Poliflw

De beschouwing is ook dit jaar, zoals u inmiddels van ons gewend bent en misschien ook wel verwacht, vanuit een andere invalshoek geschreven. Daarom licht ik alvast toe voordat ik begin dat ‘’ De  eigen Castricummer’’ voor een  fictief  idee  staat.  Een persoon die niet bestaat, maar die wel door alle extreme kampen steeds op het toneel wordt gezet en elke keer in het eigen kamp wordt getrokken.

De eigen Castricummer

Door de Dorpsstraat liep hij dan van de week: de eigen Castricummer. Fier rechtop, doortastende tred, mooie, glanzende haardos. Met een postuur om jaloers op te zijn. Iets brede schouders, gespierd, maar precies zoals het hoort: geen sportschooltype.

De eigen Castricummer is een beetje gebruind, maar niet teveel. Gewoon, gezond, van een wandeling in de buitenlucht en dan de zon op zijn gezicht. Zijn haar is grijzend bij de slapen, maar precies goed. Knap, als de held uit een oude film. Verder golft het een beetje.

De ogen van de eigen Castricummer zijn blauwgrijs, van dat stalen spul. Indringend en toch zacht, begripvol maar ook vurig. En zijn lach, oh zijn lach: een sterke rij glanzend witte tanden ontbloot hij als hij een geestige opmerking hoort. En zijn mond krult zo mooi in een brede glimlach als hij een vertederende peuter ziet, of een dwaas springende puppy.

Zijn stem glijdt door de stilte als een warm mes door de boter. De eigen Castricummer dist de juiste woorden in de juiste emoties op, op het juiste moment. Om de kriebels van te krijgen, zo prachtig.

Over zijn kleding durf ik nauwelijks uit te wijden. Omdat het zo klopt allemaal, in een woord. Zijn op maat gesneden pak, zijn leren schoenen met dito vetertje, zijn wollen jas…

Ik kan uren over hem vertellen, maar het belangrijkste heb ik gehad en laat ik omwille van de tijd volstaan met te zeggen dat de eigen Castricummer verder beschikt over een goede baan met fijne collega’s en genoeg uitdaging, dat hij belezen is en er een onderbouwde en bescheiden mening op nahoudt, dat hij een mooie vrouw en gehoorzame kinderen heeft, en natuurlijk een fijn huis met een gebalanceerde inrichting, in vooral natuurlijke materialen.

Daar liep hij dan: de eigen Castricummer, zelfverzekerd, stijlvol, om door een ringetje te halen.

Ik liep aan de overkant van de straat en was zo blij dat ik hem eindelijk een keer zag. Opgelucht bijna. Want de afgelopen jaren heb ik me vaak afgevraagd hoe hij eruit zou zien, die eigen Castricummer. Of  het een vrouw zou zijn, dat wist ik toen nog niet. Ik wist niet of hij wit zou zijn, of zwart, of bruin. Ik wist niet of ik een hoog- of een laagopgeleide eigen Castricummer moest verwachten. Ik wist niet of hij geld zou hebben, of arm zou zijn. Ik wist niet of hij geliefd zou zijn door anderen, of eenzaam. Ik wist niet of hij slim zou zijn of dom. Knap of lelijk, jong of oud. Gut, ik wist niet eens óf hij tanden had, laat staan zulke mooie.

Ik vroeg me af: zou hij een beperking hebben? Arbeidsongeschikt, of verslaafd zijn? Zou hij zijn moeder wel eens opzoeken en elektrisch rijden? Zou hij ooit hebben gerookt en nu zijn gestopt? Houdt hij van hachee met rode kool? Speelt hij met zijn kinderen?

Ik heb vaak aan hem gedacht, maar het was lastig me een beeld te vormen. Omdat me steeds weer iets anders werd verteld over de eigen Castricummer. Dan weer was hij boos, dan weer verdrietig. Hij was achtergesteld of juist heel tevreden, niet serieus genomen of teveel participerend, de baas of een nobody. Lastig hoor, om je daar wat bij voor te stellen.

Ik heb vaak aan hem gedacht. Die eigen Castricummer waar iedereen het over heeft.

Die Castricummer die speciale aandacht verdient. Die eigen Castricummer die net even wat beter is en die door niemand echt kan worden bijgehouden. De eigen Castricummer die een streepje voor heeft op de rest. Toen ik hem zag lopen, begreep ik het op slag. Sommigen hebben het over een eigen Familie, een eigen Volk of zelfs een heel eigen Land. Maar wij, wij hebben het puikje onder de eigenen. De eigen Castricummer.

