Poliflw

Op donderdag 11 april heeft de Commissie Samenleving van Lansingerland de Regiovisie huiselijk geweld en kindermishandeling voor de komende periode 2024-2027 besproken. Een belangrijk agendapunt waarbij alle partijen het eens zijn dat deze visie vastgesteld moet worden, zodat de commissie het uitvoeringsplan dat hieruit voortvloeit kan bespreken. De visie, getiteld 'Geweld hoort nergens thuis', werd gebruikt als basis voor de opgestelde visie. Dankzij deze visie, die vorig jaar afliep, kon in de afgelopen jaren al belangrijke stappen gezet worden in het aanpakken van huiselijk geweld en kindermishandeling. Tijdens de vergadering werden verschillende punten uitgelicht, waaronder de samenwerking met stakeholders, het belang van ervaringsdeskundigen en de rol van de pleger van mishandelingen. Het hoofdstuk dat zich richt op 'meer aandacht voor hulpverlening aan de pleger', werd uitvoerig naar voren gebracht door Dave Bergwerff van het CDA. Hierbij rees de vraag hoe ver men kan gaan in het motiveren van plegers om hulp te accepteren, en waar de grens ligt tussen vrijwillige deelname aan hulpverlening en dwang. Ook werd opgemerkt dat de taal in het document rondom daderschap en stigmatisering wat nuance mist. Het CDA had meer stevige taal rondom de dader op zijn plaats gevonden. Een belangrijke observatie tijdens de discussie was de afwezigheid van een expliciete vermelding van lokale invulling binnen de visie. Dit riep vragen op over de concrete uitvoering binnen Lansingerland. De betrokkenheid van de Adviesraad Sociaal Domein (ASD) werd echter positief ontvangen, en het college heeft toegezegd de aandachtspunten van de ASD mee te nemen in de lokale invulling van de regiovisie. Ook sprak men over de blik op de toekomst, waarbij de lokale invulling van de regiovisie binnen Lansingerland meer concrete vorm zal krijgen. De leden van de Commissie Samenleving kijken uit naar verdere stappen in de aanpak van het tegengaan van huiselijk geweld en kindermishandeling, met de komst van nieuwe en effectieve lokale maatregelen.

De wijkmanager en het wijkgericht werken krijgen een belangrijke plek in de uitvoering van het Integraal Veiligheidsplan voor de komende jaren. Die toezegging deed burgemeester Pieter van de Stad op vragen van het CDA Lansingerland tijdens de commissie Algemeen Bestuur. In het Integraal Veiligheidsplan staat beschreven hoe de gemeente de komende jaren om wil gaan met een aantal veiligheidsvraagstukken. Daarbij zijn er vier speerpunten benoemd, die zijn opgesteld op basis van eerdere commissievergaderingen en inloopavonden. De eerste is Leefbare, veilige en krachtige wijken. Daar willen wij dus de wijkmanager in terugzien bij de uitwerking van het uitvoeringsplan, waarin komt te staan welke acties en doelen er concreet worden verwacht. Daarbij hebben wij, samen met Leefbaar 3b en de VVD, gepleit voor een belangrijke rol voor Buurttoezicht Lansingerland. De verhoudingen tussen de gemeente en BTL zijn tot het vriespunt gedaald. BTL heeft aangegeven stappen te willen zetten om de relatie te verbeteren en het is aan de gemeente om die handschoen op te pakken, wat onze fractie betreft. Het tweede speerpunt is Zorg en Veiligheid. Daarbij gaat het om zaken als huiselijk geweld en is er extra aandacht voor de kwetsbare jeugd. Doel daarbij is vroegsignalering om zo grotere problemen te voorkomen. Het derde punt gaat over Digitale Veiligheid. Steeds meer inwoners zijn de dupe van online criminaliteit. Denk aan de zogenaamde appjes van een kind dat een nieuw nummer heeft, terwijl er een crimineel achter schuilt die geld probeert af te trogellen met zogenaamde openstaande rekeningen. De gemeente wil inwoners weerbaarder maken tegen deze vorm van criminaliteit, iets wat wij zeker steunen. Het vierde punt gaat over de resterende veiligheidsthema’s. Denk aan ondermijning van bedrijven, waarbij bijvoorbeeld logistieke bedrijven worden gebruikt voor drugshandel of een loods die wordt verhuurd voor bedrijfsactiviteiten, maar uiteindelijk blijkt te worden gebruikt als drugslaboratorium. Als CDA zijn wij positief over het voorliggende Integrale veiligheidsplan, maar zoals altijd draait het om de uiteindelijke uitvoering. Wat gaan we wel en niet doen? En wat doet het tekort aan mankracht met deze plannen? Als fractie blijven we dit proces scherp monitoren.

