Het nieuws van alle kanten Het was jammer dat het Nederlands elftal deze zomer net naast het wereldkampioenschap greep. De prijsuitreiking was een wat vreemde gebeurtenis. Het publiek begon te fluiten. Het was voor de Nederlandse verslaggevers niet duidelijk waarom. De NOS deed twee weken geleden verslag op 14 juli. De Franse nationale feestdag. Tijdens de feestelijkheden op de Champs Elysées werd de Franse president Macron door het publiek keihard uitgefloten. De NOS redactie reageerde ouderwets door te doen of de neus bloedt. Mark Rutte en ons leger deden mee aan de feestelijkheden. Echter, over de weerzin die Macron oproept bij een groot deel van zijn onderdanen bij de NOS geen woord. Honderdtachtig demonstranten werden opgepakt. Het is heel kwalijk dat de NOS redactie voor mij als nieuwsconsument wil bepalen wat wel en niet goed is om te weten. 14 juli is ironisch genoeg de dag dat de bestorming van de Bastille in Parijs plaats vond. Het wordt gezien als het begin van de Franse revolutie in 1789. De ironie zit hem er in dat de nieuwe Zonnekoning Macron inmiddels zijn weg naar het pluche heeft gevonden. De Champs Elysées is lang en vooral heel breed. Na een opstand in 1848 ontwierp Baron Haussmann in opdracht van keizer (en president) Napoleon III een plan waarin grote brede boulevards dwars door de binnenstad werden aangelegd. Hiervoor werden veel woningen plat gegooid. Bewoners werden gedwongen te verhuizen naar de buitenwijken van Parijs. Om te voorkomen dat de opvliegende Fransen barricaden konden opwerpen, werden deze boulevards extra breed gemaakt. Zo werd het onmogelijk de straat over de hele breedte te blokkeren. Het uitfluiten van Macron op 14 juli, op de Champs Elysées heeft een ironisch historische waarde. Alleen mag ik dat niet weten. Nieuwe E.U. wetgeving tegen nepnieuws en beïnvloeding van verkiezingen heeft er alleen voor gezorgd dat er een minder evenwichtige informatie voorziening is. En de mening van het individu kan worden kwijtgemaakt met filters. Deze column is niet van historische waarde. Het kijkt naar het maatschappelijke gerommel van vandaag. Enkele weken geleden voerde Facebook een nieuw beleid in m.b.t. politieke uitingen. In het kort kwam het er op neer dat de POV besloten had één van mijn columns een duwtje te geven om een wat groter bereik te krijgen. Dit mocht alleen niet van dhr. Zuckerberg. Ik vond het persoonlijk wel grappig dat een Amerikaans bedrijf het een lokale Nederlandse politieke partij verbiedt om politiek te bedrijven op haar social media platform. En nee, het is niet terecht dat het platvorm stukken die voldoen aan de wet weigert. Facebook levert een product, ze is geen eigenaar van de gedachten van haar klanten. Diezelfde meneer Zuckerberg heeft zijn compagnon Eduardo Saverin, de man waarmee hij het inmiddels miljardenbedrijf gestart is, op een tamelijk vervelende manier pootje gelicht. Door een juridische truc werden de aandelen van Saverin homeopathisch verdunt. Een beetje onvolwassen als je het mij vraagt. En die meneer staat aan het roer van Facebook en moet dus bepalen wie er in de wereld zijn mond moet houden? Inmiddels worden ook stukken met de naam van een Engelse dwarsligger met ondubbelzinnige kritiek op de overheid uitgefilterd en geweigerd. En daarmee kan ook de vraag waarom T.R. geen recht van spreken heeft niet meer worden beantwoord. Een social media platform in ontwikkeling waar dat straks wel kan is Thinkspot. De aankondiging was dat zij deze maand live gaan. Ik ben benieuwd naar dit initiatief. Het is voor de toekomst niet vanzelfsprekend dat je nog langer een ander geluid dan die van onze machthebbers zult horen. Daarom is het verstandig om zelf de plekjes op te zoeken die met zaken komen die interessant zijn. Zoals het ‘zwartboek NOS’ van Journalist Arnold Karskens. En je kunt zelf een bijdrage leveren, door bijvoorbeeld te zorgen dat dit geluid breder gehoord wordt. Door dit stuk te delen. Dan maak je zelf nieuwsvrijheid en heeft deze column geen goedkeuring meer nodig van Mark. Ik kies namelijk graag zelf door wie ik mij laat indoctrineren. Mike Umas
2 documenten
Hoe burgers zich afkeren van Europa door rechts bezuinigingsbeleid | GroenLinks
GroenLinks
Zaanstad
27-03-2018 00:00
Maandag debatteerden Tweede Kamerleden en Europarlementariërs gezamenlijk over de Staat van de Europese Unie. Eickhout wil van premier Mark Rutte weten waarom de Nederlandse regering dwarsligt bij voorstellen om te voorkomen dat Europese burgers bij een volgende crisis weer te rekening gepresenteerd krijgen. Dit is zijn analyse over de staat van de Europese Unie in Nederland.
