Poliflw

Vandaag was er de regioconferentie van de regio's Noord-Holland Noord en Zuid tezamen. Een conferentie om van de leden te horen hoe zij aankijken tegen de inhoud van het congresstuk Samen Verder. Het was een mooie inhoudelijke discussie over de organisatie van de SP. Vele afdelingen hebben de opmerkingen en ideeën vanuit de eigen afdeling goed voor het voetlicht weten te brengen. 

Daarnaast werd er gesproken over de voorgedragen kandidatenlijst. De beoogde voorzitter en secretaris zijn onder de leden welbekend. Zij kregen dan ook veel bijval. Men kon ook twee regiovertegenwoordigers kiezen. Marcel Olierook werd ook dit keer gekozen voor de regio Noord-Holland Noord en Ane Feite Bloem in Zuid. We hopen op een fijne samenwerking.

Tijdens het 24ste SP Partijcongres op 14 december 2019 mogen alle aanwezige leden, namens hun afdelingen, stemmen over de voorgedragen amendementen die uit alle lokale discussies naar voren zijn gekomen. 

De leden lijken er allemaal naar uit te kijken.

Foto: Meta Meijer / SP

SP fractielid Roland van Braam heeft schriftelijke vragen gesteld over het splitsen van woningen en het verhuren van deze woningen door vastgoedcowboys, zoals in de Russische Buurt in Zaandam.

Inleiding:

In de raadsinformatiebrief van 22 mei 2018 is te lezen dat de gemeente bezig met gebiedsgerichte controles in de Russische buurt. Het valt de SP op dat er steeds meer woningen worden gesplitst en eengezinswoningen worden verhuurd met veel arbeidsmigranten er in.

De SP maakt zich zorgen over deze ontwikkeling en met name over de leefbaarheid in buurten en het uitbuiten van arbeidsmigranten. Bewoners ervaren in toenemende maten overlast van bewoners woonachtig in woningen of kamers, mede als gevolg van gesplitste of in kamers omgezette woningen.

Op deze manier krijgen vastgoedcowboys de kans om snel winst te maken, terwijl Zaankanters in die huizen willen wonen.                                                Zaanstad, 24 mei 2019 Vragen op grond van artikel 51 van het Reglement van Orde van de Gemeenteraad     1. Hoe wordt er gestuurd op leefbaarheid in en nabij gesplitste of omgezette woningen op effecten voor de directe woonomgeving?

    2. Bent u bereidt om geen vergunning meer voor woningsplitsing af te geven zolang de omvang van het probleem en de aanpak niet duidelijk is?

    3. Is de overlast die omwonende ervaren van woningsplitsing u bekend en hoe gaat u daar mee om?

    4. Hoe staat u er tegenover om niet meer dan twee woningen te splitsen per postcode?

    5. Hoe kunt u arbeidsmigranten beschermen tegen uitbuiting?

    6. Hoe kunt u voorkomen dat er (te)veel arbeidsmigranten in eengezinswoningen worden gepropt?

    7. Bent u bereidt om in de plaatselijke verordening op te nemen dat het verhuren aan groepen mensen van koopwoningen niet meer mogelijk is? Zo nee, graag toelichten? Voor de spoedige beantwoording van onze vragen danken wij u bij voorbaat.

Met vriendelijke groet, Namens de fractie van de SP,

Roland van Braam

Toen ik klein was, hoorde ik op tv het verhaal van iemand die een grote erfenis ontvangen had van een familielid, die jaren ervoor naar Zuid-Amerika geëmigreerd was om daar zijn geluk te vinden. Dit verhaal maakte erg indruk op mij als kind: wie wilde tenslotte niet een grote erfenis ontvangen! Wat ik ook spannend vond, was het idee dat er misschien ergens op deze wereld een ver familielid (een emigrant dus) van mij rondliep zonder dat ik van zijn bestaan afwist.

door: Gabriella Molica

Toen ik geschiedenis ging studeren, kreeg ik een ander, minder rooskleurig beeld van de emigratiegolven die Europa gekend heeft. De mensen die bijvoorbeeld vanuit Nederland naar Canada of USA of Australië geëmigreerd waren, hadden vast geen andere keuze. Ze hadden geen baan en geen hoop op een betere toekomst in eigen land. Ze moesten gewoon emigreren en hun geluk in een ander land zoeken. Op dat moment besefte ik dat de woorden ‘geluk’ en ‘geluk zoeken’ een totaal andere betekenis moesten hebben.

Kon ik wel op basis van hun noodzaak deze mensen als ‘gelukszoekers’ definiëren? En wat betekende het om alles achter te laten, huis en haard te moeten verlaten om een onzekere toekomst tegemoet te gaan? Wat had die mensen nu eenmaal bezield om zo’n moeilijke reis te ondernemen? Was dat misschien niet de droom van een betere toekomst? En koesterden ze wellicht niet het idee om op een dag terug te gaan om met trots te laten zien dat het hun gelukt was om die droom waar te maken?

Dezelfde vragen stel ik me nu weer, als ik naar alle politieke debatten over migratie luister of als ik de reacties van mensen op sociale media zie. Persoonlijk ben ik noch voor noch tegen migratie, maar ik ben wel tegen het idee dat mensen door economische omstandigheden gedwongen worden om te gaan emigreren. Want dit is niet alleen het geval van de meeste vluchtelingen, die met veel moeite en op eigen risico Europa bereiken, maar ook van vele Europeanen die hun geboorteland hebben moeten verlaten om ergens anders binnen de EU hun geluk te zoeken.

Dit is ook het verhaal van vele Oost-Europeanen die na de val van de Berlijnse muur en het ineenstorten van de voormalige Sovjet-Unie, gedwongen werden om elders hun geluk te zoeken. En dit is eveneens het verhaal van vele hoogopgeleide Griekse en Italiaanse jongeren die na de financiële crisis van 2009, vanwege de harde bezuinigingen, hun kans op een baan in eigen land in rook zagen opgaan. Hebben deze mensen wel een keuze gehad en kunnen we hen als opportunistische gelukszoekers zien? Ik denk van niet, maar ik denk evenzeer dat de tijd rijp is om de begrippen ‘geluk’ en ‘gelukszoekers’ opnieuw te definiëren.