De Europese verkiezingen leven nog niet bij de kiezers en de Nederlandse kiezer weet nauwelijks wie de lijsttrekkers zijn waarop ze bij de verkiezing van het Europees Parlement op 6 juni kunnen stemmen. Ook weet slechts een minderheid bij welke Europese fractie de Nederlandse partijen horen. De meeste kiezers gaan bij hun keuze af op wat ze van een partij zien in de landelijke politiek, terwijl er voldoende belangrijke inhoudelijke kwesties zijn die om publiek debat vragen, denk aan immigratie en het klimaat. Ook de vraag bij welke fractie in het Europees Parlement de Nederlandse partijen horen, blijkt lastig te beantwoorden. Zes op de tien mensen (58 procent) kan die vraag niet beantwoorden. De overige 42 procent geeft wel een antwoord, maar heeft het lang niet altijd bij het juiste eind. Op het afgelopen congres in Nijkerk gaf Henri Bontenbal samen met Tom Berendsen het startschot voor de Europese campagne. Dat deden ze samen met het team van kandidaten en het enthousiasme van meer dan duizend aanwezige CDA'ers. Deze Europese verkiezingen gaan over de strijd voor een fatsoenlijk Europa.Henri Bontenbal was er in zijn toespraak van overtuigd dat we de scepsis over de Europese Unie kunnen overwinnen door de Unie niet enkel als economisch verdienmodel te zien, maar allereerst weer als waardengemeenschap met een koestering voor nationale en lokale verschillen. In Europa én in Nederland moet politiek weer gebaseerd zijn op visie, ideologie en overtuigingen. Dat is waar Nederland volgens Henri’s overtuiging naar snakt en dat is de missie van het nieuwe CDA. Vorige week was er in Den Haag een lezing door een professor politieke studies uit België over de christendemocratie in Europa. Het CDA maakt deel uit van de Europese Volkspartij (EVP). In het Europees Parlement is de fractie van de EVP de grootste groepering. De partij bundelt de meeste nationale christendemocratische partijen binnen de Europese Unie. Ik was al vroeg in de middag Hofstad gearriveerd en dronk een kop koffie in een etablissement waar de ware drinkers komen. In nam mij voor in geen geval alcohol te drinken want in de Haagse locatie waar ik moest zijn laat men ongaarne beschonkenen toe. Aan het tafeltje vlak bij mij zat een grote man met de uitstraling van een lantaarnopsteker en de scharensliep uit vroeger jaren die zijn kelkje diverse malen deed vullen en een vrolijk optimisme uitstraalde. Ik sloeg zijn aanbod voor zo’n drankje af, weigerde nog een paar keer beleefd, betaalde en ging op weg naar de sociëteit voor de lezing. Daar aangekomen zag ik dat de zaal al helemaal met belangstellenden gevuld was. Ik vond gelukkig ergens achter in de zaal een klapstoel die ik nauwelijks had bezet toen de hooggeleerde op het spreekgestoelte klom. Hij zei in de mooie Vlaams taal dat hij amai eerst even had geaarzeld naar Den Haag te komen voor een lezing. Maar ja, toch fier was dat men hem had uitgenodigd. Dat is met veel sprekers zo. Zij aarzelen aan het begin even, maar doen het daarna toch met veel genoegen. Toen de professor zowat vijftien minuten bezig was met zijn boeiende causerie en de aanwezigen met aandacht luisterden, werd de zaal opgeschrikt door een ongepast geluid: er trad iemand schel fluitend binnen. Iedereen keek geïrriteerd om en zag een man in de deuropening staan. Het fluiten verstomde langzaam en hij aarzelde om naar binnen te gaan. Ik herkende hem meteen als de man die ‘s middags in het etablissement aan het tafeltje vlak bij mij zat. Wat kwam die man hier doen, vroeg ik mij af. Terwijl de spreker zijn interessante betoog vervolgde en aangaf welke thema’s een belangrijke rol moeten spelen in het Europese beleid, ging de man proberen op zijn tenen te lopen. Hij had echter zwaar krakende schoenen aan en maakte daarmee zoveel lawaai dat iedereen wéér omkeek en geïrriteerd ‘sssst’ riep. De man bleef op de punten van zijn schoenen staan en keek schuldbewust de zaal in. Vervolgens draaiden de hoofden weer naar de spreker. Deze praatte door met een professioneel academisch lachje, of hij zeggen wilde: ‘Allez, da’s nou ook wat – ik kom hier met mijn mooie wetenschap en die vent gaat met zijn schoenen lopen kraken!’ De man had evenwel in de achterste rij een lege stoel bereikt. ‘Dag mevrouw,’ zei hij veel te hard tegen een charmante Haagse dame. Hij wilde naast haar gaan zitten zonder dat de klep van de stoel neergedrukt was doch dit euvel kon de vrouw nog nét voorkomen. Zij rukte de plank naar beneden, zodat de man niet neerstortte, maar netjes zat, als een ordentelijke bezoeker. Met glazige ogen keek hij naar de redenaar, proberend zijn gezicht een studieuze indruk te geven. Maar de drank had zijn werk gedaan; drie minuten later was zijn blozend hoofd opzij gezakt tegen de schouder van de Haagse dame en viel hij in diepe slaap. Intussen sloot de professor zijn lezing hilarisch af met: ‘Laat Europa niet in slaap sussen door populisten, maar blijf wakker! Ondergetekende Nick Steenkamp

Tijdens het afgelopen CDA-verkiezingscongres in Nijkerk, dat werd bijgewoond met ruim duizend mensen, zette Bontenbal zich opvallend scherp af tegen de PVV. Deze partij gaat volgens hem lijnrecht in tegen de kernwaarden van de christendemocratie. ‘Populisten zeggen Nederland op één te zetten, maar ze zetten egoïsme op de eerste plaats’, stelt Bontenbal. ‘Het is zelfs een misplaatst idee dat PVV’ers voor de vrijheid strijden. Hun definitie van vrijheid is niets anders dan doen waar je zelf zin in hebt. Ze zeggen voor mensen op te willen komen, maar ondermijnen de rechtsstaat die mensen juist beschermd’. Het streven naar vrijheid zoals christendemocraten dat zien, gaat volgens Bontenbal altijd hand in hand met verantwoordelijkheid en solidariteit. Die verantwoordelijkheid ligt volgens de CDA-leider ook in Europa, een continent dat volgens hem haar ziel moet terugvinden. Rechts-populisme bestrijden Het rechts-populisme in Europa moet hard worden bestreden, vindt de CDA’er. ‘Maar Europeanen moeten wel eerst de scepsis over de Europese Unie overwinnen. Bontenbal is ervan overtuigd dat dat kan, als we Europa eerst weer als waardengemeenschap gaan zien en niet enkel als economisch project. Hij roept op om in Europa de komende jaren serieus werk te gaan maken van defensie, de democratische rechtsstaat, migratiebeleid en groene- en strategische industriepolitiek. De ziel en waarden die Bontenbal graag in Europa terugziet, gaan over de waardigheid en gelijkwaardigheid van ieder mens en de vrijheid om zelf vorm te geven aan de roeping in je leven. De Europese ziel gaat volgens hem over verantwoordelijkheid voor de ander, de wereld en de aarde, over solidariteit met elkaar, democratie en een sociale rechtsstaat. Meer diversiteit Maar de CDA-leider erkent wel dat Europa tegenwoordig ook een werkelijkheid met tekortkomingen is. Hij pleit daarom voor meer diversiteit in het Europese huis met zijn vele kamers. Want het draagvlak voor Europa verdwijnt als er geen ruimte meer is voor lokale en nationale verschillen, waarschuwde Bontenbal. In zijn toespraak werd duidelijk dat de partijleider het best wel ongemakkelijk vindt dat Wilders deze week Richard van Zwol, notabene een CDA’er, tot informateur heeft benoemd. Hij maakte er maar een grapje over: ‘Wanneer er goede mensen nodig zijn, dan wordt het toch weer een CDA-er’. Authentiek en charmant De aanwezige christendemocraten op het congres toonden zich opgewekt en tevreden. Zij vinden het belangrijk dat de partij onder leiding van Bontenbal weer zichzelf is. Hij heeft de kernwaarden van de partij -solidariteit en rentmeesterschap- afgestoft en de leden zijn ronduit opgelucht omdat het CDA ditmaal niet hoeft te onderhandelen met de PVV. De mislukte samenwerking uit 2010 etterde bij het CDA de afgelopen jaren nog lang door en bracht de partij uiteindelijk op de rand van de afgrond. Bontenbal wordt op handen gedragen. Hij wordt authentiek en charmant genoemd. Trouw aan zijn principes, verbindend en een partijleider die tussen de mensen staat. De CDA-leider heeft de goede sfeer en het clubgevoel weer teruggebracht. Het CDA stijgt zelfs weer voorzichtig in de peilingen, en dat geeft de aanwezigen ook hoop. Want de Europese verkiezingen zijn al begin juni. CDA’ers zijn er van overtuigd dat de partij weer kan terugkomen, als het maar vanuit het politieke midden blijft opereren.