Het is tien jaar geleden dat de financiële crisis in de Verenigde Staten begon. Na een periode van groei stortte de economie keihard in, met grote menselijke gevolgen. Werkloosheid, armoede, onzekerheid, politieke spanningen in Europa.
Inmiddels zien de economische groeicijfers er rooskleurig uit en trekt ook de werkgelegenheid aan. De economie krabbelt op na een lange periode van crisis. Toch zijn er kanttekeningen te plaatsen bij de groeicijfers.
Niet voor alle EuropeanenTen eerste: het economisch herstel bereikt lang niet alle Europeanen.
De eurozone bereikte qua omvang van de economie in 2016 weer het niveau van voor de crisis. Maar kijken we naar armoedecijfers van Eurostat, dan zien we dat er in de eurozone 5,8 miljoen mensen meer die in armoede leven dan voor de crisis.
De werkgelegenheid stijgt, maar ook het aantal Europeanen dat tegen hun wil een tijdelijk contract of een nul-uren-contract heeft. Het percentage jongeren dat geen baan heeft en geen opleiding volgt, is hoger dan in 2008.
Buitengewoon beleidTen tweede: het herstel is in grote mate te danken aan een buitengewoon monetair beleid.
De rente staat op nul procent en de Europese Centrale Bank (ECB) heeft ongekende hoeveelheden obligaties opgekocht. De ECB moest handelen omdat de politiek het naliet of te traag was. Het is maar zeer de vraag of de ECB bij een volgende klap nog genoeg mogelijkheden heeft om de economie te stabiliseren.
Ten derde: De groeicijfers van nu zeggen weinig over het vermogen van de eurozone om een nieuwe crisis te voorkomen, of om een nieuwe schok te doorstaan zonder dezelfde sociale ellende die we in de eurocrisis hebben gezien in grote delen van de unie.
MomentumEr is een momentum om het bouwwerk van de eurozone te versterken. Er ligt een routekaart van de Europese Commissie. De Franse president Emmanuel Macron wil de eurozone schokbestendig maken en optreden tegen sociale dumping. Het eerste hoofdstuk van het Duitse coalitieakkoord bevat een agenda voor een rechtvaardig Europa van gelijke kansen. Duitsland en Frankrijk hebben aangekondigd samen het voortouw te willen nemen.
In de Tweede Kamer en in het Nederlandse kabinet wordt er vaak argwanend gekeken naar deze ontwikkelingen. Het is Nederland goed recht om een eigen lijn te trekken, maar trekt Nederland niet aan de verkeerde kant? De regering wil door met de euro, maar staat op de rem bij vrijwel alle mogelijke voorstellen om de muntunie stabieler en socialer te maken.
Moet de ECB, waarop geen enkel parlement controle kan uitoefenen, dan straks opnieuw de kastanjes uit het vuur zal halen als een euroland in de problemen komt?
Is de eurozone in staat is om de klap op te vangen als de markten het vertrouwen verliezen in - pak hem beet - Italië? Is het verantwoord om alle discussies over een versterking van de eurozone te blokkeren?
