Gek gevoel. Terwijl iedereen druk is met campagne voeren, steun ik de partij deze verkiezingsperiode meer vanaf de zijlijn. Na acht jaar vind ik het mooi geweest. Dat heeft verschillende redenen. De belangrijkste reden lijkt me helder: met een peuter en een baby liggen de prioriteiten even een paar jaar bij het gezin. Eén reden heeft het echter absoluut niet: dat ik ontevreden ben met de partij. Integendeel.
Afscheid nemen van de raad doe ik niet alleen omdat ik thuis alle handen en energie nodig heb. Dat doe ik ook omdat – en dat klinkt gek als je acht jaar raadslid bent geweest – ik mezelf gewoon niet geschikt acht voor het politieke spel. Ik heb destijds besloten om de politiek in te gaan omdat ik wat wilde betekenen voor de inwoners van de gemeente. En dan is het gemeentehuis de plek waar je moet zijn. Ik ben niet iemand die moppert en lekker op de sociale media gal gaat spuien zonder de ins & outs te weten, nee, ik wil dan ook actief zijn en proberen een verandering te bewerkstelligen. En dat is niet makkelijk in de raad door dat politieke spel: door aan te sluiten bij de coalitie dan wel de oppositie ga je als partij al een bepaalde kant op. Je balanceert constant tussen je eigen (rode) kleur en het akkoord dat je met de andere concullega’s hebt afgesproken.
De laatste raadsvergadering werd ik weer bevestigd in mijn beslissing. De verkiezingstijd komt eraan en verschillende partijen wonden er geen doekjes om. Er werden vragen gesteld over ingekomen stukken die zeker een jaar geleden nooit gesteld zouden worden. Maar nu moet men zich even profileren. Ik erger me aan het feit dat we als raad een punt maken van de wildgroei aan borden en verloedering, wat partijen snel vergeten als stemmen binnengehaald moeten worden. Alle posters hangen weer op plaatsen waar het niet mag en er worden zelfs voetstappen op straat gespoten. Nieuwe partijen schermen met zogenaamde feiten die niet kloppen (93 miljoen schuld?!? Hoe dan? De totale begroting is niet veel meer extra). En tot overmaat van ramp kiest de ‘hardste’ partij ervoor om campagne te voeren met een knuffelbeer. Charmeoffensief? Een poppenkast is het.
En dan hoop ik altijd maar één ding. Laat de Tielse inwoner zich ALSJEBLIEFT goed inlezen in de verkiezingsprogramma’s en ALSJEBLIEFT laten leiden door de feiten. En die feiten zijn helder: Tiel leeft. Deze coalitie heeft gedurfd. Er komt een wielerbaan en er staat een fantastisch cultuurcluster. Er is geïnvesteerd in moeilijke tijden, waardoor de stad niet stil staat. Er is flink bezuinigd zonder al te veel pijn (op het onderhoud van de speelplekken na misschien). De gemeente heeft, in alle onzekerheid die de veranderingen binnen het sociale domein mee brachten, een redelijke basis gecreëerd. En als sociaaldemocratische partij maken wij ons wel degelijk zorgen over de kwetsbaren die door landelijke maatregelen extra in de gaten gehouden moeten worden. Daar zijn de afgelopen acht jaar ook verschillende moties voor ingediend, bijvoorbeeld de PvdA-motie om meer geld te besteden aan kinderen die opgroeien in armoede. Zo maken we het voor deze kinderen mogelijk om lid te worden van de sportclub of om muziekles te krijgen.
Om een lang verhaal kort te maken: ik ken geen twijfel over de partij. Sterker nog, ik ben met de dag trotser op deze afdeling. Vandaag is rood. De fractie die ik ken, heeft altijd weloverwogen beslissingen genomen. Heeft haar verantwoordelijkheid gepakt. En ik ben nooit, maar dan ook nooit in acht jaar niet tevreden geweest in hoe wij als fractie tot een besluit zijn gekomen. Mijn stem gaat ook dit jaar weer zonder twijfel naar de PvdA. En ik hoop dat velen mij volgen.
Het bericht Vandaag is rood verscheen eerst op PvdA Tiel.
