Poliflw

Ysbrand staat op de foto bij het voormalig badhuis op de Bosdrift."Badhuizen waren openbare gebouwen waar arbeiders niet alleen kwamen voor hun persoonlijke hygiëne, maar ook om elkaar te ontmoeten."

Dit volksbadhuis, ontworpen door Dudok, is in 1921 gebouwd voor de gewone man. Arbeiderswoningen hadden destijds geen sanitaire voorzieningen en aangezien er begin 19e eeuw  grotere aandacht kwam voor hygiëne en gezondheid zijn er badhuizen gebouwd in Nederland.Badhuizen waren openbare gebouwen waar arbeiders niet alleen kwamen voor hun persoonlijke hygiëne maar ook om elkaar te ontmoeten. Het badhuis droeg in die zin ook bij aan de mentale gezondheid van mensen. Vanuit het sociale oogpunt was een badhuis dan ook heel belangrijk.Tegenwoordig heeft iedereen een badkamer én internet. Het lijkt wel alsof “de ontmoeting” steeds ondergeschikter raakt in de huidige maatschappij. Praktisch gezien hoeven we de deur niet meer uit:  we kunnen thuis werken, onze boodschappen laten bezorgen, kleding en boeken online bestellen en contact met de buitenwereld hebben met Facetime, Twitter, Facebook en WhatsApp.

Jongeren die nu op Netflix de serie Friends bekijken, krijgen een inkijkje hoe communicatie in de jaren 90 van de vorige eeuw was. Ik hoorde laatst een meisje verzuchten: was ik maar jong geweest in die tijd, gezellig kletsen en discussiëren in een ontmoetingsruimte met thee en koekjes, zonder internet en zonder mobieltjes.

We dreigen vervreemd te raken van elkaar en dat doet onze mentale gezondheid geen goed. We zijn sociale wezens die behoefte hebben aan fysiek contact en de paradox is, dat we enerzijds het belang van buurthuizen en sterke buurten onderschrijven en anderzijds het individualisme faciliteren met de sociale media, die de behoefte aan fysieke ontmoeting nagenoeg teniet doet.

Nu hoeven we wat mij betreft echt niet terug naar de tijd van de badhuizen en laten we vooral genieten van het comfort van onze eigen badkamers, maar laten we elkaar niet uit het oog verliezen. Laten we voor dat kopje suiker en het bijbehorende praatje vooral even aanbellen bij onze buren en niet online een bestelling plaatsen bij een bezorgdienst zoals Flink, die bezorgers uitbuit die met gevaar voor eigen leven en dat van anderen op pad gejaagd worden om binnen 10 minuten het felbegeerde pak suiker te bezorgen. 

Gregory staat op de Groest op de foto. Bovenop de geleidelijnen die vrij hadden moeten zijn. Geleidelijnen zijn bedoeld als looplijn voor blinden en slechtzienden, niet voor horecaondernemers om hun tafels en stoelen op te zetten. 

We zijn drie jaar bezig zijn geweest om de Groest voor iedereen toegankelijk te krijgen en dat is vanaf de rotonde bij Gooiland ook goed gelukt. Ik vraag mij echter af of mensen wel weten dat die geribbelde stoeptegels die in een rechte lijn over de Groest liggen, geleidelijnen zijn voor blinden en slechtzienden. Ik loop namelijk regelmatig tegen de tafeltjes of stoeltjes aan die op de terrassen staan. 

Bij de Stationsstraat houdt de toegankelijkheid ook op, deze plek is niet geschikt voor een gedeeld ruimtegebruik toepassing (shared space). Het is eigenlijk gewoon een doorgaande weg zonder zebrapad, met als gevolg dat je als voetganger amper kan oversteken naar het marktplein. De plannen voor de Leeuwenstraat, die de verbinding vormt van de Groest naar het station baren mij, qua toegankelijkheid ook zorggen.

Het Zevenstraatjesplan ziet er op papier gezellig uit, maar de toegankelijkheid voor fietsers en voetgangers zie ik er niet in terug. Er zijn geen geleidelijnen ingepast en de ogenschijnlijke gezellige rommeligheid kan leiden tot opstoppingen; moeders met kinderwagens, fietsers, slechtzienden, rolstoelen, scootmobielen en rolatorgangers moeten veilig naar het station toe kunnen. Opstoppingen bij de oversteek van en naar het station maken dat gebiedje trouwens ook niet echt toegankelijk.

Ik zie graag een gebied waar voetgangers en fietsers elkaar niet in de wielen lopen en voor de voeten fietsen. Een plek waar je niet stoepje op en stoepje af hoeft om ergens te komen. Het is de doorgang van het centrum naar het station, die vrij toegankelijk moet zijn voor iedereen en geen hindernisbaan van fietsers en voetgangers die om elkaar heen moeten bewegen.

Hilversum is een fijne plek om te wonen; ik woon hier sinds 1974 en heb veel goede en ook minder goede veranderingen meegemaakt. Het verkeer was en is nog steeds een crime, maar de natuur om ons heen maakt veel goed. Dat maakt dat mensen graag in Hilversum wonen. Laten we er met z´n allen voor zorgen dat we die kwaliteit van wonen kunnen behouden en dat iedereen overal aan mee kan doen en zich vooral veilig door Hilversum kan bewegen.

Lees hier meer over de inzet van Gregory voor toegankelijkheid van ondermeer het centrum. Of bekijk zijn obstacle run door het centrum.