Dr. NoWopke Hoeksta, de Nederlandse minister van Financiën stuurde samen met een paar kleine noordelijke euro en niet-eurolanden een brief waaraan hij de bijnaam Dr. No heeft te danken.
In plaats van aan te haken bij nieuwe Duits-Franse initiatieven voor een stabielere en crisisbestendige eurozone, lijkt de strategie van Nederland om Duitsland op de lijn van oud-minister Schäuble te krijgen: grote spaaroverschotten, meer vrijhandel, meer interne markt en bovenal bezuinigen om het stabiliteitspact te respecteren.
Natuurwet“Het eigen huis op orde” noemt de regering het. Maar het is precies dit beleid, dat de onzekerheid van Europanen heeft vergroot. Het is het beleid dat de politieke verhoudingen tussen noord en zuid op scherp heeft gezet.
Wat nog wel het meest aan stoort, is de manier waarop de premier dit beleid verkoopt alsof het een natuurwet is.
Het is een economisch beleid toegesneden op multinationals die nauwelijks belasting afdragen. Meer markt en snijden in de sociale zekerheid en de publieke sector. Het is dit rechtse recept dat als alternatiefloos wordt gepresenteerd, waardoor burgers zich afkeren van de EU.
Lage staatsschuldIn zijn speech in Berlijn beweerde de premier dat landen met een lage staatsschuld goed voorbereid zijn op de volgende crisis. Maar Spanje en Ierland hadden voor de crisis een staatsschuld van ver beneden de zestig procent van het BBP en moesten daarna toch bij het noodfonds aankloppen. Waarom ziet deze regering de staatsschuld als grote boeman? En is het een goed vooruitzicht als overheden opnieuw inspringen voor private schulden?
Gezonde langer termijn overheidsfinanciën zijn belangrijk, maar het was het de uit de klauwen gewassen financiële sector, de oververhitting van de huizenmarkt, een overschot aan krediet die onder andere Spanje en Ierland deden ontsporen.
Gereguleerde interne marktDan het andere stokpaardje van de regering: de interne markt. Die kan ons welvaart brengen, zeker. Maar alleen onder voorwaarde dat die goed gereguleerd is. Door alleen te concentreren op het wegnemen van barrières maken we dezelfde fout als in de jaren voorafgaand aan de crisis. Toen konden kredieten op steeds verder gedereguleerde markten ongeremd naar Zuid-Europa vloeien en financiële producten alsmaar complexer en gevaarlijker worden. Het liberaliseren van het dienstenverkeer heeft bovendien voor sociale spanningen gezorgd, onder andere in de transportsector.
Verdere verdieping van de interne markt kan alleen als dit leidt tot een verbetering van de sociale situatie. Niet voor niets stemde het Europees Parlement vorige week het controversiële voorstel voor de e-card voor diensten weg.
Belasting op techbedrijven“Het huis op orde” betekent wat mij betreft dat de eurolanden garanderen dat gewone mensen nooit meer de prijs betalen voor onverantwoorde risico’s die in de financiële sector genomen worden.
“Het huis op orde” betekent wat mij betreft dat de EU-lidstaten eindelijk in staat worden gesteld om de grootste bedrijven fatsoenlijk belasting te laten betalen. Zorg dat de race naar de bodem bij vennootschapsbelasting gestaakt wordt. Dat er met een Europese grondslag niet langer met winsten geschoven kan worden.
Onder andere Frankrijk wil vaart maken met een Europese aanpak voor een belasting op de grote techbedrijven. Bij het debat over de Europese Raad bespeurde was er bij de minister-president weinig enthousiasme over de nieuwe voorstellen van de Europese Commissie. Ik zie het gevaar dat Apple, Facebook, Google nog jarenlang vrijwel geen belasting afdragen als we moeten wachten totdat er in G20 of OESO-verband overeenstemming.
Nog niet stormbestendigDe economische groeicijfers mogen ons geen zand in de ogen strooien. De eurozone is nog niet stormbestendig en presteert te mager op sociaal vlak. Tien jaar na de crisis is het hoog tijd om dat aan te pakken. Niet alleen met de zeven dwergen uit het noorden maar met al onze bondgenoten in Europa.