Poliflw

Er komt de komende jaren jaarlijks 1 miljoen euro extra voor uitstapprogramma’s voor prostituees. Het geld wordt gereserveerd via de Voorjaarsnota, een bijstelling van de begroting en komt bovenop de drie miljoen euro die de coalitie op voorspraak van de ChristenUnie in het regeerakkoord hiervoor uittrok. Volgens ChristenUnie-voorman Gert-Jan Segers is het extra geld ‘een signaal waarmee we zeggen: we kijken niet weg van vrouwen die gevangen zitten in de prostitutie’.

Gert-Jan Segers spreekt op vrijdag 9 november tijdens de Tweejaarlijkse studiedag van Réveil-Archief over het thema 'oude en nieuwe slaverij'. Tijd en locatie: 14:00 - 17:00 uur, Slot Zeist, Zusterplein 20, Zeist. Meer informatie

Gert-Jan Segers spreekt op maandag 23 april tijdens een bijeenkomst van de Pascalkring Apeldoorn. Tijd en locatie: 20.00 - 22.00 uur, Fletcher Hotel, Soerenseweg 73, Apeldoorn.

Op de morgen van Pasen gaat bij ons altijd vroeg de wekker. Heel vroeg. De betere helft van ons gaat dan naar een begraafplaats in de buurt. Die gewoonte heeft ze ontwikkeld sinds we met onze kerk in Caïro op Paasmorgen altijd een ‘Sunrise Service’ hielden en samen, naast de graven van in de Tweede Wereldoorlog gesneuvelde jongens, avondmaal vierden. Mijn vrouw Rianne heeft daaraan vastgehouden tot afgelopen zondag aan toe. 

Tussen de velden en naast een boomgaard hier verderop staat een pittoresk kerkje met graven eromheen. En daar is ze als op Pasen de zon opkomt, de morgen definitief aanbreekt en we het feest van Jezus’ opstanding gaan herdenken. Mijn vlees is zwak en ik heb het gestel van een avondmens, maar de gewoonte is mooi en intrigerend.

Dood is echt dood. Dat zie je aan graven. Op de betreffende begraafplaats ligt ook Dinie, jarenlang onze trouwe en lieve medewerkster van het Wetenschappelijk Instituut waar ik heb gewerkt. Toen de kanker opnieuw toesloeg, kon er niets meer worden gedaan en moest ze afscheid nemen van het gezin dat ze zo intens liefhad, en van ons, haar collega’s. Dat was zo verdrietig en dat afscheid viel haar zo zwaar. Daar was niets moois aan. Pas was ik weer bij haar graf en het ligt er om te blijven liggen. En het is gek om dan juist bij zo’n graf te vieren dat het leven wint en de dood dood is. Toch is dat het wat Dinie geloofde. En als het waar is, als het echt waar is, dan is voortaan alles mogelijk.

hoop die bewaarheid wordtAls ik met dat paasgeloof om me heen kijk, zie ik dat mijn hoop soms ook echt bewaarheid wordt. Kleine clubjes van mensen die geloven dat het uitmaakt wat ze doen en inmiddels een beweging vormen van duizenden vrijwilligers die gewoon present zijn. Of ze blijken opeens een partij te zijn die nodig is in een coalitie en daarmee op punten echt het verschil kunnen maken. Ik moet ook denken aan die oud-klasgenoot die de kracht kreeg om op te staan uit een leven van verslaving. En aan die salafist bij wie ik m’n hart vasthield. Hij kreeg een droom waarin Jezus hem de wonden in zijn handen liet zien en hem toefluisterde: ‘Ik leef’.

Sinds jaar en dag gaat Eline, onze tweede dochter, op de vroege zondagmorgen mee met Rian. Ze is uit ander hout gesneden dan ik en haar twee zussen. Toen ik haar als jong grietje heel vroeg wakker maakte voor onze laatste terugvlucht vanuit Egypte naar Nederland, opende ze onmiddellijk blij haar ogen, sprong ze direct buitengewoon energiek uit haar bed en had ze alleen maar heel veel zin in weer een nieuw avontuur. Typerend.

Eline is net achttien geworden en ze staat op de drempel waarop ze haar schooljaren achter zich laat. Daarmee laat ze ook een puberperiode achter zich die ik in mijn eigen geval me herinner als een soort dikke mist waarin ik soms heel domme dingen deed. Maar goed, ik ben dan ook een jongen. Wat ze ook achter zich laat, er ligt vooral heel veel voor haar. Ze zingt en geeft samen met anderen concerten, wil via een tussenjaar naar haar studie, zal dan op kamers gaan, hoopt deze zomer in Ecuador te gaan bouwen aan een cacao-centrum voor boeren. Er is een hele wereld en een vol leven dat aan haar voeten ligt.

altijd hoopJulia, de dochter van staatssecretaris Paul Blokhuis, was ook achttien. De foto’s die ik van haar zag, deden me een voor een denken aan mijn eigen dochters. Aan Eline. Julia is ziek geworden, heel erg ziek, en ze heeft dat uiteindelijk niet overleefd. Hartverscheurend leed dat ik maar voor een fractie kan meevoelen met haar eigen ouders. En zelfs dan doet het al zo’n pijn. Op haar begrafenis zei Paul, haar vader: ‘Wij geloven met heel ons hart dat we Julia terug zullen zien.’

