DE WEEK ZONDER VLEES VAN …
Fractieassistent in spe Mattias Wieles
“Het was mijn kleine zusje die me een paar jaar geleden heeft overtuigd om veganist te worden. Ik zeg overtuigen, maar eigenlijk zei ze niks. Ze deed gewoon vol overtuiging wat ik al veel eerder had moeten doen: veganistisch gaan eten. Als vegetariër wist ik al een tijd dat het eten van zuivel en eieren ook voor veel dierenleed en klimaatverandering zorgt, maar de stap naar veganisme leek gewoon te groot. Sojamelk was vies, kaas was te lekker, dacht ik dan. Maar als mijn kleine zusje zo’n moedig besluit kon nemen, voelde het veel te makkelijk om het niet eens een keer te proberen. Áls het me zou lukken, zou ik al dat lijden van dieren kunnen voorkomen en zonder verdere moeite mijn ecologische voetafdruk drastisch kunnen verkleinen. Het leek opeens een kans die ik niet kon laten liggen. En zo was ik plots veganist, ‘s avonds besloten en ‘s ochtends gedaan. Het was niet eens zo moeilijk.
Het werd pas moeilijk toen mensen me vertelden dat het toch allemaal niets uitmaakte, dat er toch niets zou veranderen, dat ik offers bracht die toch niets uit zouden halen. Maar nu weet ik beter, want een goed voorbeeld doet goed volgen. Mijn zusje werd drie jaar terug veganist. Binnen een paar maanden volgden zeven familieleden, waaronder ik. En als we nagaan hoeveel mensen door deze groep van acht, ook weer vegetarisch of veganistisch zijn gaan eten, gaat het over tientallen. Tientallen mensen, en dus honderden dieren die pijn en lijden wordt bespaard. Een milieu impact waar geen elektrische auto tegenop kan, en een sneeuwbaleffect wat niemand meer kan stoppen.
Iemand proberen te overtuigen om veganist te worden heeft misschien niet zoveel zin. Maar vol overtuiging het juiste doen, daar kan niemand tegenop.”
