Poliflw

Deze week is niet de beste voor de Nederlandse democratie. De teleurstellende opbrengst van vijf maanden, met veel loopjes van en naar de informateur en zonder dat een doorbraak ooit dichtbij is geweest, is dat gisteren vooral duidelijk werd wat er in de formatie allemaal níet mogelijk is.

Mevrouw de voorzitter, allereerst dank aan de informateur voor zijn werk. En ook voor zijn aanmoedigingen om ons weer te richten op waar wij voor geroepen en gekozen zijn: dienstbaar zijn aan mensen.

Allereerst de communicatie. Er is niet altijd sprake van heldere en eenduidige communicatie en dat is misschien een understatement. We hebben onduidelijkheid gehad over verruiming op 21 april en frustratie dat dat niet gehaald kon worden. Nu is het waar dat het kabinet dat nooit heeft gecommuniceerd - dat 21 april er sprake zou zijn van verruiming - maar het is wel uitgelekt. En dat is wel een patroon. Dat zodra de dienstauto’s het Catshuis verlaten, dan ligt toch wel de informatie toch wel bij de media. En dat leidt tot frustratie.

Waar denk jij aan als we het gaan hebben over de zorg? Dit jaar hebben we het er veel over gehad. Voor de coronapandemie hoorde je zelden over het aantal beschikbare IC-bedden. Nu zien we de grafieken voorbijkomen en horen we van nieuwe ziekenhuisopnames. De zorg. Het is een belangrijk thema, ook in deze weken van verkiezingen. Het lijkt wel of we door de coronacrisis nog meer de urgentie zien van goede ziekenhuiszorg, van goed opgeleid personeel én van een gezonde leefstijl. In de afgelopen weken heb ik veel verkiezingsdebatten over de zorg mogen voeren. Maar waar spraken we dan over? Allermeest over preventie, soms over marktwerking en ook over de lessen van deze pandemie.

Beste Noor, Bram, Timon en alle anderen die ons waarderen, Terwijl ik dit schrijf, voel ik de spanning toenemen. Weet je, vergeet alle slogans en zeker dat grote hoofd van me op die billboards. Maar wat je niet mag vergeten: je staat nu voor een belangrijke keus. 

Als je iets afsluit, is het altijd goed om de balans op te maken. En dus, nu deze kabinetsperiode bijna ten einde is, keken we onlangs terug. We reflecteerden op de idealen die we hebben, hoe we die soms dichterbij brachten, hoe het soms nog niet lukte en welke mooie plannen voor Nederland we nog klaar hebben liggen voor de komende tijd.

Als je een T-shirt koopt, moet je erop kunnen vertrouwen dat die op een rechtvaardige manier is gemaakt. Bij het eten van een stukje chocolade moet je zeker kunnen weten dat arbeiders een eerlijk loon hebben gekregen. Vrees dat er kinderhanden betrokken zijn geweest bij de productie van je smartphone zou niet nodig moeten zijn. Al deze zaken zouden vanzelfsprekend móeten zijn, maar zijn ze anno 2021 vreselijk genoeg nog steeds niet.

Stel, je krijgt af en toe een tas boodschappen van je moeder. Of je kinderen krijgen zakgeld van je ex-partner. Je vergeet dit op te geven als eigen inkomsten. Als de gemeente daarachter komt, moet je opeens je uitkering terugbetalen, samen met een hoge boete. Grote kans dat je daardoor in de financiële problemen komt, terwijl iedereen begrijpt: de regels pakken op deze manier veel te streng uit. Er moet ruimte zijn voor barmhartigheid, voor de menselijke maat. Daarom willen wij de wet veranderen. 

Het was best spannend dat juist dit kabinet, met partijen die op medisch ethisch gebied soms lijnrecht tegenover elkaar staan, de abortuswet ging evalueren. Toch is dat wat we gedaan hebben, omdat het voor iedereen goed is te weten hoe de wet in de praktijk uitpakt. Afgelopen week verscheen dan eindelijk die langverwachte evaluatie van de Wet afbreking zwangerschap, zoals de wet officieel heet.

Vandaag werd er in de Tweede Kamer gestemd over een motie voor het verbeteren van het salaris en arbeidsvoorwaarden van zorgverleners. Ik krijg veel vragen over deze motie en waarom de ChristenUnie niet voor deze motie heeft gestemd. Vindt de ChristenUnie niet óók dat er meer waardering moet komen voor zorgverleners, zoals letterlijk in de motie staat?