Poliflw

Door Gert-Jan Segers op 13 juni 2020 om 12:43

De eerste zaterdag van maart van dit jaar was de laatste zaterdag dat we normaal bij elkaar konden komen. En ik weet het nog heel goed, omdat we de verjaardag van mijn moeder vierden. Ze werd 79 en we kwamen als hele familie bij elkaar en we konden haar omhelzen, we konden een zoen geven en we konden veel dichterbij komen dan 1,5 meter. En dat was eigenlijk de laatste normale zaterdag.

De week die daarna volgde, toen werd alles anders. We kregen de persconferenties, we kregen discussies over scholen, of die nu dicht moesten of niet - en ze zijn dicht gegaan. En we mochten elkaar niet meer opzoeken.

Dus een week later mocht ik niet meer bij mijn moeder komen. Kon ik haar niet meer omhelzen, kon ik haar niet meer een zoen op de wang geven. Mocht zij de volgende dag niet meer naar de kerk. En dat maakte haar heel verdrietig en heel eenzaam. En we zijn toen een tijd ingegaan die heel zwaar is geweest.

Maar een week na de verjaardag van mijn moeder wist ik: dit wordt een hele belangrijke tijd. Dit wordt een strijd op leven en dood. Hier is iets heel groots aan de hand, wat we niet tegen kunnen houden.

En soms gebeurt dat in de geschiedenis. Dat er iets over je heen valt als een soort vloedgolf of een soort stoomwals en je kunt dat niet tegenhouden. Maar de grote vraag is dan wel: hoe ga je daar mee om?

Eén van onze grootste vrijheden die wij hebben, is hoe je met gebeurtenissen omgaat. En dat is het moment waar we nu zijn aanbeland.

We weten: dit wordt geschiedenis. Dit wordt een hoofdstuk in ons geschiedenisboek die markant wordt. Maar we zijn halverwege en vanaf nu gaan wij bepalen wat de uitkomst zal zijn. Nu gaan wij samen geschiedenis schrijven.

De keuzes die wij nu maken, zijn beslissend voor het vervolg van deze geschiedenis, voor het vervolg van deze episode. De koers die wij nu uitzetten, zal beslissend zijn voor de uitkomst. Zal beslissend zijn, ook voor daar waar we zullen belanden. En het verhaal dat wij nu met elkaar schrijven, jij, u, ik, dat wordt de geschiedenis van de volgende generatie waar zij op terug gaan blikken.

En ik vind het wel bijzonder om te zien dat de positie van de ChristenUnie een hele belangrijke is. Eigenlijk meer dan ooit hebben we een cruciale rol, een plek van invloed, op dit bijzondere moment in onze geschiedenis. En daar waar er eigenlijk altijd in de geschiedenis al wel haarscheuren zijn, daar zouden dat zomaar nu hele grote kloven kunnen zijn. En dan weten mensen dat de ChristenUnie een verbindende rol speelt. Dat wij bruggenbouwers zijn.

En daar waar er nu vertwijfeling is, en soms zelfs wanhoop, daar hebben wij het geloof dat de wereld in hand van God is. Dat ons leven geleid wordt. Dat we veilig zijn bij Hem en dat dit voorbij gaat en dat het hoe dan ook goed komt. Wij hebben een hoop. En die hoop mogen wij delen met mensen om ons heen, ook als ze vertwijfeld en ook als ze wanhopig zijn.

En het verhaal dat we nu schrijven, zal bepalend zijn. Wat we nu doen, is samen geschiedenis schrijven. Dat is eigenlijk de hashtag van vandaag. #Samenschrijvenwijgeschiedenis

En die rol van de ChristenUnie, daar waar sommige partijen voor opportunisme kiezen, of voor de korte termijn, daar zullen wij kiezen voor de lange termijn en komen wij met een agenda van hoop.

Een verhaal van hoop, voor de lange termijn.

Als ik nu terugblik op die eerste periode, eigenlijk op dat eerste deel van de geschiedenis dan zie ik hoe er is gesprint.

Er is gesprint in ziekenhuizen en ik ben diep onder in de indruk van wat daar gebeurd is, wat mensen daar hebben gedaan.

Er is gesprint in scholen, opeens moest er digitaal worden lesgegeven.

Er is enorm gesprint in gezinnen. Kinderen moesten worden lesgegeven en ondertussen ging het werk door, vaak digitaal.

Er is gesprint in bestuurskamers, in vergaderkamers.

En op dit moment wil ik tegen je zeggen: dankjewel. Dankjewel voor alles wat je hebt gedaan.

Voor de mensen in de ziekenhuizen, voor de mensen in de verpleeghuizen, die zoveel hebben gedaan. Dankjewel voor jullie sprint.

Voor ouders, voor leerkrachten, van wie zoveel is gevraagd. Dankjewel voor jullie sprint.

Voor jongeren, voor studenten, die zich goed hebben gehouden aan de regels waardoor we nu weer wat ademruimte krijgen, waardoor we nu weer naar buiten kunnen. Dank jullie wel voor jullie sprint.

En nu moeten we de omslag maken van een sprint naar een marathon. En dat is een hele belangrijke omslag. We staan nu misschien heel even uit te hijgen met de tong op onze schoenen, maar de marathon begint. De tweede helft van deze geschiedenis.

En dat wordt cruciaal. En misschien dat je in je eentje misschien wel heel snel bent, maar samen zul je in die marathon verder komen. Wat ook cruciaal is, is om te weten dat dit een ren is van een lange adem. Wij hebben een lange adem nodig. Wat we weten, is dat het cruciaal is dat er nu goede keuzes worden gemaakt. En wat belangrijk is om nu focus te hebben op de eindstreep. Omdat we weten dat de keuzes die we nu maken en de koers die we nu zetten, bepalend zullen zijn voor de uitkomst van deze marathon. We gaan van een sprint naar een marathon.