In ons land kennen wij al geruime tijd de ZZP’er, de zelfstandige zonder personeel. Maar nu is er een nieuw fenomeen bij: De opkomst van de PZZ’er: de politicus zonder zelfbeheersing. De politicus die vooral opereert op de grillige golven van de actualiteit. LAT-relatie De formerende partijen gaan met elkaar verder praten over het vormen van een gezamenlijk, waarschijnlijk extraparlementair kabinet; een kabinet dat weinig binding met de Kamer heeft, een soort LAT-relatie. Voor Kamerleden van coalitiefracties lijkt het aantrekkelijk: zij zijn niet gebonden aan een knellend regeerakkoord. Het mag gerust een doorbraak worden genoemd in de al vele maanden durende formatie: na blokkades op meerderheidscoalities, gedoogrollen, openlijke irritaties over en weer en weglopende onderhandelaars is het informateur Putters alsnog gelukt om partijen zover te krijgen verder te praten over een gezamenlijk landsbestuur. Extraparlementaire variant Ingewijden bevestigen dat de partijen het eens zijn geworden dat de enige werkbare regeringsvorm een extraparlementair kabinet zal zijn. Wat hier precies onder wordt verstaan, is nog onduidelijk. Nederland heeft hier nagenoeg geen ervaring mee. Een van de opdrachten die Putters daarom van de Kamer meekreeg is om met een heldere definitie te komen van wat hier nu precies onder verstaan wordt. Globaal komt het erop neer dat de formerende partijen een dun regeerakkoord schrijven en een nog aan te wijzen ministersploeg met de gedetailleerde uitwerking van het beleid komt. De partijleiders schuiven zelf niet door naar het kabinet, maar blijven in de Tweede Kamer zitten. Het idee is dat Kamer en kabinet daarmee op een gezondere afstand van elkaar komen te staan. Van echt onderhandelen is het nog niet eens gekomen. Er ligt nog geen basis voor een regeerprogramma, er zijn nog geen teksten waarover is gestreden, waarin standpunten worden ingeruild en verkiezingsbeloften worden vergeten om de vrede te bewaren. Draai Morele ambitie is niet de wil om de wereld een beetje beter te maken, maar véél beter. Toch heeft de PVV nu al driekwart van haar verkiezingsprogramma publiekelijk uit het raam moeten gooien. Er is elke week wel een draai, zo veel inmiddels dat Wilders er duizelig van moet zijn, terwijl de zware onderhandelingen nog moeten beginnen. Blonde Geert steunt tegenwoordig verdragen, Europees en internationaal recht en rechtsbeginselen, hoewel hij zijn kiezers soevereiniteit had beloofd en een Nederland dat weer zijn eigen wetten maakt. Ook steunt hij tegenwoordig de wapenhulp aan Oekraïne. Vergeten is de passage ‘terwijl onze Krijgsmacht niet eens meer in staat is om het eigen grondgebied te verdedigen, sturen we ons schaarse materiaal naar Oekraïne. Omdat het kabinet het buitenland belangrijker vindt dan ons eigen land.’ Draaien is niet ongebruikelijk als je een regering aan het formeren bent. Ongetwijfeld zal dezer dagen door sommige waarnemers worden opgemerkt: was de koning er nog maar om het proces te leiden. Het gaat er soms, in elk geval buiten de kamer waar wordt onderhandeld, ietwat ruw aan toe en men vindt dat er beter moet worden opgeschoten. Elementaire zorgvuldigheid Over het koningschap gesproken: de eerste evaluatiecommissie van de kabinetsformatie zonder koning heeft erop gewezen dat het een vorm van elementaire zorgvuldigheid is om de koning periodiek in te lichten over de vorderingen in de formatie. De koning is grondwettelijk immers deel van de regering. Toch is het de vraag