Poliflw

Winnen geeft verantwoordelijkheid Nog steeds worden er stemmen geteld, maar ik tel alvast onze zegeningen: de steun voor de ChristenUnie groeit met zo’n 100.000 kiezers! Kiezers enorm bedankt! Ik ben iedereen dankbaar die gisteren het vakje bij de naam van een ChristenUnie-kandidaat rood kleurde. Dank voor het vertrouwen dat u ons daarmee geeft. Dank voor de opdracht om geloof een stem te geven. Dank dat we verantwoordelijkheid mogen dragen voor ons mooie land. Ik wil iedereen bedanken die meeleefde met en gebeden heeft voor de campagne en de pittige momenten die we hebben beleefd. Ik dank vandaag ook de provinciale kandidaten, de mensen van de waterschappen, onze kandidaten voor de Eerste Kamer, de vele vrijwilligers die van deur tot deur gingen of zich op een andere manier hebben ingezet voor dit resultaat. Een diepe buiging voor jullie passie en bevlogenheid! In dit alles bovenal grote dank aan God. Wij ontvangen deze uitslag als zegen uit Zijn hand. Hij geeft ons de mogelijkheid om de komende tijd weer ons geloof een stem te geven. Om recht te doen en vrede te zoeken in Zijn naam. Twee jaar geleden stapten we in een coalitie en namen we verantwoordelijkheid. Dat was op momenten best ingewikkeld. Samenwerken met partijen die de wereld soms totaal anders zien dan wij, maar we deden het uit overtuiging met het oog op de mensen in ons land. In die jaren hebben we nooit onze idealen opgegeven, we hebben ons hart laten spreken, we hebben stap voor stap toegewerkt naar het verwezenlijken van onze idealen. Daar gaan we mee door nu u opnieuw uw vertrouwen aan ons geeft. Want wanneer je wint, wanneer mensen hun stem, hun vertrouwen geven, dan geeft dat verantwoordelijkheid. Ik feliciteer de andere partijen die hebben gewonnen en daarmee eveneens die verantwoordelijkheid voor ons land hebben gekregen. Op hun en onze schouders rust nu de taak om recht te doen en vrede te zoeken voor ons land. Om de samenwerking te zoeken met elkaar om zo ons land te dienen. Het zal spannend worden in veel provincies en het zal spannend worden in de Eerste Kamer. We moeten als coalitie en oppositie eens te meer constructief overleg voeren. Vanuit de ChristenUnie is er altijd een uitgestoken hand naar links en naar rechts om samen te werken om dit land een beetje rechtvaardiger te maken. Mijn oproep aan alle partijen is daarom: doe mee! Want winnen is geweldig, maar geeft ons allen verantwoordelijkheid die we samen mogen dragen.

Honderden kinderen en hun gezinnen die nu al jarenlang tussen hoop en vrees leefden krijgen binnenkort de mededeling dat ze definitief in Nederland mogen blijven. Dat is heel goed nieuws. Wat mij betreft zelfs een wonder. Anderhalf jaar geleden rondden we de onderhandelingen over het regeerakkoord af en daar zat een enorm bittere pil in. Het kinderpardon werd niet verruimd. Dat was allereerst en vooral pijnlijk voor de kinderen die het betrof. Maar ook pijnlijk voor al die mensen die om hen heen staan. En ook voor onszelf en voor collega Joël Voordewind, die zich al jarenlang voor deze kinderen inzet. Het kinderpardon werd toen, bij de formatie, niet afgeschaft, maar ook niet verruimd. We zijn toen met pijn in het hart akkoord gegaan met die schikking. Anderhalf jaar geleden zijn Joël en ik samen naar Leiden gegaan om ongeveer vijftien van deze kinderen te ontmoeten. We hebben geluisterd naar hun verhalen en moesten hen – tot ons verdriet – teleurstellen en vertellen dat we hen geen hoop konden geven. Een paar maanden geleden opende de Haagse Bethelkapel haar deuren voor onze partijgenoot Hayarpi, haar zus en broer en hun ouders. En honderden en honderden mensen openden hun hart voor hen en voor kinderen en gezinnen in vergelijkbare omstandigheden. Het kerkasiel begon. Het leek een gebed zonder end. Een eindeloze dienst waarin gelovigen en twijfelaars zijn gaan zingen, bidden en hopen. Het is een voorbeeld van wat de bijbel ‘de dwaasheid van het evangelie’ noemt. Wat kunnen een paar biddende, zingende, prekende, luisterende mensen aanrichten? In diezelfde periode was er een bevlogen tv-maker die zich het lot van Nemr en van kinderen in vergelijkbare omstandigheden aantrok. Hij is gaan actievoeren en werd de advocaat van honderden kinderen en hij heeft ons, politici, lastige vragen gesteld. Maar wat voor zin heeft dat, kun je je afvragen. ‘Ze in Den Haag’ luisteren toch niet.. En er was een congres van de ChristenUnie dat ons als fractie opdroeg ons opnieuw sterk te maken voor een rechtvaardige behandeling van kinderen die hoopten op een kinderpardon. Congressen kopen geen straaljagers, luidt de Haagse uitdrukking voor de gebruikelijke scepsis over moties van partijleden. De motie werd met overgrote meerderheid aangenomen en we zijn er mee aan de slag. Met de moed van de hoop. Maar soms ook met de moed van de wanhoop. Wat Joël, de rest van de fractie en ik drie weken geleden nog niet durfden te hopen of te geloven, is gisteren gelukt. Nieuwe hoop voor honderden kinderen en hun gezinnen. Echt goed nieuws! Het moet daarbij echt gezegd worden dat het overleg binnen de coalitie in goede sfeer plaatsvond. We zijn vier hele verschillende partijen, maar hadden alle vier de oprechte wens om nu goede beslissingen te nemen. Daarin zitten ook elementen die wij niet hebben ingebracht. Dat is helder. Maar de verruiming van het kinderpardon, de beëindiging ervan (omdat het inmiddels een dode letter is geworden) en de investering in kortere procedures waarin mensen veel eerder duidelijkheid krijgen, om te voorkomen dat een kinderpardon in de toekomst nog nódig is, is al met al een mooie stap. Met dank aan al die mensen in de Bethelkapel, aan die bevlogen tv-maker, aan onze leden op ons congres, aan iedereen die steeds heeft meegeleefd en meegebeden. En met een hartelijke felicitatie voor al die kinderen en gezinnen die nieuwe hoop hebben gekregen! Voor hen hebben we het gedaan. Op hoop van zegen!