Poliflw

Vandaag vieren we dat Valkenburg 75 jaar geleden is bevrijd. Vanavond zal ook het laatste stukje van onze gemeente in handen zijn van de geallieerden. Een mooi moment voor reflectie. De afgelopen dagen viel er veel te beleven en tal van gedachten dwarrelden door mijn hoofd. Naar aanleiding van wat ik allemaal zag, de vele mensen die gevierd en herdacht hebben, de tentoonstellingen, de verhalen. Maar vooral ook de gesprekken met vrienden, die toevalligerwijs allen ofwel actief dienend militair zijn, of veteraan, of beiden. En langzaam ontsponnen zich een aantal kernthema’s. Afgelopen donderdag gaf Gijs Tuinman een lezing in de Post. En hij stelde de aanwezigen die avond en de leerlingen van het Stella Maris de dag daarna die ene prangende vraag: zou jij je leven geven voor iemand in een ver land in een dorpje dat je niet eens kunt aanwijzen op de kaart? In de 11 jaar dat ik militair ben geweest ben ik 3 keer uitgezonden. En ook toen heb ik mezelf die vraag weleens gesteld. Maar mijn antwoord was altijd eenvoudig. Als aalmoezenier ga ik waar mijn mensen gaan. Mijn mensen. En datzelfde antwoord geldt voor ook voor andere militairen in een faciliterende rol. Het is voorgegeven in onze functie dat we er zijn voor onze kameraden. Het ontslaat ons heel eenvoudig van die ene vraag, die een militair in een gevechtsfunctie wel moet beantwoorden. Zou jij je leven geven voor een vreemde in een vreemd land? Op 6 september kwamen de Valkenburgse Veteranen bij elkaar om verhalen uit wisselen. Verhalen over totaal verschillende uitzendingen in totaal verschillende omstandigheden. Ludy de Vos, directeur van het Veteranen Instituut hield ons voor dat militairen de enige mensen zijn die niet mogen staken en dus vrijwillig afstand doen van hun zelfbeschikking. Of je moreel gezien achter een uitzending staat, doet er niet toe. Als je aangewezen wordt, dan ga je. De militair is daarmee een politiek middel bij uitstek. Dat was toen en dat is nu nog steeds. En precies dat gegeven was zaterdag onderwerp van gesprek toen een goede vriend bij ons thuis was. ‘Ik ben de dienst uitgegaan omdat ik niet meer achter de uitzendingen kon staan’, zei hij. De veteranen van 75 jaar geleden kwamen met een doel en hebben kunnen en mogen afmaken waarvoor ze kwamen. De veteranen van nu worden van hot naar her gestuurd, zonder ook maar op een plek iets af te kunnen maken. In Afghanistan is er niemand die klapt voor een ISAF militair. En waarom zouden de mensen ook. Toen we bijna orde op zaken hadden besloot de politiek dat het welletjes was en nu is alles weer terug bij af. Waarvoor zijn de mannen dan gesneuveld, die daar hun leven lieten?Die hier hun leven lieten, 75 jaar geleden... Een open vraag.... Zij gaven hun leven voor vreemde mensen in een vreemd land, in een dorpje dat ze op de kaart niet eens konden aanwijzen. Toen drong de volgende gedachte zich op... Het contrast met de ego-gerichte doorgeslagen individualistische maatschappij van vandaag de dag kan haast niet groter. In onze wereld gelden alleen nog maar rechten, tot ver over de grenzen van de ander heen, op social media kotsen we onze verbale diarree neer over alles wat ons niet zint. Het is datzelfde doorgeslagen