of dat iets met ontbrekende koninklijke begeleiding te maken heeft. Er zijn genoeg voorbeelden te geven van ruw optreden uit de tijd dat het koninklijk gezag nog bij de formatie was betrokken. Het is deze eeuw nooit saai geweest in de Nederlandse politiek. Nieuwe partijen, spannende verkiezingen, met spectaculaire overwinningen en verliezen, harde debatten, parlementaire enquêtes en schandalen te over. Kritiek De overheid is de laatste tientallen jaren onderwerp van veel kritiek geweest. Niet alleen van burgers die zich slecht behandeld voelden. De overheid was niet de oplossing maar de oorzaak van veel problemen. Ondersteund door sociale media filmpjes werd de politieke arena steeds meer een theater waar politici zichzelf en hun partij groot maakten via spectaculaire aanvallen of retorische hoogstandjes. Het Kamerlid dat gewoon z’n werk deed door constructief kritisch wetgeving te beoordelen of het kabinet aan eerdere toezeggingen te herinneren, bleef in de schaduw en kwam laag op de volgende kandidatenlijst. Een Tweede Kamerlid zit tegenwoordig gemiddeld vier jaar in het parlement. Dat is net genoeg om er achter te komen hoe alles werkt. Niet genoeg om een substantiële bijdrage te leveren. Daarna wacht een rustiger en -als het lukt- beter betaald leven als lobbyist namens een kapitaalkrachtige mening of een zakelijk belang. Politiek is een rare wereld: Een stroperige formatie is ideaal voor lobbyisten. Zo was de werkgeverslobby in de campagne vrij stil maar ageert ze in de formatie tegen het grootste campagnethema: minder migratie. Vooral de keuze van de Kamer de zogenoemde expatregeling te versoberen -fiscale bevoordeling van kennismigranten-, stuit op bezwaren van bedrijven. De Tweede Kamer kan de komende tijd debatteren over hoe het nu verder moet met het vormen van een nieuw kabinet. Een harde les: de bedrijvenlobby is in Den Haag bijna altijd sterker dan de politiek.

Vorige week bezocht ik Perscentrum Nieuwspoort in Den Haag om het laatste nieuws te vernemen rond de kabinetsformatie. Helaas heerst nog steeds de cultuur van beslotenheid. De aanwezige journalisten hoorden van de hoofdrolspelers in de formatie een paar nietszeggende uitspraken zoals: ‘Het was een goed en constructief gesprek’. CDA-fractievoorzitter Henri Bontenbal verwoordde dat goed in zijn brief aan informateur Kim Putters. ‘Een goede verkiezingsuitslag behalen betekent ook een grote verantwoordelijkheid voor het bestuur van ons land. Het doen van beloftes aan de kiezer in een verkiezingscampagne moet gepaard gaan met de moed om verantwoordelijkheid te nemen en de wil om de gedane beloftes daadwerkelijk waar te maken. Voor een stabiele regering is een gemeenschappelijk kader nodig en is eenheid van kabinetsbeleid een randvoorwaarde voor een stabiele regering’. Sinds de verkiezingen zijn er ruim honderd dagen voorbij en de formatie, zo lijkt het, is nog helemaal nergens. Over twee weken moet het eindverslag van de nieuwe informateur klaar zijn. De meest genoemde en minst begrepen vorm is het extraparlementaire kabinet. Het is een term waar iedereen een ander beeld bij heeft, vandaar dat Putters zo ongeveer alle Nederlandse bestuurskundigen en politiek historici liet langskomen om zich te laten bijspijkeren. Toen ik terug naar het centraal station liep kwam ik een jongeman tegen die zei: ‘Pardon meneer, heeft u voor mij vijf euro, ik moet met de tram naar Scheveningen een zieke vriend bezoeken en dat is best ver om te lopen.’ Ja, zoiets doe je natuurlijk en ik tastte in mijn broekzak. Daarin vond ik twintig euro die ik hem liet zien met het gebaar van iemand die zijn goede wil heeft getoond, maar dat te veel geld vindt voor een enkeltje Scheveningen. ‘Misschien wil iemand hem wisselen’, zei de jongeman praktisch en hoewel ik niet direct zag wie, stemde ik in principe toe, want het was een heel geschikte jongeman. ‘Hij misschien’, wees de jongen naar een voorbijganger. ‘Pardon meneer’, sprak ik de leiding nemend, ‘deze jongeman is in moeilijkheden geraakt waaruit ik hem alleen kan verlossen als u zo vriendelijk bent mij even twintig euro te wisselen. De man keek ons verdacht aan, nam zijn half opgebrande shagje uit zijn mond en zei: ‘Sorry, ik heb het niet, misschien een ander’, en liep heel snel door. Ik heb het niet - dat is menselijk, nietwaar? ‘Aan de overkant komt er nog een, ’waarschuwde de jongen behulpzaam en we staken enthousiast de straat over. Er liep een gezette man. Toen hij ons zag komen, bleef hij staan en toonde een angstige houding van iemand die op het punt staat door twee slechteriken te worden overvallen. Ik herhaalde kort mijn verzoek, maar de man begon zenuwachtig te lachen. ‘Nee, nee, nee, ’sprak hij haastig, ‘doet u maar geen verdere moeite meneer, want daar kan ik niet aan beginnen’. ‘Nou jongen ’zei ik, ‘wat jammer, ik heb het geprobeerd, maar nu moet ik naar het station, m’n trein vertrek dadelijk en ik wil op tijd thuis zijn’. Er kwam een diepe teleurstelling in zijn ogen en toen zelfs zijn lip begon te trillen, verklaarde ik haastig dat we het nog een keer zouden proberen. Op de andere stoep kwam een grijs heertje licht bevend en steunend op een stok aangestrompeld. ‘Goedemiddag meneer’, sprak ik monter, mag ik u iets vragen? De zaak zit zo. Deze jongen…’ De oude man reageerde niet. Hij gedroeg zich alsof ik hem in het geheel niet had aangesproken en stapte langzaam woordloos verder. ’Meneer, meneer ’riep ik hem nalopend, ‘het gaat om het wisselen van twintig euro!’ En ik legde mijn hand vertrouwelijk op zijn arm. De uitwerking zou men niet verwachten. De grijsaard werd vuurrood van woede, draaide zich behendig om en schreeuwde schor: ‘Ga je weg, lelijke schavuit’. Daarop ging hij nijdig verder en dreigde ons met zijn stok. Na een paar meter keek hij om en zei kortaf de politie te zullen bellen. Zo’n man loop je natuurlijk niet verder na. Daar stonden we, met twintig euro en zonder resultaat. Ik besloot dan ook de zaak maar op te geven toen twee agenten vrolijk pratend aan kwamen lopen. Ik legde de situatie snel uit en na ernstig onderzoek van mijn biljet was de oudste wetsdienaar bereid tot wisselen. De jongen kreeg zijn vijf euro; bedankte mij heel hartelijk, wenste mij nog een fijne dag en ik rende naar het station waar ik hijgend op perron drie arriveerde. De trein reed nét weg. Over een uur gaat er wéér een, sprak de man aan het loket rustig. Gebogen onder die tegenslag slenterde ik het station weer uit. Enfin, die jongen zat tenminste in de tram naar Scheveningen op weg naar zijn zieke vriend, dacht ik. Maar nee. Hij stond op het stationsplein bij een snackkar waar hij een grote zak patat met mayonaise kreeg overhandigd in ruil voor de zo moeizaam verworven vijf euro. Toen hij mij zag zond hij een klein lachje uit en liep weg. ‘Moet je niet naar je vriend?’ vroeg ik belangstellend. ‘Nee, meneer’, zei hij, ‘m’n vriend belde zojuist dat hij weer beter is, maar nog bedankt’ en liep haastig weg, genietend van zijn frietjes.

