Poliflw

Donderdag was ik, op verzoek van een aantal mensen dat er werkt, in het Slotervaartziekenhuis. Ik ben nog steeds ontdaan van wat ik er aantrof: patiënten die voor de deur van een donkere afdeling stonden. Ze waren tevergeefs naar hun behandelafspraak gekomen. Medewerkers hadden al te horen gekregen hun kluisjes leeg te moeten maken. Jarenlange relaties tussen zorgverlener en patiënt waren in een klap verbroken.

Het was ontluisterend hoe snel het ging. In een dag tijd: behandelingen gestopt en patiënten naar andere ziekenhuizen overgeplaatst. Medewerkers moesten van de ene op de andere dag op zoek naar ander werk. En dat was het dan. Je vraagt je af waarom er niet gekozen is voor een veel rustigere aanpak. Waarin er ruimte was om te kijken welke afdelingen een doorstart konden maken.

Het voelde ook machteloos. Omdat mijn rol in de gemeenteraad beperkt is. Omdat we de mensen waarmee we spraken geen pasklare oplossingen konden geven. Omdat het Amsterdammers zijn voor wie een betekenisvolle plek abrupt verdwijnt. Een moeder van twee volwassen dochters, van Marokkaanse afkomst, vertelde ons in het ziekenhuis Nederlands te hebben geleerd. Als eerste generatie migrant ging zij er aan het werk. Ze groeide er en ze ontwikkelde zich. Met tranen in haar ogen nam ze afscheid.

Het ziekenhuis reed jarenlang op een blinde muur af, in een systeem dat faalt. Waarin het geld regeert. De patiënten en medewerkers zijn de dupe.

Minister Bruno Bruins van Medische Zorg stelde dat het Slotervaartziekenhuis een ‘stapel stenen’ is. Dat doet de plek en de mensen enorm tekort.

“Een ziekenhuis is geen stapel stenen,” schreef longarts Sander de Hosson op Twitter. “Het is een plaats waar voor mensen gezorgd wordt. Waar ze worden geboren, waar ze sterven, werken, leren en zorgen. Het gaat hier om 70.000 mensen. Een deel is erg kwetsbaar. Dit is een ramp voor hen. Wie zegt ‘Dan gaan ze toch gewoon naar een ander ziekenhuis’, snapt niks van de zorg.”

Wat me het meest stoort aan dit debat is, dat de mens vergeten lijkt: specialisten, dokters, verpleegsters en patiënten hebben jarenlange relaties. Ze kennen elkaar. Ze kennen het ziekenhuis. Artsen en verplegers zijn mensen die het voor mensen doen. Dat verhaal lijkt helemaal weg. Wat rest zijn harde cijfers van een curator, lege gangen en ongeloof.

Voor nu rest puin ruimen en kijken waar we als gemeente onze verantwoordelijkheid kunnen pakken. Patiënten moeten nieuwe plekken krijgen, het liefst zonder wachttijden. De medewerkers kunnen we hopelijk voor de zorg behouden. Patiënten moeten hun dossier meekrijgen. Vandaag debatteren we daarover in de raad met de wethouder.  

Maar dat is niet alles. Het echte gesprek en de sleutel liggen in Den Haag. Hoe kunnen we voorkomen dat dit nog een keer gebeurt? Het mag niet meer op deze manier gaan. Niet zo snel. Zo zonder regie en zonder respect voor de mensen die er werken en zorg krijgen.

Dit systeem is niet houdbaar. Het moet veranderen. De politiek moet zeggenschap hebben over waar ziekenhuizen nodig zijn. De harde wet van het geld moet niet regeren, en de mens nooit vergeten. GroenLinks wil dat de zorg over mensen gaat.

Vandaag debatteerde Tweede Kamerlid Corinne Ellemeet met minister Bruins over de failliete ziekenhuizen. Behalve het MC Slotervaart zijn er namelijk ook in Flevoland ziekenhuizen failliet gegaan.

Corinne vindt dat de minister meer regie had moeten nemen. Tijdens het debat stelde ze voor dat ziekenhuisbestuurders aansprakelijk moeten kunnen worden gesteld als er sprake is van wanbestuur. De minister moet een bewindvoerder kunnen aanstellen bij een ziekenhuis als er grote financiële of organisatorische problemen zijn. En er moet een crisisbudget komen waarmee overhaaste sluiting van ziekenhuizen kan worden voorkomen.

De laatste twee voorstellen hebben het gehaald, en dat is goed nieuws. Het zijn allemaal oplossingen om de pijn te verzachten. We willen uiteindelijk toe naar een ander systeem. Zorg is te belangrijk om aan de markt over te laten.

Lene Grooten Raadslid voor GroenLinks