individualisme dat aan de wieg staat van preventieve of opgedrongen hypercorrectie en iedereen die maar overal aanstoot aan neemt. De mannen die 75 jaar geleden hebben gestreden voor onze vrijheid, deden dat vanuit een plichtsbesef. Ik deed wat ik moest doen. De jongens en meiden van nu doen dat eveneens vanuit datzelfde plichtsbesef. Zo ben ik opgevoed, is dan vaak het antwoord. Of, gewoon omdat het zo hoort. De vrijheid die wij 75 jaar geleden als geschenk hebben mogen ontvangen, heeft niets te maken met de doorgeschoten vrijblijvendheid waarmee velen het tegenwoordig verwarren. Want gek genoeg ligt die vrijblijvendheid weer heel dicht bij onverschilligheid en uitsluiting. Vrijheid gaat samen met de plicht, de plicht om eenieders vrijheid te bewaken. Vrijheid is daarmee per definitie niet grenzeloos. Dat mogen we vieren. Dat moeten we misschien wel vieren. Omdat in vieren altijd de kern zit, dat je bewust weet waarom je viert. Zonder die kern wordt vieren fuiven, inhoudsloos. Vandaag vieren we dat we 75 jaar geleden zijn bevrijd. We zijn dankbaar dat we de helden van toen de afgelopen dagen meerdere malen hebben kunnen bedanken. Het was de Amerikaanse ambassadeur die ons prees om wat we met de vrijheid hebben gedaan en hoe mooi we ons land hebben opgebouwd tot de aangename plek dit het is. Laten we daar oog voor blijven houden opdat onze vrijheid niet verwordt tot vrijblijvendheid. Dat is onze plicht naar hen die daarvoor hebben gevochten en zeker naar hen die hiervoor hun leven hebben gegeven in een vreemd land in een dorpje dat ze op de kaart niet eens konden aanwijzen. Amen.

Vandaag vieren we dat Valkenburg 75 jaar geleden is bevrijd. Vanavond zal ook het laatste stukje van onze gemeente in handen zijn van de geallieerden. Een mooi moment voor reflectie. De afgelopen dagen viel er veel te beleven en tal van gedachten dwarrelden door mijn hoofd. Naar aanleiding van wat ik allemaal zag, de vele mensen die gevierd en herdacht hebben, de tentoonstellingen, de verhalen. Maar vooral ook de gesprekken met vrienden, die toevalligerwijs allen ofwel actief dienend militair zijn, of veteraan, of beiden. En langzaam ontsponnen zich een aantal kernthema’s. Afgelopen donderdag gaf Gijs Tuinman een lezing in de Post. En hij stelde de aanwezigen die avond en de leerlingen van het Stella Maris de dag daarna die ene prangende vraag: zou jij je leven geven voor iemand in een ver land in een dorpje dat je niet eens kunt aanwijzen op de kaart? In de 11 jaar dat ik militair ben geweest ben ik 3 keer uitgezonden. En ook toen heb ik mezelf die vraag weleens gesteld. Maar mijn antwoord was altijd eenvoudig. Als aalmoezenier ga ik waar mijn mensen gaan. Mijn mensen. En datzelfde antwoord geldt voor ook voor andere militairen in een faciliterende rol. Het is voorgegeven in onze functie dat we er zijn voor onze kameraden. Het ontslaat ons heel eenvoudig van die ene vraag, die een militair in een gevechtsfunctie wel moet beantwoorden. Zou jij je leven geven voor een vreemde in een vreemd land? Op 6 september kwamen de Valkenburgse Veteranen bij elkaar om verhalen uit wisselen. Verhalen over totaal verschillende uitzendingen in totaal verschillende omstandigheden. Ludy