Het CDA zal versterkt worden door een oudgediende. Arnold Oosterlaan zal toetreden tot de commissie samenleving als woordvoerder van het CDA. Zijn lange geschiedenis als gemeenteraadslid, betrokkenheid bij verschillende maatschappelijke organisaties en zijn inzet voor de lokale gemeenschap heeft Arnold veel bekendheid en respect bezorgd binnen Lansingerland. Zijn bijdragen aan de jeugdvoetbal, diaconie, en ouderenbelangen getuigen van een brede betrokkenheid bij diverse aspecten van de samenleving. Als woordvoerder voor de commissie samenleving voor het CDA, zal hij zijn rijke ervaring inzetten om het beleid op het gebied van het sociaal welzijn, sport en recreatie, jeugd- en ouderenzorg en andere maatschappelijke kwesties helpen vormgeven. Het is een eer om mensen met zo'n uitgebreide staat van dienst en lokale betrokkenheid te ontvangen in een politieke rol binnen onze partij. Arnold wij wensen je een fijn welkom (terug). We gaan opnieuw een mooie samenwerking tegemoet.

De gebruikelijke drukte bij het poortje naar het formatiegebied in Den Haag ontbrak afgelopen week, maar de bedrijvigheid achter de bewaakte deuren is weer begonnen. Informateur Kim Putters zwoegt op zijn opdracht, bijgestaan door in- en uitlopende deskundigen. De experts kwamen met hun politicologische-, historische- en bestuurskundige ervaring adviseren op een lastig vraagstuk: Welke kabinetsvorm wordt het? Een parlementair-, extraparlementair- of een zakenkabinet? Deze begrippen blijken keer op keer tot verwarring te leiden. Parlementair kabinet Bij parlementaire kabinetten onderhandelen de fractievoorzitters van de beoogde regeringspartijen over een programma onder leiding van een (in)formateur. Een conceptakkoord wordt voorgelegd aan hun fracties, waarna (meestal) een tweede ronde volgt en vervolgens eindconclusies worden getrokken. Bij een akkoord binden de fracties zich aan het programma. Er is dan voldoende parlementaire steun. Sommigen partijen kennen procedures om ook de leden via een partijraad of congres te laten oordelen. Slechts één keer keurde een fractie (het CDA) het onderhandelings­resultaat af. Dat was in 1981 tijdens de formatie vanVan Agt II. Er kwam toen een nieuwe ronde. Een misverstand is dat bij een parlementair kabinet de invloed van de Tweede Kamer beperkt is, omdat bijna alles vastligt in een regeerakkoord. Ten eerste kunnen juist bij een parlementair kabinet de onderhandelende fracties direct invloed uitoefenen op het te voeren regeringsbeleid. Ten tweede zijn er altijd zaken die uitgewerkt moeten worden en dan is er zeker ook voor oppositiefracties speelruimte. Ten slotte kan een regeerakkoord toekomstige beleidsdoelen deels vastleggen, maar niet de (externe) omstandigheden beïnvloeden, waaronder die gerealiseerd moeten worden. Zo ontstaat er gedurende de kabinetsperiode alsnog soevereiniteit. In de jaren 1946-1970 waren het als regel alleen de fractievoorzitters die zich bonden, al was er steeds meer afstemming met de eigen fractie. Het prestige van die politieke voormannen was zo groot, dat die binding volstond. De betrokkenheid van fracties werd nadien steeds groter. Vanaf 1971 traden vaak werkgroepen van fractiespecialisten op om mee te onderhandelen over de tekst van het programma. Programma's werden daarnaast gedetailleerder. Extraparlementair kabinet In ons land komt men tijdens formaties niet vaak tot de vorming van een extraparlementair kabinet. Een dergelijk kabinet kent geen dichtgetimmerd regeerakkoord, maar heeft een veel beknopter regeringsprogramma waarin het voorgenomen beleid van het kabinet slechts op hoofdlijnen wordt geschetst. De partijen die deelnemen aan een dit kabinet leggen, anders bij een regulier kabinet, dus niet exact vast wat er allemaal precies gaat gebeuren. Omdat niet alles op voorhand is vastgelegd, moet het kabinet in deze vorm in de Tweede Kamer op zoek gaan naar meerderheden, die per kwestie dus kunnen wisselen. Strakke afspraken zijn wenselijk als er grote problemen voorliggen en partijen samenwerken die (mogelijk) van mening verschillen over oplossingen. Voor een kleinere deelnemende partij is het bovendien aantrekkelijk een grotere partij vooraf te binden, zodat de eigen