Poliflw

Livia staat op de foto bij het skatepark op het Arenapark."Veel jongeren hebben last van de gevolgen van de coronacrisis en daarom is het zo belangrijk dat we elkaar ontmoeten."

Hier hebben we ruimte om ons ding te doen, skaten natuurlijk maar ook elkaar ontmoeten, chillen en praten over de dingen die ons bezighouden. We delen informatie over waar je het beste muziekworkshops kan volgen en hoe je muziek moet mixen, maar ook over welke tatoeages je wilt laten zetten en waar je dat het beste kan doen. We praten over onze opleidingen en de richtingen die we aan onze levens willen geven.

We zijn jonge mensen die contact zoeken met leeftijdsgenoten om interesses te delen en van elkaar te leren. Dit skatepark is een prachtige ontmoetingsplek voor ons. Niet iedereen heeft namelijk de behoefte om elkaar in cafés of clubs te ontmoeten en niet alle jongeren zijn kroegtijgers.

Het zou mooi zijn als jongeren letterlijk en figuurlijk meer ruimte krijgen om hun eigen ding te doen. We willen graag zelf onze activiteiten organiseren en daar is te weinig ruimte voor. Jongerencentra zijn veelal gericht op tieners en georganiseerde activiteiten in buurthuizen zijn voor ons, jonge twintigers, niet echt een uitdaging. Wij willen graag onze eigen activiteiten organiseren die aansluiten bij onze belevingswereld en het zou mooi zijn als we daar meer mogelijkheden voor krijgen. Wat wij nodig hebben zijn ruimtes in buurthuizen waar we ‘s avonds bij elkaar kunnen komen, waar we workshops kunnen volgen, waar we muziek kunnen maken en met een biertje op een bank kunnen hangen.

Veel jongeren hebben last van de gevolgen van de coronacrisis. We hebben twee jaar onze studies online moeten volgen, we hebben nauwelijks contact gehad met medestudenten en geen nieuwe studenten ontmoet en we voelen ons verloren, eenzaam en in het ergste geval depressief. Daarom is het, vooral nu, zo belangrijk dat we elkaar ontmoeten zodat we elkaar een hart onder de riem kunnen steken, elkaar weer kunnen inspireren en motiveren en weer leuke dingen met elkaar kunnen doen. 

Wil staat op de foto in Kerkelanden."Er moet meer aandacht komen voor de bewoners van Kerkelanden."

In 1966 is begonnen met de bouw van de wijk Kerkelanden en eind jaren tachtig is de wijk verder uitgebreid. Er wonen nu een kleine 6000 mensen in Kerkelanden en ik ben daar één van, inmiddels al 32 jaar. Ik heb hier in de beginjaren met veel plezier gewoond, maar jammer genoeg is de overlast en criminaliteit van jongeren hier de afgelopen jaren erg toegenomen, wat maakt dat ik mij niet meer veilig voel in mijn wijk. Ik durf jongeren niet aan te spreken op hun gedrag, want voor je het weet heb je een baksteen door je raam.

Het is al jaren bekend bij de gemeente en de politie dat hier in de wijk veel vernielingen, geweld en diefstallen worden gepleegd, maar er gebeurt nagenoeg niks om dit probleem op te lossen. Zelf probeer ik al jaren contact te maken met mijn allochtone buren hier in het hofje, maar het blijft bij een “goedemorgen, mooi weer praatje”. Ik vind dat jammer, want zo leer je elkaar nooit kennen en begrijpen.

Een eerlijke kans om op een goede manier samen te leven, elkaar te accepteren, te leren van elkaar, te genieten van elkaars keukens is er bijkans niet meer, omdat alles wordt overschaduwd door de problemen die de jongeren met zich meebrengen. Als ik aanbel bij mijn buren voor een praatje zijn ze bang dat ik kom klagen over het gedrag van hun kinderen en blijft de deur gesloten. Zo komen we natuurlijk nergens met onze multiculturele samenleving.

De wijk Kerkelanden behoeft aandacht. Aandacht voor de jongeren zodat die niet verder ontsporen en aandacht voor hun ouders, die niet weten waar ze terecht kunnen om te praten over hun kinderen. Wij, autochtone bewoners, hebben ook aandacht nodig. Én handvatten hoe we nader tot elkaar kunnen komen in plaats van, wat er nu gebeurt, verder van elkaar af komen te staan.