Poliflw

Heeft u ervaringen of een klacht over het UWV of de bijstand? Meld het ons. De meldingen zullen worden overhandigd aan de regering en worden gebruikt in onze strijd om de overheid beter en eerlijker te maken.

Naar meldpunt UWV Naar meldpunt Bijstand

Foto: SP

Waar verzamelen:Erfgooiersstraat, ter hoogte van nummer 759 in Hilversum. 

Corona: Hou 1,5 meter afstand en voelt u zich niet bezwaard als u wenst een mondkapje te dragen. Neem een eigen mondkapje mee, door ons kunnen mondkapjes beperkt beschikbaar gesteld worden.

Pet: U heeft geen pet maar wil toch komen. Graag! Wij hebben andere actiematerialen beschikbaar.

U kunt niet komen maar wenst wel actie te voeren tegen de huurverhoging: Maak een foto van u zelf (bij voorkeur met pet op) en stuur deze op naar ons email adres: hilversum@sp.nl U kunt een briefje in uw hand houden waarop u bezwaar maakt tegen de huurverhoging. Bijvoorbeeld met de tekst; “Draai de huurverhoging terug”, “Luister naar ons”, “Hoe moet ik mijn huur nog betalen”, “0% is genoeg”. U kunt natuurlijk ook zelf een tekst bedenken.

Vragen?Heeft u nog vragen naar aanleiding van deze actie dan kunt u contact opnemen met onze coördinatoren:- Wolter Raes tel: 06-29626319 (alleen overdag)- Bianca Verweij tel: 06-28887953Of via onze email:hilversum@sp,nl

Kom in opstand tegen de huurverhoging! En graag zien wij u zondag op de Erfgooiersstraat in Hilversum.

Aanstaande zaterdag is er een nationale zorgactie. Onze zorgmedewerkers verdienen #meerdanapplaus. Na het weglopen van de coalitie bij een stemming over een structurele salarisverhoging voor zorgmedewerkers krijgen onze zorgmedewerkers nog steeds slechts een eenmalige bonus. Zij verdienen meer. Ze staan in de frontlinies tegen het coronavirus en hebben zich dag en nacht ingespannen en een persoonlijk risico gelopen. Laten we hen nu ook behoorlijk belonen! Kom in actie op zaterdag 5 september. Sta op voor beter beloningen. Want onze zorgverleners verdienen #meerdanapplaus.

Cruciaal beroep noemde Den Haag ze, vakkenvullers. Ondanks dat worden ze nog altijd niet betaald alsof ze een cruciaal beroep uitoefenen. Steun ons dan ook in onze strijd voor een eerlijk en leefbaar loon voor deze essentiele werkers.

Op donderdag 16 april vergadert de commissie Ruimtelijke Ordening en Wonen in een digitale meeting over de door het college voorgedragen oplossing voor de herinrichting van de Kleine Spoorbomen. De SP Hilversum vindt dit echter een zeer slecht moment.

De herinrichting van de kleine spoorbomen is een belangrijk onderwerp dat sterk leeft bij de inwoners, vooral in de wijken rond het spoor. Een zorgvuldige afweging is nodig, en daarbij hoort een goede participatie en de mogelijkheid tot volksraadpleging. In de huidige 1,5 meter maatschappij is dat laatste echter zeer lastig uit te voeren. Enkel digitale beraadslaging is daarvoor in ieder geval onvoldoende.

Het voorstel verklaart ook niet waarom er nu, midden in de coronacrisis, over besloten moet worden. Dat de wethouder er graag mee verder wil is duidelijk, maar de drang naar daadkracht is niet voldoende reden tot haasten. Al twee keer eerder bleek het wenselijk om het besluit uit te stellen, en ook nu is dat mogelijk. Er zijn geen deadlines, geen redenen zoals planschade die ons dwingen nu te besluiten.

Voor de SP speelt daarin ook mee dat er geen integrale visie is over hoe we de knelpunten gaan oppakken. Het sluiten van de kleine spoorbomen zal een grote impact hebben op de doorstroming op de buitenring. Zonder goed alternatief is sluiting van de spoorbomen voor gemotoriseerd verkeer niet verantwoord. De SP heeft dat ook in haar verkiezingsprogramma verwoordt: geen sluiting zonder goed alternatief. We missen voor beoordeling een mobiliteitsvisie, waarin uit de doeken wordt gedaan hoe knelpunten gaan worden opgelost. Beslissen zonder die visie is blind varen, met als risico dat we straks voor voldongen feiten worden geplaatst, en worden gedwongen tot het nemen van onwenselijke maatregelen, zoals een weg over de hei of intensivering van verkeer op de Erfgooiersstraat.