Ik begrijp dat hij ons onze stellingen laat betrekken. Ik snap dat hij het waard is om verdeeld over te raken op social media en in het café. Dat hij het waard is om elkaar de maat mee te nemen. Dat hij voorgaat op de eigen Statushouder en de eigen Vluchteling. Dat hij de scheidslijn is die de wereld in twee delen opbreekt. Het deel van de eigen Koopwoningeigenaar en van de eigen Sociale huurder. Dat van de eigen Jongere en de eigen Oudere. Dat van de eigen Parkeerder en van de eigen Autoloze. Dat van de eigen Winst en het eigen Verlies. Dat van de eigen Hier geborene en de eigen Vreemdeling.

Ik snapte het op slag. Onze eigen Castricummer. Niemand kan aan hem tippen. 

Voorafgaand aan Prinsjesdag presenteerden de SP  geen Troonrede, maar een Loonrede. Omdat het niet rechtvaardig is dat de winsten van bedrijven gigantisch zijn, maar veel werknemers daar niet hun eerlijke deel van krijgen. De lonen moeten dus omhoog.

Daarna ging Lilian Marijnissen twee lange dagen achter elkaar in debat hierover bij de Algemene Beschouwingen. En gisteren aan het eind van de avond sloot uiteindelijk de hele Tweede Kamer zich bij onze oproep aan: de lonen in het grote bedrijfsleven moeten met 5% omhoog.

Zijn we er hiermee? Nee! Het is winst dat andere partijen zich bij ons aansluiten dat de lonen omhoog moeten, maar daarmee hebben we het nog niet bereikt. Dat zullen we samen moeten afdwingen. Bijvoorbeeld door met regelingen voor winstdeling ervoor te zorgen dat grote bedrijven hun gigantische winst niet alleen met hun aandeelhouders delen, maar vooral met hun medewerkers. 

Daarnaast blijven we strijden voor een hoger minimumloon en natuurlijk betere salarissen in de zorg, het onderwijs en de politie. Daar doen we continu voorstellen voor, maar om dat voor elkaar te krijgen is meer druk nodig op de regering Rutte.

Er moet dus nog veel gebeuren, maar een eerste stap is gisteren gezet. En nu door! Voor een hoger loon voor iedereen. Voor een eerlijke economie die werkt voor ons allemaal. Voor een rechtvaardig Nederland waarin iedereen zijn eerlijke deel krijgt.

Omdat buslijn 164 vanuit de gestelde eisen en wensen van de Provincie als ‘’niet verplicht’’ werd gezien, is deze buslijn sinds de invoering van de nieuwe concessie slechts beschikbaar als een spitslijn.

           DIT WIL DE SP;

Zorgen dat er op meer trajecten weer bussen gaan rijden, zodat scholieren weer normaal met de bus naar school kunnen.

Mensen met een beperking niet afhankelijk zijn van speciaal vervoer, maar gewoon met de bus kunnen reizen. Forenzen weer goede aansluiting hebben met het treinvervoer.

Ouderen die slecht ter been zijn weer met de bus boodschappen kunnen doen of naar wekelijkse uitjes kunnen gaan.

                STEM 20 MAART SP NOORDHOLLAND.SP.NL/VERKIEZINGEN

Deze tekst werd uitgesproken door de SP bij de algemene beschouwingen op 21 juni.

In mijn beschouwing van dit jaar zal:  Dankbaar + aandacht voor een ander = tevreden een terugkerend thema zijn.

Een jaar geleden bracht journalistiek platform De Correspondent het ‘Dankboek’ uit. Een boek waarmee je je eigen dankbaarheid kunt oefenen. Het boek geeft tips en ruimte om je eigen inzichten te noteren. Een dagboek voor de dankbaarheid.     

Hoognodig, stelde het platform, omdat we door de prestatiedruk in de samenleving - alles moet beter, slimmer, minder, goedkoper,  oh nee, juist sneller, meer,  duurder -, steeds ontevredener en vermoeider werden. De details kregen aandacht, ten koste van waar het werkelijk om draait. En door niet stil te staan bij wat er al goed ging in ons leven, maar ons steeds te concentreren op wat beter kan en anders moet, hadden we daarnaast alleen nog oog voor onszelf en niet meer voor de ander. Terwijl, stelde De Correspondent naar aanleiding van het onderzoek, juist de ander helpen ons geluk brengt.