Nu gaan we geschiedenis schrijven. Nu moeten we kiezen voor wat echt belangrijk is, en voor wat echt telt.  Samen gaan wij geschiedenis schrijven.

En als we dat gaan doen, dan geloof ik dat het bij drie terreinen erop aankomt dat we goede keuzes maken. Dat er sprake zal zijn van een omslag.

Aandacht

Het eerste terrein is die van de samenleving met aandacht voor elkaar. Zorg voor elkaar.

We hebben de weldaad gehad van - wijzelf, bij ons thuis - dat je veel vaker eigenlijk aan tafel zat, samen at, een spelletje speelde, meer oog had voor elkaar. Meer tijd had voor elkaar.

We hebben de weldaad gehad van omzien naar elkaar. Ouderen voor wie boodschappen werd gedaan. Die een bezoekje kregen, die een kaart kregen.

Maar we hebben ook de wanhoop gezien. Wanhoop van mensen die niemand hadden. Wanhoop van dak- en thuislozen waar Paul het net over had. Mensen die geen ander mens hadden die hen konden helpen. We hebben gezegd: je bent niet alleen. Kerken, christelijke organisaties hebben de handen ineengeslagen. Hebben gezegd: niemand is alleen.

Maar nu moeten we de omslag maken, in deze samenleving, in onze samenleving, op dit moment van de geschiedenis, van niet alleen naar samen. We moeten de zorg die wij nu voor elkaar hebben gehad, vasthouden, verbeteren en oog hebben voor elkaar.

En als het daar ergens op aankomt, dan is het in verpleeghuizen. Als er ergens is geleden, dan is dat in verpleeghuizen. Als er ergens verstikkende eenzaamheid is geweest, dan was het daar.

En ik ben ontzettend dankbaar dat de deuren nu een beetje opengaan. Dat het leven weer een beetje terug kan komen. Dat er weer een beetje omzien naar elkaar is. Dat familieleden weer op bezoek mogen komen bij hun vader, bij hun moeder. Dat een man weer naar zijn vrouw mag en een vrouw weer naar haar man.

En daar waar die deur verder open kan, waar dat verantwoord is, zullen wij er alles aan doen om ervoor te zorgen dat die menselijke maat terugkomt. Juist omdat er zoveel geleden is.

Als het gaat om die samenleving is er één element waar jullie je heel veel zorgen over maken. Ik heb in lange tijd over één onderwerp niet zoveel e-mails gehad, niet zoveel appjes gekregen, niet zoveel berichten gekregen, als over de noodwet. Of de coronawet.

Er zijn heel veel mensen heel erg bezorgd over wat in die wet staat en wat dat betekent voor die samenleving, waar we ons nu zo sterk voor maken.

Wij gaan nog over die wet praten, ook als coalitie.

Maar ik wil u één ding zeggen: ik heb uw e-mails gelezen, ik heb die zorgen tot me genomen. En voor een deel deel ik die zorgen ook. En weet één ding: de ChristenUnie zal alleen instemmen met een goede wet. Als de coronawet, of de noodwet, niet goed genoeg is, zullen wij er niet mee instemmen en wij zullen er alleen mee instemmen als die deugt.

Dat is het terrein van zorg voor elkaar, aandacht voor elkaar.

Economie

Het tweede deel waar die omslag moet plaatsvinden is de economie.

Ik heb me kwaad gemaakt, ik heb me heel kwaad gemaakt. De overheid heeft prachtige dingen gedaan, heeft hulp geboden aan bedrijven om ervoor te zorgen dat banen behouden blieven, om ervoor te zorgen dat gezinnen een inkomen konden behouden.

En dan waren er bedrijven die vlak voor de crisis nog honderden miljoenen hebben uitgekeerd aan aandeelhouders, aan het hogere management en die als één van de eerste vooraan stonden en hun hand ophielden bij die overheid. Het is een vorm van roofdierkapitalisme waar het alleen maar om geld gaat. Mensen, bedrijven, die geld leven om nog meer uit te kunnen betalen aan hun aandeelhouders.

We moeten afrekenen met dat roofdierkapitalisme en omslaan naar rentmeesterschap. We zullen nu moeten opkomen, en dat gaan we doen als ChristenUnie, voor ZZP’ers, die nu zo in de knel zitten. We moeten ondersteunende beroepen veel meer waarderen, beter waarderen, en al die goede bedrijven, al die fantastische, MKB’ers, familiebedrijven, die maakindustrie,  ondernemers met hart voor hun zaak en hart voor hun werknemers. Die moeten we steunen. En dat is de omslag die we gaan maken.

Zorg voor de schepping

En het derde terrein waar die omslag moet plaatsvinden, dat is: zorg voor de schepping.

We putten de schepping uit. Er is echt sprake van uitputting en we moeten naar uitzicht. Naar uitzicht op het goede leven. Op genieten van genoeg. Daar waar we tot voor kort met een tientje naar Barcelona konden vliegen, waar het duurder was om de trein te pakken van hier naar Groningen bijvoorbeeld, dan te vliegen naar het andere eind van Europa, dan moeten we die omslag maken. We moeten beter zorgen voor de schepping.