de Vos, directeur van het Veteranen Instituut hield ons voor dat militairen de enige mensen zijn die niet mogen staken en dus vrijwillig afstand doen van hun zelfbeschikking. Of je moreel gezien achter een uitzending staat, doet er niet toe. Als je aangewezen wordt, dan ga je. De militair is daarmee een politiek middel bij uitstek. Dat was toen en dat is nu nog steeds. En precies dat gegeven was zaterdag onderwerp van gesprek toen een goede vriend bij ons thuis was. ‘Ik ben de dienst uitgegaan omdat ik niet meer achter de uitzendingen kon staan’, zei hij. De veteranen van 75 jaar geleden kwamen met een doel en hebben kunnen en mogen afmaken waarvoor ze kwamen. De veteranen van nu worden van hot naar her gestuurd, zonder ook maar op een plek iets af te kunnen maken. In Afghanistan is er niemand die klapt voor een ISAF militair. En waarom zouden de mensen ook. Toen we bijna orde op zaken hadden besloot de politiek dat het welletjes was en nu is alles weer terug bij af. Waarvoor zijn de mannen dan gesneuveld, die daar hun leven lieten?Die hier hun leven lieten, 75 jaar geleden... Een open vraag.... Zij gaven hun leven voor vreemde mensen in een vreemd land, in een dorpje dat ze op de kaart niet eens konden aanwijzen. Toen drong de volgende gedachte zich op... Het contrast met de ego-gerichte doorgeslagen individualistische maatschappij van vandaag de dag kan haast niet groter. In onze wereld gelden alleen nog maar rechten, tot ver over de grenzen van de ander heen, op social media kotsen we onze verbale diarree neer over alles wat ons niet zint. Het is datzelfde doorgeslagen individualisme dat aan de wieg staat van preventieve of opgedrongen hypercorrectie en iedereen die maar overal aanstoot aan neemt. De mannen die 75 jaar geleden hebben gestreden voor onze vrijheid, deden dat vanuit een plichtsbesef. Ik deed wat ik moest doen. De jongens en meiden van nu doen dat eveneens vanuit datzelfde plichtsbesef. Zo ben ik opgevoed, is dan vaak het antwoord. Of, gewoon omdat het zo hoort. De vrijheid die wij 75 jaar geleden als geschenk hebben mogen ontvangen, heeft niets te maken met de doorgeschoten vrijblijvendheid waarmee velen het tegenwoordig verwarren. Want gek genoeg ligt die vrijblijvendheid weer heel dicht bij onverschilligheid en uitsluiting. Vrijheid gaat samen met de plicht, de plicht om eenieders vrijheid te bewaken. Vrijheid is daarmee per definitie niet grenzeloos. Dat mogen we vieren. Dat moeten we misschien wel vieren. Omdat in vieren altijd de kern zit, dat je bewust weet waarom je viert. Zonder die kern wordt vieren fuiven, inhoudsloos. Vandaag vieren we dat we 75 jaar geleden zijn bevrijd. We zijn dankbaar dat we de helden van toen de afgelopen dagen meerdere malen hebben kunnen bedanken. Het was de Amerikaanse ambassadeur die ons prees om wat we met de vrijheid hebben gedaan en hoe mooi we ons land hebben opgebouwd tot de aangename plek dit het is. Laten we daar oog voor blijven houden opdat onze vrijheid niet verwordt tot vrijblijvendheid. Dat is onze plicht naar hen die daarvoor hebben gevochten en zeker naar hen die hiervoor hun leven hebben gegeven in een vreemd land in een dorpje dat ze op de kaart niet eens konden aanwijzen. Amen.

