Vandaag negen jaar geleden overleed Hans van Mierlo. Een D66-icoon en één van mijn politieke helden. Iemand die voortleeft in de verbeelding van velen, niet alleen bij mijn partijgenoten maar ook daarbuiten. Een voor mij persoonlijk vormend en ook nu nog inspirerend moment was zijn laatste televisie optreden: 3 februari 2010, aan tafel bij (toen nog) Pauw en Witteman. Voor mij was het campagnetijd. Maar als je Hans van Mierlo hoort spreken staat de tijd even stil. Van Mierlo was verontrust over de manier waarop Nederland tot het besluit kwam deel te nemen aan de Irak-oorlog. Hij vond dat de mensen er recht op hadden te weten hoe dat precies was gebeurd. Recht hadden op de waarheid. En dat de absolute grondregels, de basisprincipes van de democratische rechtsstaat niet onderhandelbaar zijn. Niet alleen toonde hij zich principieel een democraat, hij had op 78-jarige nog evenveel passie voor de politiek als toen het voor hem allemaal begon in 1966. Ook vandaag is dat iets om tegen op te kijken. Daarom wordt onze fractiekamer op deze speciale dag omgedoopt tot de Hans van Mierlokamer.