Ook in deze crisis weer lijkt het alsof de luchtvaart een soort status aparte heeft. Dat daar de meeste aandacht naar gaat. Dat daar de grootste uitzonderingen worden gemaakt. En daar waar kerken nu niet, of nauwelijks mogen samen komen, zijn er weinig restricties voor vliegtuigen. En ja, het is best wel raar eigenlijk dat als je als kerk zou willen samenkomen dat je nog beter een Boeing kunt afhuren en daar kunt samenkomen dan in je eigen kerkgebouw. We moeten daar van af. Het moet een normale bedrijfstak worden. En de zorg voor de schepping moet voorop staan en dat is de omslag die wij gaan maken.

Het komt er op aan.

Het komt er heel erg op aan, dat we samen geschiedenis schrijven. En dat is de hashtag van vandaag. Samen schrijven wij geschiedenis. We gaan van een sprint naar een marathon. We hebben de meest intensieve fase afgelegd, maar we gaan nu bepalen hoe deze crisis gaat aflopen. En ik zie uit naar het moment dat ik weer naar mijn moeder kan gaan samen met Rianne, mijn vrouw, met onze dochters en dat we haar weer kunnen omhelzen. Dat we weer een zoen op haar wang kunnen geven, dat het weer wordt zoals het was, zoals helemaal aan het begin van maart. Maar het zal veel vragen om deze marathon te gaan lopen, om de geschiedenis samen te gaan schrijven.

En ik heb eigenlijk maar één simpele vraag. Daar waar het er nu op aan komt, daar waar de rol van de ChristenUnie zo cruciaal is, daar waar die keuzes zo belangrijk zijn, daar waar wij de juiste keuzes willen maken.

Ik heb één vraag voor jou. Doe je mee?

Want samen schrijven wij geschiedenis.

Dank je wel.

Door Gert-Jan Segers op 2 juni 2020 om 10:08

Op 6 september 2012 stuurde een tienermeisje uit Haren een openbare uitnodiging via Facebook uit voor haar Sweet Sixteen-feestje. Ze nodigde 78 andere jongeren uit die ook hun vrienden zouden mogen meenemen. Zoals op sociale media wel meer volledig ontspoort, liep dit plan uit de hand.

Tienduizenden jongeren gaven online aan dat ze die bewuste avond naar Haren wilden komen en duizenden voegden de daad bij het woord. Aan het eind van de avond van 21 september was de mobiele eenheid eraan te pas gekomen, waren er tientallen jongeren en vijftien agenten gewond, vloog een traumahelikopter af en aan was er een enorme ravage in het anders zo rustige Haren. Wat begon met een hartelijke uitnodiging eindigde in een chaotisch en vernielzuchtig Project X.

In het voorjaar van het jaar 33 werden een stel vissers en hun aanhang uitgenodigd voor een feest waar de vonken vanaf zouden spatten. Of om het met een andere overdadige woordspeling te zeggen, het zou een feest worden dat de feestgangers in vuur en vlam zou zetten. Dat eerste Pinksterfeest is begin van Gods eigen Project X. In de geest van Christus vielen op dat feest opeens alle culturele, etnische en linguïstische barrières weg, werden allerlei Menschen Brüder en kwam er een eenheid die menselijkerwijs niet mogelijk is.

Deze versie van Project X is met vallen en opstaan altijd doorgegaan en heeft tot de prachtigste momenten geleid. Ik herinner me ontmoetingen met de directeur van de school voor Soedanese vluchtelingen in Caïro. Deze voormalige imam was in de gemeenschap van Soedanese vluchtelingen een leider geworden en legde mij als bestuurslid van die school geregeld uit hoe ingewikkeld bijvoorbeeld de tribale scheidslijnen waren bij de benoeming van leerkrachten. Hij had met elk denkbare kloof te maken. Tussen mannen en vrouwen, tussen moslims en christenen, tussen blank en zwart, tussen stammen, tussen Soedanezen en Egyptenaren. Maar als we het over Jezus Christus hadden, als ons beider enige hoop in leven en sterven, dan vielen alle verschillen weg. Dan waren we allebei deelnemer aan Gods eigen Project X, waarbij de Geest grenzen doorbreekt die door mensen zijn gemaakt.

Je hoeft maar een tijdje in de kerk en de christelijke wereld rond te lopen om te weten dat Gods Project X in onze uitvoering echt niet alleen maar een 2000 jaar durend feest is. Dit Project X kan soms ook echt kan ontsporen in een Harense versie ervan. Ik geloof dat we door weinig dieper geraakt kunnen worden dan door conflicten tussen medegelovigen.

Een conflict in een kerk of een christelijke organisaties is zoveel pijnlijker dan een arbeidsconflict op je werkplek waar je zelfs nog meer uren doorbrengt dan in de kerk. Een arbeidsconflict is buitengewoon naar, maar blijft toch nog meer aan de oppervlakte dan wanneer we in de kerk de boel niet meer bij elkaar kunnen houden. Een politiek conflict vind ik soms heel vervelend, maar blijft me echt niet zo bij als de pijn die ik destijds bij m’n vader heb gezien na een conflict met zijn kerkelijke superieuren. Of als dat onbenullige conflict dat ik ooit had met een ouderling toen ik een viool in de kerk wilde laten bespelen. Of als de veel dramatischer momenten waarop ik heb gezien dat mensen die allemaal Christus willen navolgen in Gods Project X het niet meer uithouden met elkaar. Het raakt ons diepste zijn, de diepste kern van onze identiteit, onze eerste liefde en onze laatste hoop.

Meindert Leerling en Aad Wagenaar waren twee broeders die in de jaren tachtig in de Tweede Kamer kwamen en daar Christus wilden navolgen. Al snel gingen hun wegen uiteen en kwamen ze in een bitter conflict met elkaar. Er volgden grote verwijten, mislukte verzoeningspogingen, er ontstonden twee fracties, twee partijen en jarenlang hebben ze elkaar ontweken. Iedereen die er iets mee te maken had, kon er alleen met pijn in het hart over spreken. Maar meestal werd erover gezwegen.