Voor het college speelt mogelijk de subsidieaanvraag bij de MRA voor het 'sleutelgebied Hilversum'. Het is echter onduidelijk hoe de herinrichting van de kleine spoorbomen aansluit op visie op Hilversum 2040 - een stuk waar de gemeenteraad nog niet eens over gedebatteerd heeft. Zelfs over het basis uitgangspunt van het de subsidie aanvraag - de realisatie van 10.000 woningen - is nog niet gesproken.

Het raadsvoorstel stelt dat het voorstel (nog) geen besluit vraagt om de herinrichting van de Kleine Spoorbomen te realiseren. Het besluit is volgens het college noodzakelijk als vertrekpunt voor verdere uitwerking. Op basis van dit besluit wordt dan begin 2021 in samenhang met andere ontwikkelingen een voorstel gedaan voor een investeringsbeslissing Kleine Spoorbomen.

De suggestie dat er geen besluit voorligt is echter onzin. Het eerste beslispunt van het raadsbesluit is namelijk :

'Het integrale ontwerp van oplossing KL29 “Overweg dicht voor autoverkeer” voor de Kleine Spoorbomen vast te stellen als uit te werken oplossing.'

Als de raad akkoord gaat met dit raadsbesluit kiest ze dus voor het afsluiten van de Kleine Spoorbomen voor auto’s (variant KL29). Dat de uitwerking een jaar later is doet daar niets aan af,

De SP kan niet anders dan tot de conclusie komen dat het beter is om dit besluit nu niet te nemen en dus uit te stellen. Niet rijp voor de raad, zoals je dat in het raadsjargon zegt. 

Natuurlijk vindt de SP Hilversum het belangrijk na te denken over het veiliger maken van de Kleine Spoorbomen. Dat moet dan echter wel met goede participatie en een zorgvuldig politiek proces, waarbij vóór besluit duidelijk is hoe alles past in andere plannen die nog gemaakt moeten worden. Dat is nu niet het geval.

Alles overziend zegt de SP Hilversum :

Geen besluit over de Kleine Spoorbomen. Niet nu.

Intussen zitten we in de derde week van de Corona crisis, en we gaan nog een aantal weken krijgen. In mijn geval betekent dat ik met mijn jonge gezin thuis thuis zit. Voor mijn kinderen van negen en vier jaar oud betekent deze periode dus dat zij niet naar school kunnen. Gelukkig heeft de school van mijn kinderen tablet's en laptops ter beschikking gesteld zodat er op afstand geleerd kan worden. Dan hebben mijn kinderen ook nog eens het geluk of misschien wel pech, dat mijn vrouw als onderwijzeres in het basis onderwijs werkzaam is.

Met ondersteuning van mij en mijn vrouw proberen wij onze kinderen een dagelijks ritme van opstaan, ontbijt, school tv, leren, pauze, leren en spelen te geven. Voor mij nu een dagtaak waar ik mij graag voor inzet. Mijn vrouw beweegt zich tussen het thuis onderwijs geven en het op afstand les geven aan haar klas in. Ik zie nu met eigen ogen hoe mijn vrouw na het ontbijt, even na acht uur in de ochtend, op zolder haar laptop open klapt. De dag begint vaak met een kort werkoverleg met haar collega's. dan volgt het op afstand ondersteunen aan kinderen waar nodig, nakijken, overleg met een directe collega, les voorbereidingen en soms trouble shooter als de techniek even anders werkt dan gewenst. Een taak waarbij ik haar moet attenderen om nu eens even rustig een kop thee te drinken. In de avonduren wordt op de bank achter haar laptop verder gewerkt. Ik hoor haar niet klagen over de vele uren die zij nu moet draaien. Wel zie ik haar zorgen maken over de kinderen uit haar klas en school.

