Poliflw

Elk kind in Nederland moet zonder armoede kunnen opgroeien. Dat zou een vanzelfsprekendheid moeten zijn, maar is helaas nog niet het geval. Dan denk ik aan armoede hier in Europees Nederland, maar ook overzees, in Caribisch Nederland. Dertig procent van de bewoners op de eilanden Bonaire, Sint-Eustatius en Saba leeft namelijk in armoede. Dat is onaanvaardbaar. Deze week sprak ik in de Tweede Kamer erover.

Vandaag mocht ik voor het eerst het woord voeren in de Tweede Kamer en tijdens deze maidenspeech sprak ik over de schrijnende situatie in Groningen. Over mensen die het vertrouwen in de overheid verloren. Dat thema is indringend en komt op veel gebieden terug. Ik zie het als een belangrijke opdracht om me de komende jaren sterk te maken voor een betrouwbare en dienstbare overheid.

Hieronder de tekst die ik uitsprak:

Allereerst de communicatie. Er is niet altijd sprake van heldere en eenduidige communicatie en dat is misschien een understatement. We hebben onduidelijkheid gehad over verruiming op 21 april en frustratie dat dat niet gehaald kon worden. Nu is het waar dat het kabinet dat nooit heeft gecommuniceerd - dat 21 april er sprake zou zijn van verruiming - maar het is wel uitgelekt. En dat is wel een patroon. Dat zodra de dienstauto’s het Catshuis verlaten, dan ligt toch wel de informatie toch wel bij de media. En dat leidt tot frustratie.

Ik feliciteer de collega-Kamerleden met hun koninklijke onderscheiding en ik dank u dat ik hier het woord mag voeren namens de groep vertrekkende Kamerleden.

Allereerst, voorzitter, wil ik u bedanken want u heeft ongeveer – ik heb het even nagerekend – 3,5 uur ons allemaal een persoonlijke dankwoordje gegeven. Dat heeft u heel knap gedaan en ik dank u van harte daarvoor. 

Waar denk jij aan als we het gaan hebben over de zorg? Dit jaar hebben we het er veel over gehad. Voor de coronapandemie hoorde je zelden over het aantal beschikbare IC-bedden. Nu zien we de grafieken voorbijkomen en horen we van nieuwe ziekenhuisopnames. De zorg. Het is een belangrijk thema, ook in deze weken van verkiezingen. Het lijkt wel of we door de coronacrisis nog meer de urgentie zien van goede ziekenhuiszorg, van goed opgeleid personeel én van een gezonde leefstijl. In de afgelopen weken heb ik veel verkiezingsdebatten over de zorg mogen voeren. Maar waar spraken we dan over? Allermeest over preventie, soms over marktwerking en ook over de lessen van deze pandemie.

Als je iets afsluit, is het altijd goed om de balans op te maken. En dus, nu deze kabinetsperiode bijna ten einde is, keken we onlangs terug. We reflecteerden op de idealen die we hebben, hoe we die soms dichterbij brachten, hoe het soms nog niet lukte en welke mooie plannen voor Nederland we nog klaar hebben liggen voor de komende tijd.

Stel, je krijgt af en toe een tas boodschappen van je moeder. Of je kinderen krijgen zakgeld van je ex-partner. Je vergeet dit op te geven als eigen inkomsten. Als de gemeente daarachter komt, moet je opeens je uitkering terugbetalen, samen met een hoge boete. Grote kans dat je daardoor in de financiële problemen komt, terwijl iedereen begrijpt: de regels pakken op deze manier veel te streng uit. Er moet ruimte zijn voor barmhartigheid, voor de menselijke maat. Daarom willen wij de wet veranderen. 

Bronnie Ware was een palliatief verpleegkundige in Australië. Jarenlang heeft zij gesproken met mensen die op hun sterfbed lagen. Zij luisterde naar hun verhalen. En na een tijdje, toen ze veel verhalen had gehoord, ontdekte ze patronen in die verhalen. En ze schreef ze op. Ze noemde de zaken waar stervende mensen het meeste spijt van hadden.

Het Verenigd Koninkrijk neemt meer maatregelen in de strijd tegen overgewicht. Mensen met overgewicht die zijn besmet met corona hebben een grotere kans op ziekenhuisopname. Zij hebben sneller beademing nodig of komen op de ic terecht. De Nederlandse overheid moet daarom het Britse voorbeeld volgen: we moeten snel meer maatregelen nemen in de strijd tegen overgewicht.