Totdat ze zich recent met elkaar verzoenden. Toen Meindert Leerling op een ChristenUnie-congres onderuit ging, ziek werd en uiteindelijk in een verpleeghuis belandde, werd Wagenaar een vaste bezoeker en las hij Leerling voor uit de biografie van oud-senator Egbert Schuurman. Een ontroerende doorstart van het Project X waarvan we het afgelopen weekend het begin ervan hebben gevierd. En een warme aanmoediging om - mocht dat nodig zijn - vanuit jouw eigen Haren terug te gaan naar het begeesterde Jeruzalem.

Doe het.

(Deze column verscheen vandaag ook in het Nederlands Dagblad)

Foto: Dennis Jarvis

Door Gert-Jan Segers op 31 mei 2020 om 09:42

Pinksteren 2020. Het feest van de Geest. Zo’n 2000 jaar geleden ging het waaien, mensen gingen gloeien en opeens vielen alle verschillen weg. Daarna maakte het niet uit of je een arme visser uit de provincie was of een hooggeleerde intellectueel uit Jeruzalem. Of je man of vrouw was, donker of lichter van huid, of je geboren was als kind van Gods uitverkoren volk of dat je een heiden was. In de familie van God waren alle Menschen Brüder geworden. Het wonder van de kerk is dat er eenheid is die menselijkerwijs niet mogelijk is.

Als ik nu de beelden zie uit de Verenigde Staten dan zie ik vooral wat voor bende wij ervan maken. Je hart breekt als je ziet hoe een machtswellustige agent zijn knie plant in de nek van een stervende George Floyd. Het is afschuwelijk om te zien hoeveel pijn, diepe, diepe frustratie en enorme kwaadheid over racisme er is. Decennia van vernedering, eeuwenlange raciale tegenstellingen en hemeltergend onrecht. Het soms echt buitensporige politiegeweld van deze dagen laat ook iets zien van deze bittere werkelijkheid. Het leidde bij sommige demonstranten ook tot plunderingen en vormen van geweld die ook vreselijk waren. Ondanks activisten die hen er wanhopig vanaf probeerden te houden. Het laat vooral zien dat de Verenigde Staten helemaal niet zo united zijn. Ja, er waren ook beelden van vreedzame protesten en momenten waarop politiemensen en demonstranten samen op hun knieën gingen. Dat is hoopvol. Maar er is ook zoveel haat en geweld dat bijna te pijnlijk is om te bekijken.

En natuurlijk wist ik het al. Als gezin hebben we een jaar net ten oosten van Washington DC gewoond, in een deel met kwalitatief goede public schools. We hebben er een fijn jaar gehad en goede vrienden aan over gehouden. Maar het was wel in een zeker deel van de regio. Want in het westelijk deel van DC woonden voornamelijk African-Americans, in slechter onderhouden huizen en met kwalitatief veel matiger onderwijs. And hardly the twain will meet. Ook de kerken waren voor het overgrote deel mono-etnisch, terwijl de kerk een permanent Pinksterfeest zou moeten zijn waarin hele verschillende mensen hun eenheid in Christus vieren. Maar in de barre werkelijkheid leven al die verschillende mensen in allemaal verschillende bubbels. Zo zijn bij verkiezingsuitslagen NB etniciteit (‘African-Americans’) en geloof (‘evangelical’) aparte categorieën. Niet Egypte, waar ik een zeker aantal jaren heb gewoond, maar Amerika is het land waar ik me voor het eerst continue bewust werd van de kleur van mijn huid.

De beelden uit de VS van deze dagen laten zien hoe destructief en zondig racisme is. Hoe onverantwoordelijk het is als politici haat aanwakkeren, groepen demoniseren, flirten met racisme. Als je af en toe op Twitter rondhangt en ziet hoe bitter de conversaties daar kunnen zijn, dan houd ik soms ook m’n hart vast voor ons eigen land. Wij hebben ons eigen categorieën, onze eigen tegenstellingen, bubbels, maar de patronen van woordenstrijd, haat en dreigementen zijn dezelfde. Ook hier steken raciale clashes de kop op. Ook hier is het politieke en maatschappelijke debat geïnfecteerd geraakt door een bitterheid dat tot niets goeds kan leiden.

Laten we beginnen met onszelf. Laat ik beginnen met mijzelf. En laten we ons spiegelen aan een wijsheid van de Talmoed:

Let op je gedachten

Let op je woorden

Let op je daden

Let op je gewoonten

Let op je karakter

En navolgers van Jezus, laten we in hemelsnaam teruggaan naar het eerste Pinksterfeest. Op onze knieën gaan. Laten we de gemeenschap zijn waarin je kleur, je taal, je afkomst er niet toe doet. Laten we één in Christus zijn. Juist tijdens dit Pinksterfeest 2020.

Door Webredactie op 25 mei 2020 om 11:18

ChristenUnie en SP: kabinet moet snel situatie arbeidsmigranten verbeteren

De ChristenUnie en SP roepen het kabinet op om de situatie van kwetsbare arbeidsmigranten te verbeteren. Juist nu, in de coronacrisis, wordt pijnlijk zichtbaar hoe kwetsbaar die positie van veel arbeidsmigranten is. Hun woon- en werkomstandigheden zijn vaak belabberd, wat nu een extra gevaar voor de (volks)gezondheid oplevert. SP en ChristenUnie roepen maandag bij het debat over hun initiatiefnota Actieplan Arbeidsmigratie het kabinet op om de misstanden rond arbeidsmigratie snel aan te pakken.