Iets meer dan 75 jaar geleden, op 11 februari 1944, wordt Maria Eisenberg-Goldberg in Auschwitz vermoord. Één van de meer dan 100.000 vermoorde joden uit Nederland, één van de ongeveer 6.000.000 vermoorde joden wereldwijd tijdens het NAZI-regime in de 2e wereldoorlog. Evenals ik nu, was Maria destijds 43 jaar, woonde in Valkenburg met haar partner en was kinderloos. Grote verschil is dat ik mij een “trotse bok” mag noemen en zij een “zondebok” was. Zij is gestorven omdat zij slachtoffer was van een politiek bestel dat zondebokken had aangewezen als “excuus” voor een economische crisis, waardoor de expansiedrift van Hitler kon worden vergoelijkt.4 mei 1944, 75 jaar geleden, was Valkenburg een stad waar jeugd werd opgeleid aan de SS Reichsschule en waar de Duitsers onze mergelgroeves aan het inrichten waren als oorlogsfabrieken, om zo te ontkomen aan de bombardementen. Vandaag is het 4 mei 2019, de dag dat wij in Nederland alle slachtoffers van de 2e wereldoorlog herdenken. De dag waarop wij starten met het herdenkingsjaar “75 jaar bevrijding”. Inmiddels is dit ook een dag waarbij wij stil staan bij de slachtoffers van alle oorlogen na de 2e wereldoorlog. Ook Nederlandse militairen die elders hun leven gaven. Vandaag is de dag dat wij hen allen op de Cauberg in onze gemeente Valkenburg aan de Geul een eerbiedig saluut brengen. Velen van hen gaven hun leven voor onze vrijheid, velen van hen zijn nutteloos gestorven als slachtoffer van een oneerlijke heerschappij.Dit jaar mag ik als Hoofd Nationale Operaties Zuid-Nederland van defensie in “mijn eigen stad” een krans leggen namens de regionaal militair commandant. Daarnaast zal ik ook trots in de houding staan als voor het eerst een delegatie Valkenburgse Veteranen, ook ikzelf mag mij daartoe rekenen, een bloemengroet brengen tijdens de dodenherdenking. Ieder van ons heeft zijn eigen verhaal. De een moest in dienst, de ander melde zich vrijwillig. Maar één ding hebben wij gemeen, voor “ons vaderland” gingen wij naar vreemde oorden om te vechten voor Nederlandse belangen en de vrijheid van volkeren die wij niet kenden. Deze missies hebben van ons een ander mens gemaakt. Veel kameraden kwamen fysiek en/of mentaal gewond terug of lieten hun leven in het missiegebied. Vooral zij verdienen onze waardering en ons respect.Gelukkig mag ik mijzelf tot de groep rekenen die ongeschonden “uit de strijd” is gekomen. 6 keer was ik op uitzending in onder andere Bosnië, Irak, Afghanistan, Oeganda. Ik heb daar veel menselijk leed gezien. Huizen die in puin zijn geschoten, mensen die op straat leven, bar slechte omstandigheden, slechte infrastructuur, slechte zorg, slechte scholing. Dat Maria Eisenberg-Goldberg haar leven liet en Nederland werd onderdrukt in de tweede wereldoorlog en denkende aan de beelden die ik van mijn uitzendingen op het netvlies hebben staan, zorgen voor mijn drijfveer om mij in te zetten voor de maatschappij. Klaarstaan voor anderen en constructief bijdragen aan een veiligere en mooiere leefomgeving.De laatste jaren maak ik mij hierbij zorgen over de toon van het politieke debat in ons land. Landelijk, provinciaal maar ook lokaal. Elkaar de loef afsteken en met modder naar elkaar gooien. Weer op zoek naar zondebokken omdat “wij het zo slecht hebben”. Een dag na de verkiezingen een coalitie willen neersabelen in plaats van gezamenlijk verantwoording te nemen om er samen een mooiere samenleving van te maken. Met disrespect praten over “de gemeente, de bestuurders, de ambtenaren”. DE gemeente zijn we echter allemaal. Laten we niet alleen vandaag stil staan bij het feit dat velen vielen om dat wat wij nu hebben. Laten we niet alleen morgen de vrijheid vieren. Laten we het verleden niet vergeten. Laten we er samen de schouders onder zetten. Dus “Lets do remember”.. ALLE dagen van het jaar om er samen een mooiere gemeente van te maken. Auteur:Ger Hindriks is al 25 jaar beroepsofficier bij de koninklijke Landmacht. In zijn loopbaan werd hij 6 keer uitgezonden. In zijn vrije tijd is hij actief bij de Edele Nobele Agtbaere Jonge & Oude Loffelijke Schutterye der Stadt ende Vryheyt Valckenborch, het eresaluutgeschut 1842 Valckenborch en Carnavalssociëteit de Mirlitophile. Daarnaast is hij actief als secretaris en campagneleider bij de CDA afdeling Valkenburg aan de Geul. Dit jaar, dat in het teken staat van 75 jaar bevrijding, zal hij maandelijks een blog schrijven die zal gaan over “verworven vrijheden” en de werking van ons politieke bestel. Deze blogs schrijft hij op persoonlijke titel en vertolken niet noodzakelijkerwijs de mening van bestuur, fractie en of wethouder van het CDA Valkenburg aan de Geul.

