Het is alweer jaren geleden, ergens midden in de nacht in een licht verwaarloosde buurt in een grote stad. Samen met een vriend trof ik een oude vrouw aan in een portiek: haar voordeursleutel paste niet. Na wat verwarring, bleek ze bij de verkeerde deur te zijn en konden we haar veilig thuis brengen. De schok was groot toen we een volledig kaal gestript huis aantroffen: alles in de loop der jaren meegenomen door mensen die ze onderdak had verleend.
Deze vrouw had niemand. Geen kinderen, geen vrienden, geen contact met de buren. Niemand die in kon grijpen en niemand die kon helpen. Wij namen ons voor de volgende dag terug te gaan en ‘iets’ te doen. Maar het huis hebben we nooit meer gevonden en de vrouw hebben we nooit meer aangetroffen.
De stad is groot, heel groot en anoniem en hard.
Toen ik 8 jaar geleden terugkeerde naar mijn geboortedorp Hilversum was ik daarom zo blij en opgelucht dat ik weer in mijn eigen veilige en vertrouwde omgeving was. Waar je bekenden tegenkomt op straat, waar iemand altijd wel de moeder of de broer is van, waar je elkaar groet in het Corversbos of op de hei en waar je het idee krijgt dat je samen een gemeenschap vormt waarin je op elkaar let en voor elkaar zorgt.
Maar de afgelopen jaren ben ik er achter gekomen, dat dit weliswaar een mooi gevoel is, maar dat de werkelijkheid anders is.
Zo vertellen de laatste cijfers van het CBS ons, dat in Hilversum maar liefst 8% van de inwoners zich ernstig eenzaam voelt. Dat is meer dan 1 op de 12 mensen en alle leeftijdscategorieën zijn daarin vertegenwoordigd. Daarnaast voelt 41% van onze inwoners zich weleens eenzaam. Dit is een toename in vergelijking met voorgaande onderzoeken.
Hoe is dat mogelijk? Hoe is het mogelijk dat ons dorp zo geïndividualiseerd blijkt te zijn en wij geen oog meer hebben voor de mensen om ons heen? Ernstige eenzaamheid leidt tot psychische klachten en kan zelfs fysieke gevolgen hebben. Laten wij dit met elkaar gebeuren?
Het parkeren van onze fiets: daar gaan we als gemeenschap serieus samen mee aan de slag en daar stelt de gemeente ‘fietscoaches’ voor ter beschikking. Het scheiden van ons afval vinden wij met elkaar een ernstige zaak en als we er hulp bij nodig hebben, zijn daarvoor gemeentemedewerkers beschikbaar.
Maar ondertussen verdwijnt ons dorpsgevoel en groeten wij de buurman niet meer. Een kopje koffie met tante Ans of een praatje met die jongen die altijd alleen bij de Albert Heijn rondhangt is teveel gevraagd.
Namens mijn partij, het CDA-Hilversum, is raadslid Gerben van Voorden al jaren bezig met de ‘strijd tegen eenzaamheid’. Maar liefst 2 moties met de opdracht serieus aan de slag te gaan met dit ernstige en toenemende probleem zijn er op zijn initiatief door de gemeenteraad aangenomen.
Het CDA is daarbij nu zo vrij zélf een start te maken: op maandag 1 oktober a.s. organiseren wij een thema-avond in het Raadhuis waarvoor alle bij de eenzaamheidsproblematiek betrokken organisaties in Hilversum uitgenodigd zijn. Van Versa Welzijn tot het Leger des Heils, van vrijwilligers tot huisartsen.
Minister Hugo de Jonge, groot voorvechter van de bestrijding van eenzaamheid, zal deze avond naar Hilversum komen om te vertellen over zijn missie en in gesprek te gaan met het publiek.Een unieke avond die hopelijk impact zal hebben, organisaties zal verbinden en inspireren en nieuwe initiatieven zal bewerkstelligen. Hiermee hopen wij als CDA het startsein te geven tot een werkelijk structurele aanpak van eenzaamheid in Hilversum. Want wij willen wonen in een dorp met gemeenschapszin waar het welzijn van onze inwoners altijd voorop staat.
Jacobine van Dijk
CDA Hilversum (fractiemedewerker)
In de week tegen eenzaamheid (donderdag 27 september t/m zaterdag 6 oktober) organiseert het CDA Hilversum op maandag 1 oktober a.s. een avond in het Raadhuis met minister Hugo de Jonge als startsein voor een structurele aanpak van eenzaamheid in Hilversum.