In het Actieplan staan hiervoor concrete maatregelen. Om de afhankelijkheidsrelatie van de arbeidsmigrant met de werkgever (die vaak tevens de huisbaas is) te doorbreken, willen SP en ChristenUnie dat er een eind komt aan de mogelijkheid om een deel van het loon in te houden voor huisvesting. Bovendien willen de partijen regulering van de uitzendbranche en afdwingbare kwaliteitseisen om malafide bureaus aan te pakken. Dit verbetert de positie van arbeidsmigranten én is eerlijk voor uitzendbureaus met goede intenties. Arbeidsmigratie is nu een verdienmodel geworden voor werkgevers en uitzendbureaus die voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten.

Gert-Jan Segers (ChristenUnie): “Deze coronacrisis laat pijnlijk zien waar ongebreidelde arbeidsmigratie toe leidt. Arbeidsmigratie heeft ons goede dingen gebracht, maar de huidige situatie is oneerlijk en onrechtvaardig: het zet druk op lokale gemeenschappen hier en in het land van herkomst en we zien dagelijks voorbeelden van misstanden en uitbuiting van arbeidsmigranten. Ik roep het kabinet dan ook op om in de EU het gesprek aan te gaan over regulering van arbeidsmigratie, om malafide uitzendbureaus aan te pakken en om de kwetsbare positie van arbeidsmigranten te verbeteren.”

Lilian Marijnissen (SP): ‘Onveilig werken vanwege corona, slechte huisvesting en uitbuiting. Dat zijn mensonterende misstanden die we niet mogen accepteren. Arbeidsmigranten zijn op deze manier een verdienmodel voor bedrijven, die hier veel geld mee verdienen. Zonder bescherming blijven arbeidsmigranten hier en elders kwetsbaar. Zelf heb ik in Polen de gevolgen van massale arbeidsmigratie bekeken en gezien wat de gevolgen voor een land zijn als zoveel mensen vertrekken. En hier worden op deze manier de lonen kunstmatig laag gehouden. We willen een einde maken aan de negatieve gevolgen en uitbuiting keihard aanpakken.’

Belangrijkste punten die SP en ChristenUnie met hun initiatiefnota willen verwezenlijken:

Betere woon- en werkomstandigheden voor arbeidsmigranten en doorbreken van de afhankelijkheidsrelatie met de werkgever.

Regulering van de uitzendbranche om fraude tegen te gaan en malafide uitzendbureaus te stoppen;

Hervorming van onze eigen arbeidsmarkt om flexconstructies in te perken en daarmee goedkope arbeidsmigratie minder aantrekkelijk te maken;

In de EU het gesprek aangaan over inperking vrij verkeer;

Door Gert-Jan Segers op 19 mei 2020 om 21:21

ChristenUnie roept kabinet op om corona-convenant met kerken te sluiten

De ChristenUnie roept het kabinet op om met kerken en christelijke netwerken als Niet Alleen om de tafel te gaan en op een verantwoorde en creatieve wijze te zoeken naar lokaal maatwerk voor hun bijeenkomsten en activiteiten.

Het kabinet overlegt met sectoren als horeca en sportclubs over de manier waarop ze meer ruimte kunnen krijgen. Kerken vervullen in de samenleving een belangrijke functie als plaats voor gemeenschap en bezinning. Juist daarom is het hoog tijd dat de overheid deze unieke rol erkent, ook kerken ruimte biedt en met hen afspraken maakt hoe ze hun belangrijke plek ook in deze veranderde omstandigheden kunnen vervullen. Hiervoor zou de overheid volgens de ChristenUnie met de kerken een convenant moeten sluiten.

In het convenant kan de overheid met de kerken afspraken maken over hoe ze in deze tijd het best samenkomsten kunnen organiseren, wellicht ook in de buitenlucht, en bijvoorbeeld om kunnen gaan met zaken als doop en samenzang. Het zou goed kunnen zijn als er hiervoor een gericht advies komt van het Outbreak Management Team. Tevens is het belangrijk dat deze afspraken lokaal verankerd worden in afspraken tussen kerken en gemeenten. De VNG kan hierbij een coördinerende rol vervullen. Op deze manier moet de overheid binnen de RIVM-richtlijnen lokaal maatwerk bieden voor kerken. Ook andere religieuze gemeenschappen zouden op deze manier convenanten met de overheid kunnen sluiten, die recht doen aan de specifieke belemmeringen waar zij in de deze tijd tegenaan lopen.

Het is prima dat het kabinet overlegt met onder meer horeca-ondernemers en sportverenigingen. Maar ik roep het kabinet op om nu ook om tafel te gaan met kerken en christelijke organisaties en met hen een Corona-convenant te sluiten over bijvoorbeeld lokaal maatwerk bij bijeenkomsten, mogelijk ook in de open lucht, en over de rol van kerkelijke vrijwilligers in de lokale samenleving. Kerken brengen op een normale zondag meer mensen in beweging dan het betaald voetbal. Dit is het moment om hun waarde te erkennen.

Door Webredactie op 7 mei 2020 om 12:00

Manifest: ‘Geen wederopbouw zonder de mensen die dit land hebben opgebouwd!’

Manon Vanderkaa van KBO-PCOB, Jan Slagter Omroep MAX en Gert-Jan Segers van de ChristenUnie slaan opnieuw de handen ineen met een dringend appél om tijdens de coronacrisis geen keuzes te maken waarbij ouderen tweederangsburgers worden. De drie organisaties publiceren vandaag een manifest met de oproep om bij nieuwe stappen niemand voor te trekken en niemand af te schrijven.