Het is dat gekke geloof van de vroege zondagmorgen. Je staat vroeg op, ziet het graf, de gevolgen van de dood en je gelooft in het leven. In de Man van wie de engel zei: ‘Hij is hier niet, Hij is opgestaan.’

Vanaf nu is er, ondanks van alles, altijd hoop. Vanaf nu is alles mogelijk. Zelfs het weerzien van de liefste die je zo ontzettend mist.

Deze column verscheen vandaag ook in het Nederlands Dagblad.

(Foto: Marlies Bouten)

Labels: Gert-Jan Segers, Column

Een tijdje geleden liet de KRO Kruispunt me kennismaken met een lied van Leonard Cohen dat ik nog niet kende. Op het moment dat ik de interviewer vertelde dat ik zo uitzag naar de stilte om daarna het klooster in Egmond binnen te lopen, liet de eindredacteur 'You Want It Darker' horen. Cohen nam ditnummer vlak voor zijn dood op en zong met zijn karakteristieke diepdonkere stem, ‘Hineni, hineni, I am ready, my Lord’.

Het is de echo van Jesaja 6 waarin God zich afvraagt wie Hij zal zenden en waarna de profeet zegt: ‘Hineni, hier ben ik’. Het is voor mij het refrein van deze campagne geweest.

Mijn voorganger Ron van der Spoel vertelde me niet lang geleden dat het altijd zijn hoop was geweest dat mensen vanuit de wereld naar de kerk zouden komen, maar dat het nu zijn wens is geworden dat de mensen van de kerk de wereld in zouden trekken. Ik heb de afgelopen weken gezien hoezeer zijn wens dagelijks op zoveel plekken in vervulling gaat.

Op het campagnepad, waarop ik deze weken met onze lokale kandidaten optrok, ontmoette ik een oudere man uit Wezep. Ik mocht hem een taart aanbieden waarmee m’n partijgenoten ter plaatse ‘dankjewel’ zeiden. In een buurt in Wezep hadden in korte tijd meerdere jongeren een einde aan hun leven gemaakt en de angst sloeg de buurt om het hart.

Deze oudere man trok zich het lot van jongeren aan, is activiteiten gaan organiseren en is letterlijk naast jongeren gaan zitten. Hij wilde zelf geen één-op-één-relatie leggen, maar sindsdien heeft er in die buurt geen jongere meer suïcide gepleegd.

Op Urk bezocht ik zaterdag Waypoint Urk van Tot Heil des Volks. Het is een kringloopwinkel waar mensen via de verslavingszorg of reclassering aan het werk kunnen en daarbij begeleid worden. Een jongere vrouw vertelde hoe ze hier weer heeft kunnen opkrabbelen uit een diep dal en er nog lang hoopt te kunnen blijven werken.

Een oudere weduwe vertelde dat ze hier al bijna 20 jaar vrijwilligerswerk doet en met een stel ruwe bonken vol tattoos een reis door Israël heeft gemaakt. Een jongen die haar aan het begin van de reis had vertelde dat hij niets met God had, wilde aan het einde ervan gedoopt worden. De weduwe straalde toen ze het vertelde.

Ik mocht de naam van een Zorgboerderij in Bodegraven onthullen, waar die avond een vrijwilliger een driegangenmenu voor de dementerende bewoners had bereid. In Scherpenzeel en Woudenberg mocht ik vrijwilligers bedanken, zoals die van de EHBO die er bij elke manifestatie bij zijn, de vrijwilligers van de Hervormde Kerk en de vrouw die vanuit Stichting Gave de opvang van asielzoekers had begeleid.

In Oldebroek ging ik langs een ondernemer die zo goed met de schepping en zijn mensen omgaat, dat ook hij een taart verdiende. In mijn eigen Amersfoort was ik in de Voedselbank die zoveel meer doet dan eten uitdelen aan de lange rij die daar stond te wachten. In Drachten stond onze campagnewinkel vol met waardevolle stichtingen die zich daar mochten presenteren, zoals Stichting Present en Colors, die kinderen wil helpen uit gezinnen waarin kanker voorkomt.

In onder andere Genemuiden, Urk, Utrecht ben ik bij ouderen langs geweest die deels zelf nog actief waren en liefdevol verzorgd werden door zorgzame medewerkers en mantelzorgers. En in Amsterdam ben ik opnieuw onder de indruk geraakt van het werk van de mensen van Scharlaken Koord en van Frits Rouvoet die geen enkele vrouw achter de ramen veroordelen, maar ze alleen maar een betere toekomst willen bieden.

Natuurlijk hoop ik dat we woensdag gezegend worden met gegroeide steun voor onze mensen in de gemeenteraden. Maar ik hoop vooral dat onze mannen en vrouwen advocaten zullen zijn van al die waardevolle vrijwilligers, ondernemers, mantelzorgers, hulpverleners, ouderen en jongeren.

Samen vormen we de Hineni-brigade van mensen die heel zachtjes ‘hier ben ik’ zeggen en op hun plek doen wat ze kunnen. Als leden van deze brigade zijn we geregeld in de kerk, af en toe in een klooster, maar bovenal geroepen om de wereld in te gaan. Op hoop van zegen.

Labels: Gert-Jan Segers, Column