Onze kinderen hebben gelukkig een veilige thuishaven thuis, maar voor een aantal kinderen is juist de veilige thuishaven school. Die thuishaven is er nu niet. Gelukkig heeft de school van mijn vrouw niet alleen de deur open gezet van kinderen met ouders met een vitaal beroep maar ook voor enkele kinderen waarvoor het echt beter is zich op school te begeven. En dan staat zo'n school weer voor een dilemma. Want je wil de groep kinderen graag zo klein mogelijk houden voor de gezondheid van je medewerkers en kinderen. Dan zijn er ook nog kinderen waarvan de ouders geen steun, door vele uiteenlopende redenen, kunnen geven aan het thuis onderwijs. Deze kinderen, enkele al met een leerproblematiek, lopen nu alleen maar meer achterstand op. Hoe goed leerkrachten ook hun best doen, de motivatie, het schouderklopje en de fysieke aandacht ontbreekt.

Kortom voor mensen werkzaam in het onderwijs is het nu niet alleen een marathon lopen maar zal er zeker nog een extra sprintje getrokken moeten worden als de coronacrisis voorbij is. 

Mensen die ik nu al een extra sprintje zie trekken zijn de mensen die in de zorg werkzaam zijn. Door een stom stoei incident sloeg onlangs de pink van mijn oudste dochter dubbel. Een zeer pijnlijke situatie voor mijn dochter. Dit gebeurde natuurlijk einde middag, en na meer dan twintig minuten in de wacht te hebben gestaan bij de huisarts konden wij gelukkig direct langs komen.

Helaas is mijn dochter ook nog eens verkouden, dus moest de huisarts om begrijpelijke wijze alle voorzorgsmaatregelen in acht nemen. Wij mochten ons niet melden aan de receptie maar moesten in een aparte ruimte wachten waar wij opgehaald werden in een huisarts volledig bedekt met schort, mondkapje en bril. Zij vertelde mij dat zij net voordat wij belden een "corona" spreekuur had gehouden en na afloop haar beschermende kleding had uitgedaan. Nu moest zij zich weer volledig, wegens de verkoudheid van mijn dochter, met nieuwe kleding aankleden, en dat nam ze ons niet kwalijk, maar ze heeft gewoon te weinig middelen om dat te doen.

Wat een zorgelijke situatie, dat mensen, werkzaam in de eerste lijn zorg, niet over voldoende beschermende middelen kunnen beschikken. Huisartsen, andere artsen, en verpleegkundigen kunnen en mogen wij niet blootstellen aan gevaren.

Gelukkig zie ik onze Tweede Kamerfractie in Den Haag keihard aan het werk om dit probleem keer op keer aan te kaarten en zo nodig extra maatregelen te bepleiten. Niet alleen voor de huisartsen, zorgwerkers in het ziekenhuis maar ook voor de verpleeghuis- en thuiszorgmedewerkers en vele anderen die risico lopen.

Daarnaast zie ik om mij heen vele goede acties. De GGD die oproept om materialen aan te leveren, Naaiateliers die mondkapjes en beschermende kleding maken. Vuurwerkbrillen welke worden ingezameld. Een druppel op de gloeiende plaat? Jazeker, maar o zo hard nodig in de tijd.

Intussen zitten we in de derde week van de Corona crisis, en we gaan nog een aantal weken krijgen. In mijn geval betekent dat ik met mijn jonge gezin thuis thuis zit. Voor mijn kinderen van negen en vier jaar oud betekent deze periode dus dat zij niet naar school kunnen. Gelukkig heeft de school van mijn kinderen tablet's en laptops ter beschikking gesteld zodat er op afstand geleerd kan worden. Dan hebben mijn kinderen ook nog eens het geluk of misschien wel pech, dat mijn vrouw als onderwijzeres in het basis onderwijs werkzaam is.

Met ondersteuning van mij en mijn vrouw proberen wij onze kinderen een dagelijks ritme van opstaan, ontbijt, school tv, leren, pauze, leren en spelen te geven. Voor mij nu een dagtaak waar ik mij graag voor inzet. Mijn vrouw beweegt zich tussen het thuis onderwijs geven en het op afstand les geven aan haar klas in. Ik zie nu met eigen ogen hoe mijn vrouw na het ontbijt, even na acht uur in de ochtend, op zolder haar laptop open klapt. De dag begint vaak met een kort werkoverleg met haar collega's. dan volgt het op afstand ondersteunen aan kinderen waar nodig, nakijken, overleg met een directe collega, les voorbereidingen en soms trouble shooter als de techniek even anders werkt dan gewenst. Een taak waarbij ik haar moet attenderen om nu eens even rustig een kop thee te drinken. In de avonduren wordt op de bank achter haar laptop verder gewerkt. Ik hoor haar niet klagen over de vele uren die zij nu moet draaien. Wel zie ik haar zorgen maken over de kinderen uit haar klas en school.