Laat ik dus eens beginnen met mijn dankbaarheid te uiten voor wat er goed gaat.   

Ik prijs me gelukkig dat ik hier mag wonen. Ik woon in een prachtig dorp. Ruim van opzet, groen, veilig, goed onderhouden. Een dorp met behulpzame inwoners, een hoog voorzieningen-niveau, vriendelijke ambtenaren en betrokken ondernemers. Ik woon ook nog eens in een gemeente waar de tien politieke partijen in staat zijn samen te komen tot een raadsprogramma waarin recht wordt gedaan aan een aantal nijpende vragen die spelen in de gemeente, in de kernen en, bij veel van de inwoners. Een knappe prestatie.

Die dankbaarheid stelt me in staat om ook aandacht te hebben voor een ander. Bij de SP is dat altijd de inwoner die, de aandacht het hardst nodig heeft. De ander die in deze gemeente minder zichtbaar is. De verguninghouder, de inwoner met een te laag inkomen om mee te kunnen doen, het kind met psychische problemen dat niet adequaat geholpen wordt, de verpleegster die de eindjes aan elkaar moet knopen, de jongere met een beperking, of, de werkloze 50-plusser die niet aan het werk komen, de eenzame oudere die de deur niet meer uitkomt. En nog zo een stoet van mensen, zoals u en ik, die het misschien meer moeite kost om zonder omhaal dankbaar te zijn. De aantallen zijn wellicht laag, maar de behoeften des te groter.

In het raadsprogramma en in de kadernota staat een heleboel waar een rechtgeaarde SP’er dankbaar voor kan zijn. De belofte voor meer sociale huurwoningen, voor meer aandacht voor jeugd die opgroeit in armoede. De belofte om bezuinigingen in de zorg niet op het personeel te verhalen. Om maar wat te noemen. Maar er is meer voor nodig om een SP’er echt tevreden te maken; meer oog voor de ander. Echt recht doen aan de behoeften van die inwoners die onze aandacht het hardst nodig hebben.

Zo wil ik graag concrete voorstellen voor een deugdelijk, fijnmazig ov-netwerk in de regio voor onze ouderen. Concrete voorstellen voor werkzoekenden die door de markt vaak te oud worden gevonden. Concrete voorstellen voor het aan het werk helpen van jongeren met een beperking. Concrete voorstellen voor het onder controle houden van wachtlijsten in de jeugdzorg. Concrete voorstellen voor het verbeteren van het inkomen van medewerkers in de (thuis)zorg, het ov, de schoonmaak. Concrete voorstellen voor het verbeteren van de situatie van statushouders. En meer ruimte daarvoor in de nota.

Het is jammer dat we hier nu nog niet over in gesprek kunnen met een nieuw college. Vooruitlopend op de komst van het nieuwe college, wil ik u alvast dit dankboek aanbieden.

Zodat u zich minder vaak concentreert op de details, die beter, slimmer, minder, goedkoper, oh nee, juist sneller, meer, duurder kunnen. En dat u af en toe dankbaarheid kunt oefenen, zodat u meer aandacht kunt besteden aan die groepen die uw aandacht het hardst nodig hebben. 

Daar wordt iedereen tevredener van, zelfs deze SP’er.

Marjo Husslage,

Marieke Kooter,

Cees Mooij

Fractie SP. CAL

16 december 1943 - 8 december 2017

Op 8 december 2017 is ons zeer gewaardeerde bestuurslid Cor Rosier overleden.

Op de rouwcirculaire stond dit gedicht, een treffende omschrijving van hoe hij was;

De strijd is gestreden,

met telkens nieuwe moed.

Verbazingwekkend krachtig,

’t is op, zo is het goed.

Wij zullen de herinnering aan deze verbazingwekkend krachtige en optimistische persoonlijkheid altijd blijven koesteren.

Bestuur en fractie SP

De SP gaat door met actievoeren tegen het schrappen van buslijn 164 naar Egmond.

Op zaterdagmiddag 4 november jl. was de SP actief in Bakkum, omdat ook daar buslijn 164  langskomt.

Er werd huis aan huis bij de inwoners aangebeld met het verzoek om de actie tegen het schappen van buslijn 164 te steunen door een handtekening te plaatsen op de meegebrachte petitielijsten.

De verontwaardiging over deze bezuinigingsmaatregel is ook in Bakkum groot, want er werd door de meeste inwoners spontaan gereageerd en meteen ondertekend.