“Het is simpel: taken erbij, knaken erbij.” Deze uitspraak van Jan van Zanen, burgemeester van Utrecht en voorzitter van de VNG blijft door mijn hoofd spoken. Hij zei dit over de extra taken die gemeenten de afgelopen jaren hebben gekregen en dan met name de extra taken in de zorg voor mensen. Ik zie in Maassluis ook de kosten in het sociale domein oplopen. Vorig jaar kwamen we geld tekort en deden we er alles aan om dat recht te breien. Maar het was niet genoeg: ook dit jaar moeten we weer 1,8 miljoen euro bijleggen.
En toen werd het crisis: de coronacrisis plaatst voor mij alles in een ander perspectief. We komen er nu achter wat echt belangrijk is in ons leven: goede zorg voor mensen van wie je houdt, een goed salaris voor het werk wat je doet, af en toe een terrasje of theaterbezoek en oja: een afvalvrije straat. We zijn massaal thuis en ruimen de zolder op. Ik zie bij mij in de straat dat er ook veel geklust wordt – je moet toch wat met je tijd. Dat levert allemaal afval op, waar we snel vanaf willen. Want als je thuis zit, kijk je ook tegen dat afval aan. Ook afval op straat valt eerder op, als je niet iedere dag voor zonsopkomst naar je werk gaat en in het donker weer thuis komt.
Ik dwaal af, maar ik merk dat ik me er ook aan stoor. Juist nu we bezig zijn met cruciale dingen en mensen met cruciale beroepen onze helden zijn, moeten we cruciale keuzes maken in de politiek: hoe ziet onze samenleving eruit NA de coronacrisis? Hoe ver laten we het nog komen met ons klimaat? Hoe voorkomen we dat een hele generatie de dupe is, omdat zij geen examen hebben kunnen doen? En hoe houden we de theaters, musea en kranten overeind?
Maar voor die onderwerpen is geen ruimte. Als we weer naar cafés konden gaan, zouden we het erover kunnen hebben, maar in de politiek kunnen we alleen maar dromen. We hebben in de gemeente geen geld meer dat we kunnen inzetten voor de oplossingen die we bedenken. Zo slaat elke discussie dood; we kunnen alleen klagen en dromen.
Juist dichtbij, in je eigen straat en in je eigen stad zie je de gevolgen van de coronacrisis. Juist daar kunnen we het verschil maken. Daar begint de oplossing. Maar precies op die plek ontbreekt het geld. En dat is echt niet omdat de gemeente zijn zaakjes niet op orde heeft. We worden voor het blok gezet door een steeds groter bedrag dat naar de zorg gaat. En het geld dat we daarvoor nodig hebben komt niet van de landelijke politiek, maar gaat ten koste van onze sportvoorzieningen, onze ozb en onze fietspaden. Dat is niet eerlijk.
Ik wil het graag over de grote keuzes van deze tijd hebben, maar daarvoor is letterlijk ruimte nodig in de politiek. En die ruimte begint met geld, met knaken. Geen knaken, geen politiek.