Onze kinderen hebben gelukkig een veilige thuishaven thuis, maar voor een aantal kinderen is juist de veilige thuishaven school. Die thuishaven is er nu niet. Gelukkig heeft de school van mijn vrouw niet alleen de deur open gezet van kinderen met ouders met een vitaal beroep maar ook voor enkele kinderen waarvoor het echt beter is zich op school te begeven. En dan staat zo'n school weer voor een dilemma. Want je wil de groep kinderen graag zo klein mogelijk houden voor de gezondheid van je medewerkers en kinderen. Dan zijn er ook nog kinderen waarvan de ouders geen steun, door vele uiteenlopende redenen, kunnen geven aan het thuis onderwijs. Deze kinderen, enkele al met een leerproblematiek, lopen nu alleen maar meer achterstand op. Hoe goed leerkrachten ook hun best doen, de motivatie, het schouderklopje en de fysieke aandacht ontbreekt.

Kortom voor mensen werkzaam in het onderwijs is het nu niet alleen een marathon lopen maar zal er zeker nog een extra sprintje getrokken moeten worden als de coronacrisis voorbij is. 

Mensen die ik nu al een extra sprintje zie trekken zijn de mensen die in de zorg werkzaam zijn. Door een stom stoei incident sloeg onlangs de pink van mijn oudste dochter dubbel. Een zeer pijnlijke situatie voor mijn dochter. Dit gebeurde natuurlijk einde middag, en na meer dan twintig minuten in de wacht te hebben gestaan bij de huisarts konden wij gelukkig direct langs komen.

Helaas is mijn dochter ook nog eens verkouden, dus moest de huisarts om begrijpelijke wijze alle voorzorgsmaatregelen in acht nemen. Wij mochten ons niet melden aan de receptie maar moesten in een aparte ruimte wachten waar wij opgehaald werden in een huisarts volledig bedekt met schort, mondkapje en bril. Zij vertelde mij dat zij net voordat wij belden een "corona" spreekuur had gehouden en na afloop haar beschermende kleding had uitgedaan. Nu moest zij zich weer volledig, wegens de verkoudheid van mijn dochter, met nieuwe kleding aankleden, en dat nam ze ons niet kwalijk, maar ze heeft gewoon te weinig middelen om dat te doen.

Wat een zorgelijke situatie, dat mensen, werkzaam in de eerste lijn zorg, niet over voldoende beschermende middelen kunnen beschikken. Huisartsen, andere artsen, en verpleegkundigen kunnen en mogen wij niet blootstellen aan gevaren.

Gelukkig zie ik onze Tweede Kamerfractie in Den Haag keihard aan het werk om dit probleem keer op keer aan te kaarten en zo nodig extra maatregelen te bepleiten. Niet alleen voor de huisartsen, zorgwerkers in het ziekenhuis maar ook voor de verpleeghuis- en thuiszorgmedewerkers en vele anderen die risico lopen.

Daarnaast zie ik om mij heen vele goede acties. De GGD die oproept om materialen aan te leveren, Naaiateliers die mondkapjes en beschermende kleding maken. Vuurwerkbrillen welke worden ingezameld. Een druppel op de gloeiende plaat? Jazeker, maar o zo hard nodig in de tijd.

Jasiu van Haarlem

Afdelingsvoorzitter, SP Hilversum

Lokale en regionale kranten zoeken steun om de coronacrisis te overleven. Dit kopt de NOS op 25 maart. De SP vindt dat het nu het moment is een lokaal mediafonds in het leven te roepen.

In 2018 werd er door de Provinciale Staten van Noord Holland al gesproken over een dergelijk fonds. Ook in Hilversum ligt al (veel) langer het idee om een mediafonds in het leven te roepen omdat de lokale en regionale kranten in zwaar weer kwamen. Onze eigen mediaburgmeester Pieter Broertjes riep in oktober 2018 tijdens een rondetafelgesprek over het opzetten van een regionaal stimuleringsfonds "Niks doen is geen optie." En toenmalig Commissaris van de Koning Johan Remkes was welwillend om iets te betekenen.