‘Ieder mens telt en tijdens deze crisis laten we niemand in de steek. Uitspraken over dor hout, horeca die gesloten is voor senioren of zelfs een 60- samenleving, doen ouderen geen recht. We roepen iedereen op om helder uit te spreken dat in de volgende fase ouderen voluit mee mogen doen.’

“Deze coronacrisis laat ook zien hoe hard we senioren missen: als mantelzorger, kinderoppas en vrijwilliger. Voor de gezelligheid om even met de kleinkinderen langs opa en oma te gaan. Om dan ouderen weg te zetten als tweederangs burger is niet goed te praten. Juist nu hebben we saamhorigheid en solidariteit tussen de generaties nodig, pas dan komen we sterker uit deze crisis.”

“Ouderen mogen ten tijde van deze crisis niet weggezet worden als tweederangsburgers. Suggesties in die richting moeten direct de kop worden ingedrukt. Ouderen zijn van wezenlijk belang in onze samenleving, laten we dit in het maatschappelijk debat altijd voor ogen houden.”

Door Gert-Jan Segers op 21 april 2020 om 07:50

Weemoed en hoop tijdens een lockdown

‘Als ik zou het willen, zou ik hier hele dagen een potje kunnen gaan janken.’ Mijn moeder mist de aanloop van kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Ze mist het bezoek van vriendinnen, bezoek aan de kerk. Want het is nu zo stil, zo verschrikkelijk stil.

Als we zouden willen, zouden we allemaal elke dag wel om iets kunnen huilen. Om de angst van mensen die door het coronavirus besmet zijn of bang zijn dat te worden. Om de mensen die in een onmenselijke eenzaamheid zijn gestorven. Om de begrafenissen waar we niet bij mogen zijn. Om onze geliefden die in een verpleeghuis opgesloten zitten en inmiddels niet meer weten wat erger is, besmetting door het virus of de verstikkende eenzaamheid. Om onze bedrijven die kopje onder dreigen te gaan en onze banen die op het spel staan. Als we het zouden willen, zouden we naast de dichter van psalm 42 kunnen neerploffen en een potje meehuilen:

Als ik het toelaat, zou ik gemakkelijk mijn hele ziel kunnen vullen met gemis. Zeker in deze dagen van de ‘intelligente lockdown’. Ik wil zo graag mijn moeder een zoen op haar wang geven. Ik wil weer een cappuccino op het Plein drinken en even met een collega of medewerker de benen op tafel leggen. Ik mis de hugs van mijn broers en zussen. Mijn loopje naar de bus en mijn dagelijkse treinrit naar Den Haag. De taart bij de fractievergadering als iemand jarig is, de felicitaties. Ik wil weer op donderdagavond aan de lasagne op het Ministerie van Landbouw en dan tijdens het overleg met onze bewindslieden en medewerkers luisteren naar hun wel en wee en weer merken hoezeer we echt kameraden van elkaar zijn geworden. Ik mis de begroetingen in de kerk, het samen zingen tijdens de dienst, het gebed voor elkaar, het koffiepraatje na afloop.

Als ik het toelaat, kan heimwee m’n way of life worden. We hebben hier thuis pas oude videobanden op DVD’s laten zetten en laven ons met aan het vertederende gekeuvel en gedribbel van onze kleine meisjes. Ik kijk naar de stoffige kinderboekjes in de kast op zolder, naar de schommel voor het huis die nooit meer gebruikt wordt, naar de rolschaatsen die nog in de hoek van ons schuurtje liggen en weet dat het nooit meer terugkomt. Ik ben nog weleens teruggegaan naar het huis van mijn jeugd in Leeuwarden. De stenen van het huis stonden nog op elkaar, de Douwe Kalmaleane lag er nog steeds netjes bij, maar het leven was eruit weggevloeid. Het pleintje waarop we voetbalden was leeg, door de straat waar we ‘stoeprandden’ fietsten mensen die ik helemaal niet kende. Zo kan ik ook door de stad van mijn studententijd lopen, nog eens terugblikken op onze buitenlandse avonturen. Hoe ouder je wordt, hoe meer verleden je hebt en hoe meer tijd er is vergleden zoals er zand door je vingers glipt.

Het prachtige van psalm 42 is dat heimwee en weemoed al zingend omslaan in hoop. Mijn verdriet heeft niet het laatste woord, dit gaat echt ook weer voorbij. Het mooie is dat dit geen goedkope hoop is, een positivisme dat mij door een mental coach is aangepraat. De hoop die we koesteren, is als het bereiken van een bergtop na een zware klim. Om zo’n bergtop te kunnen bereiken, kun je ook een helikopter huren en je er laten afzetten. Maar als je er een urenlange tocht voor over hebt gehad, dan zijn de voldoening van het bereiken van de top en het uitzicht daar zoveel bevredigender. En zo is de christelijke hoop de dure hoop van bloed, zweet en tranen. Deze coronacrisis is echt, het verdriet is echt, maar ze gaan voorbij. En wat er ook allemaal achter ons ligt, het mooiste staat nog te gebeuren.

Door Webredactie op 17 april 2020 om 06:00

Voordracht lijsttrekker Tweede Kamerverkiezingen 17 maart 2021

Voor een goede voorbereiding op de campagne is het van belang dat in een vroeg stadium beslist wordt wie lijsttrekker wordt. Daarom heeft het Landelijk Bestuur de voorzitter van de selectiecommissie gevraagd om zich een beeld te vormen van het functioneren van de huidige politiek leider en te peilen of hij beschikbaar is voor nog een periode. De selectiecommissie heeft aan dit verzoek voldaan en beveelt het Landelijk Bestuur aan Gert-Jan Segers aan te wijzen als lijsttrekker bij de eerstvolgende verkiezingen voor de Tweede Kamer.