inbreng zichtbaar blijft. De ministers van een extraparlementair kabinet kunnen van veel verschillende partijen komen. Ook is het eventueel mogelijk om bewindspersonen te benoemen die helemaal niet gebonden zijn aan een politieke partij. Het verschil tussen een parlementair en een extraparlementair kabinet is, dat het eerste zijn steun zoekt bij een vaste meerderheid in de kamer, terwijl het laatste geen bezwaar heeft voor de verschillende onderwerpen telkens wisselende meerderheden te zoeken. Zakenkabinet Een zakenkabinet is een kabinet waarbij (vrijwel) alle ministers afkomstig zijn van buiten depolitiek. Er wordt dan gesproken van vakministers. Vandaag de dag zijn dergelijke kabinetten vrij bijzonder. Tot 1888 was dit in ons land echter de meest voorkomende regeringsvorm. Anders dan bij de reguliere meerderheidskabinetten wordt een zakenkabinet niet gevormd door een coalitie van samenwerkende partijen. Veel ministers zijn namelijk helemaal geen lid van een politieke partij. Door deze opzet is de binding met de Tweede Kamer een stuk losser dan bij normale kabinetten. Verwijzingen naar het verleden maken het er niet duidelijker op, vooral omdat vroegere omstandigheden volstrekt onvergelijkbaar zijn met die van deze tijd. Het is daarom nogal naïef te verwachten dat bepaalde soorten kabinetten die toen bestonden nu ook wel goed en effectief kunnen functioneren. Daarbij moet evenzeer de veranderde rol van de overheid worden betrokken, die inmiddels vraagt om een daadkrachtig kabinet, met voldoende stabiliteit en parlementaire steun.

Frans Ammerlaan stopt na bijna 6 jaar als gemeenteraadslid in de gemeente Lansingerland. Hij wordt in de fractie van het CDA Lansingerland opgevolgd door Rita Leijendekker. De beëdiging heeft plaatsgevonden in de gemeenteraadsvergadering van 1 februari. Frans Ammerlaan verlaat de lokale politiek met gemengde gevoelens. “Als betrokken inwoner en ondernemer heb ik mij als raadslid altijd ingezet voor de samenleving van Lansingerland. Het geluid van bewoners vertalen naar de gemeenteraad en daarmee wat bereiken voor de Lansingerlandse samenleving is heel waardevol. Maar ik ervaar de laatste tijd dat fysieke beperkingen meer tijd van me vragen, waardoor het meer moeite vergt om je werk als raadslid goed te kunnen vervullen. Dan moet je afwegingen voor jezelf en de fractie maken en ben ik tot de moeilijke conclusie gekomen dat het beter is om te stoppen. Ik kijk met veel trots terug op onder meer het mede op gang brengen van de noodzakelijke woningbouw in Bleiswijk en mijn bijdrage als verbinder om tot realisatie te komen van het vernieuwde centrum van Bergschenhoek.” Met het vertrek van Frans Ammerlaan komt er een plekje vrij voor Rita Leijendekker. “Als duo-raadslid heb ik de afgelopen twee jaar in de commissie Samenleving aardig wat ervaring opgedaan. Dat ik dit nu mag doen als volwaardig raadslid is een mooie uitdaging. Als raadslid ga ik mij nu nog meer richten op de leefomgeving in de Commissie Ruimte. Het dorpse en groene karakter van Lansingerland is voor mij van groot belang. Ik wil mij graag vol blijven inzetten voor voldoende woningen, meer veiligheid in je omgeving en ook op de wegen in de resterende periode vanuit de fractie van het CDA Lansingerland.” Rita Leijendekker is als vrijwilliger onder meer actief in de katholieke kerk in Berkel en Rodenrijs en Laurens Huize Sint Petrus. Verder geeft zij in haar werkzame leven leiding aan een team juristen bij de rijksoverheid in Den Haag. Fractievoorzitter Jan Willem van den Beukel noemt het vertrek van Ammerlaan een gemis. “Frans is iemand die midden in de samenleving staat en als ondernemer als geen ander weet wat er speelt. Dat hij stopt is een besluit waar we alleen maar respect voor kunnen hebben. Zijn bijdrage de afgelopen jaren als raadslid en campagneleider waren ontzettend waardevol. Wij danken hem dan ook voor al zijn werkzaamheden.” De komst van Leijendekker zorgt ervoor dat de fractie weer compleet is. “Als duo-raadslid heeft zij regelmatig van zich laten horen. Of het nu ging om de groene omgeving of de scholen die in de knel dreigen te komen. Met Rita erbij gaan wij de komende tijd werken aan een nog mooier Lansingerland.”