Inmiddels is het 2020 en hebben we te maken met de coronacrisis. Door de crisis is de boel nog verder in elkaar gezakt. Door een dramatische daling van advertentie-inkomsten verkeren uitgevers van lokale en regionale kranten in acute geldnood. Ze kunnen freelance-medewerkers niet meer betalen en vrezen voor hun voortbestaan.

De SP-Hilversum zegt dus: nu is het moment! Maak werk van een (nood)fonds voor lokale media!

Water aan de lippenDe dalende advertentie-inkomsten raken de regionale en lokale kranten extra hard. Vooral huis-aan-huisbladen moeten het hebben van advertenties, omdat ze niet of nauwelijks inkomsten hebben uit abonnementsgelden.

De directeur van de lokale krant laat op 26 maart in de Gooi en Eembode weten : "Tot op heden kunnen we het allemaal nog aan, maar voor de komende maand, nadat er veel advertentie-opdrachten zijn ingetrokken, zien we dat er een stagnering in onze financiën komt. Dat levert in de liquiditeit een dusdanig probleem op dat we verwachten dat we volgende maand een aantal rekeningen niet betaald kan worden"

De zorgen groeien met de dag en de Nederlandse Vereniging van Journalisten (NVJ) en de branchevereniging NNP voor lokale en regionale huis-aan-huisbladen dringen aan op steun. Natuurlijk hebben ze zich al gemeld bij de verantwoordelijke voor media in het kabinet. Maar die steun zou volgens hen ook moeten komen van gemeenten en provincies. 

Waakhond koesterenVoor de SP is een kritische en onafhankelijke pers een absolute voorwaarde voor de democratie. De lokale en regionale media zijn de waakhond die de politiek kritisch volgt. Die ook het kleine nieuws brengt, lief en leed. Die publiceert wat er in het dorp te doen is, maar ook (in het geval van de gratis lokale krant) de gemeentepagina bevat. Daarmee zijn ze van essentieel belang voor de gemeente en haar inwoners. De lokale huis-aan-huisbladen zijn bovendien gratis en worden zowel als hardcopy krant als online aangeboden. Natuurlijk wordt er wel eens gemopperd over niet bezorgde kranten maar toch worden heel veel mensen bereikt.

SP oproep aan burgemeester Broertjes en wethoudersSP Tweede Kamerlid Peter Kwint heeft inmiddels al vragen gesteld aan de verantwoordelijk Minister.

Maar daar houd het niet mee op. Ook lokaal, regionaal en provinciaal kunnen we bijdragen aan een (nood)fonds lokale media. Wij roepen burgemeester Pieter Broertjes en het college dan ook op zich samen met regiogemeenten maximaal in te spannen voor steun aan de lokale en regionale kranten, middels een lokaal mediafonds en/of noodmaatregelen, en dit ook te bepleiten bij het Rijk.

Daar staat wel iets tegenover. Als mediabedrijven steun vragen moeten zij wel zorgen dat, naast de medewerkers met een contract, ook de vele free lancers aan het werk blijven.

De SP verwacht dat burgemeester Broertjes daarin samenwerkt met andere gemeenten, de provincie Noord Holland en het Rijk.

De ambitie was er al. Nu is het echt nodig!

Het coronavirus grijpt diep in onze levens in. Lillian Marijnnissen deed haar persoonlijke verhaal in de Tweede Kamer. Maar wij willen heel graag ook weten hoe jij geraakt wordt door de coronacrisis. 

Veel mensen zijn onzeker, over hun gezondheid of die van hun geliefden, maar ook over hun inkomen, hun baan, arbeidsomstandigheden of over de toekomst.

Jouw ervaringen en die van anderen zorgen ervoor dat wij een goed beeld hebben van de gevolgen van de coronacrisis en waar mensen tegenaan lopen. Dat is belangrijke informatie om ons werk als volksvertegenwoordigers goed te kunnen doen.

Deel jouw verhaal hier

We moeten nu eerst samen deze vreselijke volksgezondheidscrisis overwinnen. Maar we moeten ook vast vooruit kijken. Onlangs werd aangekondigd dat als gevolg van corona de economie flink zal inzakken.

Samen moeten we ervoor zorgen dat het niet, zoals bij vorige crises, de mensen zijn die de klappen moeten vangen. Laten we samen zorgen dat we na deze crisis bouwen aan een economie die werkt voor iedereen.