De selectiecommissie rapporteert het volgende:

Het is gebleken dat Gert-Jan Segers als politiek leider van de ChristenUnie groot draagvlak heeft in de partij. Genoemd wordt dat hij het verhaal van de ChristenUnie voor een breed publiek, zowel in de Tweede Kamer, in de media en op tal van podia inspirerend kan brengen. Ook wordt genoemd dat hij vooropgaat als herkenbaar christen en de ChristenUnie als partij verder kan brengen de komende jaren. Als fractievoorzitter wordt hij samenbindend genoemd, iemand die een teamgeest weet aan te brengen en empathisch is.

Kortom: hier staat een bezield politiek leider en fractievoorzitter die zijn werk uitstekend doet, volgeling van Christus wil zijn, zichtbaar en herkenbaar is bij een breed publiek en een boegbeeld is voor de partij.

Gert-Jan geeft aan dat hij, als de partij een beroep op hem doet, graag verder bouwt aan de ChristenUnie als partij die midden in de samenleving staat, nieuwe generaties christenen aan zich weet te binden, met gedurfde ideeën komt, agenda-settend is, en in dit alles herkenbaar is als beweging van gelovige mensen. De ChristenUnie heeft een eigen verhaal en Gert-Jan is gemotiveerd dat verhaal te brengen.

In de vergadering van 28 februari 2020 j.l. heeft het Landelijk Bestuur unaniem met instemming en enthousiasme kennisgenomen van de bevindingen en de aanbeveling, zodat deze voordracht op het Partijcongres van 18 april bekrachtigd kon worden. Nu dat congres niet doorgaat stelt het Landelijk Bestuur via deze weg voor Gert-Jan Segers te benoemen als lijsttrekker.

Het Reglement Kandidaatstelling schrijft voor dat de hele kandidatenlijst in één keer wordt gepresenteerd. Het Landelijk Bestuur wijkt om redenen hierboven vermeld daarvan af. Het Reglement schrijft verder voor dat amendementen slechts mogelijk zijn met betrekking tot de plaats op de lijst en dat stemmen alleen nodig is bij dubbele voordracht voor een positie. Beide zijn niet van toepassing in deze situatie.

Onder normale omstandigheden zou het Partijcongres worden gevraagd bij acclamatie in te stemmen met deze werkwijze en de voordracht. Van overheidswege kan dit voorjaar geen congres worden georganiseerd. Gert-Jan Segers kan echter rekenen op brede steun en groot draagvlak in de achterban. Daarom kiest het Landelijk Bestuur in deze uitzonderlijke omstandigheden ervoor Gert-Jan Segers, conform artikel 15.1, te benoemen tot lijsttrekker voor de ChristenUnie voor de Tweede Kamerverkiezingen 2021.

Leden kunnen vragen en bezwaren tegen deze procedure tot uiterlijk 24 april 2020 indienen bij het Landelijk Bestuur via bestuur@christenunie.nl.

Door Webredactie op 17 april 2020 om 09:00

Gert-Jan Segers opnieuw lijsttrekker ChristenUnie

Het partijbestuur van de ChristenUnie draagt Gert-Jan Segers voor als lijsttrekker voor de Tweede Kamerverkiezingen in 2021. Segers is sinds 2015 politiek leider van de ChristenUnie en was bij de verkiezingen in 2017 ook al lijsttrekker. Partijvoorzitter Piet Adema: “Gert-Jan slaagt erin om het verhaal van de ChristenUnie kristalhelder neer te zetten én met een kleine fractie ongekende impact te hebben.”

Volgens Adema is het draagvlak voor Segers als lijsttrekker mede daardoor ‘bijzonder groot’, zowel onder de eigen mensen als bij grote groepen kiezers. Adema: “De christelijk-sociale idealen van de ChristenUnie spreken een steeds bredere groep kiezers aan. Gert-Jan is verbindend, ideeënrijk en inspirerend, zowel in de Tweede Kamer als in de media en op tal van andere podia. Hij is een bezield politiek leider die van hart tot hart spreekt en zijn werk uitstekend doet. Het partijbestuur is dankbaar dat hij opnieuw beschikbaar is om als lijsttrekker de partij te dienen.”

Gert-Jan Segers: “De coronacrisis doet ons eens te meer beseffen dat we in Nederland op een kantelpunt staan. De crisis laat zien hoe kwetsbaar we zijn. Dat ondanks jaren van economische groei kleine bedrijven en zzp’ers direct in de problemen komen. Dat we te afhankelijk zijn van wat er in verre landen aan beschermingsmiddelen wordt geproduceerd. Maar de crisis laat ook zien hoe sterk we kunnen zijn. Dat we omzien naar elkaar. Dat we trots zijn op de helden in de publieke sector: de zorg, het onderwijs, de vuilophaaldienst. Alles wat we heel lang als vanzelfsprekend hebben beschouwd. Dat je loon krijgt, dat je werk hebt.

De crisis laat zien waar het echt om gaat. Echte aandacht voor mensen, tijd voor elkaar, goede zorg voor de schepping: uiteindelijk zal er een nieuw perspectief ontstaan waarin het samendoen weer centraal komt te staan. Aandacht voor wat écht telt. Daarvoor is het nu misschien nog te vroeg. De crisis is nog overal en we knokken er met elkaar voor om die crisis te boven te komen. Maar ik ben ervan overtuigd dat het er straks wel op aan komt. We kunnen stapje voor stapje toewerken naar een samenleving met aandacht, met de ChristenUnie als ‘partij van de aandacht’. Daartoe ben ik van harte gemotiveerd.”

