuit die met gevaar voor eigen leven en dat van anderen op pad gejaagd worden om binnen 10 minuten het felbegeerde pak suiker te bezorgen. 

Jochem staat op de foto bij het buurthuis in Kerkelanden."Tot mijn 15e woonde ik met mijn ouders in de Rembrandtlaan in Hilversum. Na de scheiding van mijn ouders verhuisde ik met mijn moeder naar Kerkelanden. Voor mij, was dat een wereld van verschil."

Kinderen uit een rijkere buurt, waar ik vandaan kwam, hebben zoveel meer vanzelfsprekende kansen dan kinderen in de buurt waar ik nu woon, vroeg ik mij toen al af. In de Rembrandtlaan gingen de buurkinderen naar bijles, paardrijles en ze zaten op een tennis en hockeyclub. In Kerkelanden moeten mijn buren met een migratieachtergrond kiezen of ze hun dochter op bijles doen of op een sportclub. Één van de twee wordt vergoed en voor het andere hebben is geen geld. Deze kansenongelijkheid, want dat is het kunnen we als samenleving niet goedkeuren iedereen verdient dezelfde kansen waar in Hilversum je ook woont.

Om die kansenongelijkheid tegen te gaan zou ik graag een bibliotheek in Kerkelanden willen. want als je kan lezen dan gaat er een wereld voor je open. Kinderen met een met weinig kansen leren op school wel lezen maar als het thuis niet wordt gestimuleerd omdat de ouders zelf niet kunnen lezen, dan krijgen deze kinderen een achterstand die ze niet meer in kunnen halen. Een bibliotheek in de wijk kan het verschil maken helemaal als er ook mensen met een migratieachtergrond in die bibliotheek komen. 

Veel mensen en vooral jongeren in Hilversum voelen zich niet gehoord, buurthuizen zijn wegbezuinigd en sportclubs krijgen minder subsidie. Hier moet iets aan gedaan worden. Mensen moeten weer kansen krijgen. Daarom ben ik lid geworden van de SP. Niet voor mij maar voor de ander.

Jan Peter staat op de foto bij de brandweerkazerne.  Als je het hebt over veiligheid, wat één van onze speerpunten is en waar ik mij hard voor wil maken, dan moet er meer aandacht komen voor ons brandweerkorps. 

Op veiligheid moet je niet bezuinigen, maar dat is wel gebeurd sinds 2008. De gemeentelijke brandweerkorpsen zijn samengevoegd tot regio-brandweerkorpsen met als achterliggende gedachte dat het goedkoper kon en dat de korpsen meer slagkracht zouden krijgen. Het zou efficiënter en effectiever zijn. In de praktijk blijkt deze reorganisatie echter mislukt. De brandweerkorpsen, die voor het grootste deel bestaan uit vrijwilligers, zijn er helemaal niet blij mee en dit heeft geleid tot een leegloop bij de brandweer.

Brandweerkorpsen waren voorheen een hecht team, met een eigen identiteit, hadden korte lijnen met de gemeente en problemen konden snel worden opgepakt en opgelost. De korpsen werden serieus genomen en gerespecteerd want zij zorgden immers voor de veiligheid van onze bewoners en daar waren ze trots op. Dit droeg bij aan het werkplezier en er waren dan ook voldoende vrijwillige brandweermannen en -vrouwen.

Sinds de reorganisatie hebben alle korpsen, en dus ook die in Hilversum, bluswagens en personeel ingeleverd. Ze moeten niet alleen klaar staan voor calamiteiten in eigen gemeente, maar ook voor andere gemeenten en daardoor kan de veiligheid van de burgers in het geding komen. Bluswagens moeten steeds vaker van verder weg komen. En zeker als er meerdere incidenten kort na elkaar plaatsvinden, duurt het veel te lang voordat de brandweer op de stoep staat, met alle gevolgen van dien! Door een tekort aan beschikbare vrijwilligers heeft de brandweer ook moeite met het vullen van de wagens. Hierdoor komt het helaas voor dat de brandweer niet uit kan rukken, wat de druk op de aanrijtijden en de ontevredenheid bij onze helden vergroot.

Het is er niet veiliger op geworden in Hilversum en branden blussen is niet meer die heroïeke jongensdroom, maar eerder de nachtmerrie van uitgebluste brandweerkorpsen. We moeten ervoor zorgen dat de brandweer weer serieus genomen wordt en de korpsen de slagkracht krijgen die ze nodig hebben om onze veiligheid te garanderen.

Pierre staat op de foto bij het Oosterspoorplein. Het is mijn inziens onbegrijpelijk dat bewoners kennelijk niets te zeggen hebben over de invulling van hun wijk waar ze vaak al heel lang wonen.

Er staan veel bouwplannen op stapel voor het Oosterspoorplein waarin te weinig rekening wordt gehouden met de wensen van de bewoners in dat deel van ons dorp. De bewoners zien te weinig of helemaal niets van hun ideeën terug in de bouwplannen van het college, terwijl ze wel inspraak hebben gehad.

Je ziet dit ook gebeuren bij andere bouwlocaties in Hilversum-Oost: bewoners richten buurtcomités op, verzamelen input, spreken in bij commissievergaderingen van de gemeenteraad, schrijven plannen en voeren acties. Kortom, bewoners doen er alles voor om gehoord te worden, zoals ook van ze wordt verwacht in deze participatiemaatschappij. Maar hun zorgen, wensen en input worden van tafel geveegd. Het is mijn inziens onbegrijpelijk dat bewoners kennelijk niets te zeggen hebben over de invulling van hun wijk waar ze vaak al heel lang wonen. Bewoners begrijpen heus wel dat er gebouwd moet worden voor jongeren, ouderen en andere doelgroepen, zoals voor beschermd wonen, en ze zijn daar ook niet op tegen. Maar moeten het zo veel woningen worden, hoog op elkaar gestapeld? Hilversum‑Oost is nu al het meest dichtbebouwde deel van Hilversum.

Naast zorgen over de dichtheid van de bebouwing zijn er ook zorgen over de bereikbaarheid. Als het Oosterspoorplein afgesloten wordt voor autoverkeer levert dat wel een autoluw gebied op, maar de wijken in Oost worden daarmee nagenoeg onbereikbaar.

De grootste zorg van de bewoners in Hilversum-Oost, en de SP deelt die zorg, is de ambitie van het huidige college om van Hilversum een grote, bruisende versteende stad te maken, een metropool die kan wedijveren met Amsterdam en Utrecht. Wij Hilversummers moeten ons ernstig af gaan vragen of we dat wel willen. Willen wij zo´n stad worden of willen we het tuindorpkarakter van Hilversum behouden. We kunnen bouwen, we kunnen groeien, we kunnen een bruisend en levendig Hilversum zijn, maar we moeten eerst een keuze maken over hoe we willen dat Hilversum er in de nabije toekomst uitziet. Ik denk dat daarin een belangrijke taak voor ons nieuwe college is weggelegd, om samen met de inwoners van Hilversum die keuze te maken en binnen de grenzen van die keuze onze stad optimaal leefbaar te houden