Maidenspeech wethouder Claudia Bisschops tijdens beëdiging Limburgse Jagers! Voor het derde jaar op rij waren de Limburgse Jagers te gast in Valkenburg aan de Geul. Op woensdag 23 mei werden diverse militairen in een speciale procedure beëdigd. Daarnaast was er de gehele dag een 'static show' waar inwoners en toeristen een kijkje konden nemen in diverse grote en kleine legervoertuigen. Tijdens de ceremonie sprak onze kersverse wethouder Claudia Bisschops haar maidenspeech uit. Daar wethouder Claudia Bisschops als voormalig militair meermaals is uitgezonden naar missiegebieden, sprak zij in het eerste deel van haar redevoering met name als veteraan. In het tweede deel van haar toespraak ging zij als wethouder in op haar voornemen om meer speciale aandacht te hebben voor en geven aan veteranen, zowel militairen als anders geüniformeerden. Het CDA Valkenburg aan de Geul vind dat wij goed moeten zorgen voor mensen, die soms met gevaar voor eigen leven, klaarstaan voor de veiligheid van ons allen, zowel in het binnen- als buitenland. De komende periode zullen initiatieven, vooral gericht op aandacht voor veteranen die lichamelijk en/of psychisch letsel hebben opgelopen tijdens de uitoefening van hun werk, verder worden uitgewerkt. Een van de ideeën om de juiste aandacht te krijgen voor deze doelgroep in Valkenburg aan de Geul is het onderzoeken van de mogelijkheden voor een wereldkampioenschap wielrennen voor gewonde veteranen (zowel militair als overige geüniformeerden) in onze wielerstad. Wilt u de volledige toespraak lezen, ga dan via deze link naar de maidenspeech van wethouder Claudia Bisschops!

Maidenspeech wethouder Claudia Bisschops tijdens beëdiging Limburgse Jagers! Voor het derde jaar op rij waren de Limburgse Jagers te gast in Valkenburg aan de Geul. Op woensdag 23 mei werden diverse militairen in een speciale procedure beëdigd. Daarnaast was er de gehele dag een 'static show' waar inwoners en toeristen een kijkje konden nemen in diverse grote en kleine legervoertuigen. Tijdens de ceremonie sprak onze kersverse wethouder Claudia Bisschops haar maidenspeech uit. Daar wethouder Claudia Bisschops als voormalig militair meermaals is uitgezonden naar missiegebieden, sprak zij in het eerste deel van haar redevoering met name als veteraan. In het tweede deel van haar toespraak ging zij als wethouder in op haar voornemen om meer speciale aandacht te hebben voor en geven aan veteranen, zowel militairen als anders geüniformeerden. Het CDA Valkenburg aan de Geul vind dat wij goed moeten zorgen voor mensen, die soms met gevaar voor eigen leven, klaarstaan voor de veiligheid van ons allen, zowel in het binnen- als buitenland. De komende periode zullen initiatieven, vooral gericht op aandacht voor veteranen die lichamelijk en/of psychisch letsel hebben opgelopen tijdens de uitoefening van hun werk, verder worden uitgewerkt. Een van de ideeën om de juiste aandacht te krijgen voor deze doelgroep in Valkenburg aan de Geul is het onderzoeken van de mogelijkheden voor een wereldkampioenschap wielrennen voor gewonde veteranen (zowel militair als overige geüniformeerden) in onze wielerstad. Wilt u de volledige toespraak lezen, ga dan via deze link naar de maidenspeech van wethouder Claudia Bisschops!