Het ChristenUnie-bestuur besloot tot de voordracht van Gert-Jan Segers vlak voordat het coronavirus in Nederland in alle hevigheid uitbrak. Om die reden is bekendmaking van de voordracht met enkele weken uitgesteld en is ook het congres van 18 april geannuleerd.

Gert-Jan Segers is de enige kandidaat voor het lijsttrekkerschap. Het bestuur van de ChristenUnie heeft daarom de benoeming vastgesteld en daarover de leden schriftelijk geïnformeerd.

Op 13 juni vindt een alternatief digitaal ontmoetingsmoment plaats waarin aandacht wordt gegeven aan Gert-Jan Segers’ aanstelling als lijsttrekker. Tijdens deze digitale bijeenkomst wordt aan leden ook de online mogelijkheid geboden om input te leveren voor het verkiezingsprogramma.

Door Gert-Jan Segers op 17 april 2020 om 08:30

Zoals jullie weten zijn er over minder dan een jaar weer Tweede Kamerverkiezingen en daarom is het nu opnieuw een vraag wie dan namens de ChristenUnie de lijsttrekker zal zijn. Om het persoonlijker te maken: het is dan de vraag of ik daar opnieuw beschikbaar voor ben.

Elke politieke functie is een gegeven functie. Je kunt alleen maar volksvertegenwoordiger of bestuurder zijn als kiezers en partijgenoten jou hun vertrouwen geven. En dat is nooit vanzelfsprekend. Een wijze oud-wethouder zei me een keer dat iedereen bij elke verkiezing weer ‘op nul staat’ en dat je nooit rechten aan een functie kunt ontlenen. En zo is het. Daarom heb ik een ronde gemaakt langs mensen met wie ik het meest intensief samenwerk, langs het Landelijke Bestuur, langs betrokken partijleden en heb ik hen om advies gevraagd. Hen de vraag gesteld of zij denken dat ik ook deze keer de aangewezen persoon ben voor het lijsttrekkerschap. En ik heb de indruk dat ze eerlijk en niet alleen maar beleefd zijn geweest.

Ook bij ons thuis heb ik er opnieuw uitgebreid over gesproken met Rianne en onze drie dochters (‘Pap, wat vindt God ervan?’). Zij weten dat als ik bereid ben om opnieuw lijsttrekker te zijn dat het ook hen wat kost. En als ik spreek over een roeping voor mijn huidige rol – zoals ik geloof dat we allemaal op onze plek zijn geroepen – dan kan het niet zo zijn dat ik me geroepen zou voelen, terwijl zij het alleen maar vreselijk vinden. Rian en de meiden waren zeker niet alleen maar beleefd, stelden hun vragen en vertelden hoe zij de afgelopen jaren hebben ervaren. Mooie, eerlijke gesprekken waarna ook thuis het licht op groen ging.

De huidige ellendige Coronacrisis heeft veel donkere kanten, we hebben er allemaal in meer of mindere mate mee te maken, maar heeft er ook toe geleid dat het jawoord van Rianne en onze dochters nu is gevolgd door een periode waarin we veel samen zijn en bijna iedere avond samen rond de eettafel zitten. Dat beschouwen we – naast alle moeite in deze crisis – in deze periode maar als een ‘blessing in disguise’ voordat ik straks weer meer op campagnepad ben.

Uiteraard heb ik ook mijzelf intensief bevraagd. Om lijsttrekker van onze prachtige partij te kunnen zijn, heb je naast vertrouwen van je directe omgeving en partij, vooral ook energie, ideeën en arbeidsvreugde nodig. Terugblikkend op de afgelopen jaren ben ik dankbaar voor de verantwoordelijke positie die we als partij – in dorpen, steden, provinciaal, landelijk en zelfs internationaal – mogen innemen en vooral voor de manier waarop we dat met hart en ziel doen. Het is echt bijzonder dat een christelijke partij als de onze in deze tijd op zoveel plekken zo’n doorslaggevende rol vervult. Ik voel me ook zeer gezegend met een eerste kring van kundige en bevlogen mensen met wie ik op een heel inspirerende manier samenwerk.

Ik heb eind vorig jaar een essay geschreven – ‘De verloren zoon en het verhaal van Nederland’ – en daarin mijn gedachten over en idealen voor ons land opgeschreven. Ik wil me de komende jaren met vernieuwde kracht en als hoopvolle realist inzetten voor een samenleving waarin we weer aandacht hebben voor elkaar en voor wat echt telt. Dat die samenleving geen utopie is, blijkt juist in deze crisis waarin we op zoveel plekken nieuwe saamhorigheid en naastenliefde zien. En last but not least, merk ik dat mijn hoop en wens om juist ook in Den Haag een navolger van Christus te zijn eerder toeneemt dan afneemt.

Kortom. Mijn ronde langs partijgenoten, mijn gesprekken aan de eettafel thuis en mijn eigen introspectie – de gesprekken met mezelf – hebben ertoe geleid dat ik jullie nu deze brief schrijf en me bij deze beschikbaar stel. Ik dank het Landelijk Bestuur voor het vertrouwen in mij en in mijn voordracht. Het laatste woord zal straks aan de kiezer zijn. Ik hoop zeer dat het vertrouwen in de ChristenUnie als een hoopvolle en verantwoordelijke partij en in mijzelf als meewerkend voorman bij de komende verkiezingen verder zal groeien. Dat begint met het vertrouwen en de steun van jullie. Die heb ik de afgelopen jaren op een hartverwarmende manier ervaren en ik zie er zeer naar uit om ook de komende periode samen met jullie te blijven optrekken en dienstbaar te zijn aan God en onze naaste.

Op hoop van zegen!